Τους ποιητάδες τους φανταζόμουνα ωχρούς.
Ωχρούς,εξαϋλωμένους και με βαθουλωμένα μάγουλα
Από τον πόνο και την ένδεια (το δεύτερο δεν ξέρω γιατί ..έτσι μου την έδινε )
Να συναντούν το ξημέρωμα πάνω σε κόλλες χαρτί κιτρινισμένο όπου είχαν ολονυκτίς εναποθέσει πάνω του μια θλίψη .
Να σβήνουν τα κάρβουνα τους με τις σωτήριες λέξεις
Σαράκι είναι ο ποιητής
Που αν δεν τον τρώει το σκουλήκι δεν θριαμβεύει !
Με μια θανατερή αγωνία ζει
Nα βρει τις λέξεις να ζωγραφίσει τους γκρεμούς του !
Ετσι νικάνε τον πόνο
Τον δοξάζουν !!
Αλλεργικό εξάνθημα ήταν για μένα η ποίηση
Περίεργο όμως ..λάτρευα τους ποιητάδες
Κι ακόμα δηλαδή ..το ίδιο κάνω
Κι ας μην είναι ωχροί και με σκαμμένα μάγουλα
Κι ας γράφουν σε λαπ τοπ .
Θα επαναληφθώ ..το ξέρω..αν πάλι πω πόσο συγκινούμαι που επέλεξες κάτι δικό μου Γιωργίτσα ..Μα δεν μπορώ να αντισταθώ ..Το λέω ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η ποιότητα η δική σου που αντανακλά εδώ που βρίσκομαι τώρα και γράφω .
Πολύ σε ευχαριστώ ..Από καρδιάς ..
Αναστασία μου ποιήτριά μου με τιμά το σχόλιό σου !1εγώ σε ευχαριστώ ...την αγάπη μου
Διαγραφή