Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ, «Το κόκκινο φεγγάρι»

Φωτογραφία Οδυσσέας Μπεράτης

«Πίσω απ’ τους μουντούς μπερντέδες των δέντρων

-κάτι στο χώμα ανάμεσα στη βίαιη γονιμότητα και στο σάπιο κρέας-

κόκκινο το φεγγάρι ανεβαίνει σαν φόβος πια και μόνο.

Ο σκύλος, με το στομάχι του βαρύ απ’ όλη την τρυφερότητα

της άσπορης καρδιάς μου, αδειάζει τα σωθικά του στο μαύρο χώμα.

Το σπίτι μουγκό, φιμωμένο με γάζες-ενοχές, γάζες-μνήμες·

ξανθές γυναίκες χαμογελούν και χάνονται κάτω από πεσμένους

σοβάδες. Άντρες γυμνοί μελαγχολούν στο άδειο της νύχτας.

Όλα ανασαίνουν βαριά σαν να’ χαν καταπιεί το κώνειο

κι η παραλυσία να προχωρούσε αργά, όπως το ασημένιο φώς

στις πλάκες.

Ξαφνικά σαν μπουντρούμι φαίνεται η ζωή

κι η κάθε εποχή ν’ αρχίζει μια νέα, τη δικιά της καταστροφή.

Μες’ απ’ τον άλογο πόνο του ζώου, τρεμουλιαστή ανέβαινε η ώρα·

σπάνια είχε ποτέ κανείς τόση μικρή ελπίδα.

Μύρισαν δάκρυα τα χόρτα κι όπως έμπαινε μια άνοιξη

κάπου… από κάπου, το πεύκο, στο σκοτεινό του μέλλον βυθισμένο,

ελάχιστ’ από τους κίτρινους ανθούς θελγόταν.

Κάποιος άνεμος σηκώθηκε βάρβαρος

σαν βιαστικός εραστής χωρίς φαντασία

κι όλα τα ποιήματα που είχα ακούσει στη ζωή μου

ξανάρχονταν από μακριά να με κηδέψουν.

Κι ήταν σαν να ταξίδευα με τρένο,

ν’ άφηνα πίσω μου τη γη κάποιου κεφιού

και να’ μπαίνε το σώμα μου σε μελανό δρυμό.

Έφταιγε ο σκύλος που υπόφερε, έφταιγαν κι εκείνα τα ποιήματα,

πού σαν φαντάσματα τριγύριζαν στον κήπο·

αλλιώς τα ήξερα, όταν ένας άγγελος, που θα’ χει κιτρινίσει πιά,

τα σκέπαζε με δάχτυλα μακριά κι έχυνε

μια άλιωτη μυρωδιά στα πρόσκαιρα στιχάκια.

Τώρα μοιάζει με παραίσθηση πώς πράγματα αιώνια

σαν τις πέτρες, στις ρομαντικές σκηνές της ζωής μας, καταδέχτηκαν

να παίξουν ένα ρόλο. Ανάτειλε ο φόβος

μια κόκκινη σήψη. Λές : έχει προχωρήσει

κι εσύ έχεις κλείσει τα μάτια.»