ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ - ΒΕΛΛΟΥ "ΠΟΙΗΜΑΤΑ"

 Η Σοφία Σκουλίκα –Βέλλου γεννήθηκε στην Αθήνα .Είναι σύζυγος του Κ. Βέλλου αξιωματικού του εμπορικού ναυτικού και ευτυχισμένη μητέρα μιας κόρης .Έχει ταξιδεύσει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες .Μεγάλη της αδυναμία η θάλασσα από την οποία αντλεί και την έμπνευσή  της .Συνηθίζει να λέει{Για μένα η ποίηση δεν χρειάζεται να είναι τέλεια...Αρκεί μόνο ,να είναι αληθινή. να με αγγίζει ,ό,τι αγαπώ ...από ό,τι πονώ ό,τι πονάς να μου θυμίζει}.

Μερικά ποιήματά της έχουν εκδοθεί στο ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ "ΣυνΠοιείν"

I) ΠΑΛΙΑ ΤΕΦΤΕΡΙΑ 

Έχω ξεχάσει το τηλέφωνό σου.

 Στα κύματα της ζωής μου 

δεν μπορώ να λησμονήσω,

 όμως, την μορφή σου. 

Όσα οι δυο αγαπήσαμε,

 όσα οι δυο θελήσαμε, 

άπιαστα όνειρα γίνανε... 

Θυμάμαι πως μέσα σε δάκρυα χωρίσαμε. 

Στα χρόνια που πονέσαμε

 από την αγάπη μας κάτι έχει μείνει.

 Ένα κρυμμένο "Σ' αγαπώ", 

από καιρό μακρινό, 

με γέρνει πάντα πίσω 

παλιά τεφτέρια να κλείσω. 

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ

II) Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ

Η δική μου θάλασσα, 

ένα κορμί φλογάτο 

θεριεύει από ζωή. 

Δεν είναι από άμμο,

 έχει γλυκό φιλί,

 φέρνει πόθου ζάλη

 στην καρδιά στο κεφάλι

 λευκό σαν μαργαριτάρι.

 Η δική μου θάλασσα, 

ματιά σαν τα ουράνια, 

σαν τα γρήγορα ελάφια.

 Μεστωμένο μου λαχάνιασμα 

η δική μου η θάλασσα... 

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ-ΒΕΛΛΟΥ

III) ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ

Τρεις πινελιές η θάλασσα

 μόνο  τρεις μέσα στο άπειρο,

 υπογεγραμμένες με ήλιο 

που κερί ανάβει σβηστό .

 Εκείνη γοργόνα υποκάτω 

να σκέπτεται αγκαλιάσματα 

συνευρέσεις ... χρόνου χαλάσματα 

ανόητη απολογία στον έρωτα,

 που έρχεται ...που φεύγει .. 

Τίποτα δεν έχει απομείνει της 

ζωής το κύμα όλα τα σβήνει ... 

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ

IV) ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

Τι είναι Ποίηση κάποιος είχε πει.

 Ότι ήταν πόρνη ακριβή

 που μέσα στη νύχτα σε παρασέρνει. 

Ένας άλλος είπε ότι ήταν όμορφη ΘΕΑ 

που θέλει δώρα ακριβά, 

μερικές φορές ς σαν κοπελούδα παίζει, 

άλλες φορές χλευάζει 

σαν γριά κακιά και φθονερή

 με βροντερή φωνή.

 Άλλες φορές ότι είναι ζωγράφος που 

ακουαρέλες με λουλούδια και σύννεφα χαράς χαρίζει, 

ψυχή ανθρώπου να μην μαραζώνει.

Για μένα, όμως, είναι μια μητέρα 

που τα δικά της παιδιά προστατεύει, 

να μην τα αγγίξουν θανάτου στοιχειά. 

Εμένα εμπιστευτικά μου έχει πει 

"να γράφεις ποίημα είναι καθήκον βαρύ,

 είναι λειτούργημα, γιατί αγγίζεις ανθρώπου ψυχή".

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ

V)  XΡΟΝΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΑ 

Σε χρόνια πολύπαθα έμαθα να ζω ,

 να αρμενίζω όρτσα τον καιρό .

 Σε μαγικό νησί κάποτε θα βγω 

θα πηδήσω στα βράχια ,θα λευτερωθώ .

 Απάνεμος άνεμος θα μουρμουρίζει .

 θα αφήσω το καράβι να σαπίζει .. 

στο άγριο κύμα το θόλο , 

Μόνο  έχω ένα φόβο κρυφό... 

μην βαρεθώ στον παράδεισο αυτό.

 Γιατί έμαθα σε κανάλι στενό,

 μόνος μου το καράβι να οδηγώ . 

Τη γαλανομάτα θάλασσα να προστάζω 

την βρίζω .. την παρακαλώ 

στον αέρα της μεγάλωσα εγώ... 

Θέλω να χαθώ στο κύμα της εδώ 

γλυκύ μου έαρ αυτή θα πει για μένα... 

τα γλαροπούλια Θα κλάψουν για μένα. 

Στεριανός ποτέ δεν θα γίνω εγώ ,

 όλη τη γη σας τη χαρίζω .. 

στην άλλη μου ζωή γλαρός θα γίνω 

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ

VI) ΤΣΙΓΑΡΟΧΑΡΤΟ ΧΩΡΙΣ ΑΡΩΜΑ

Τσιγαρόχαρτο χωρίς άρωμα η ζωή 

και πίσω της ... απομένεις εσύ. 

Πλάθεις μόνο όνειρα στη γη,

 μα τίποτα αληθινό δεν έχει βγει.

 Παίζεις σε τραγικό παιχνίδι 

ταξιδεύεις ένα ταξίδι λύπης, 

σε καράβι που η λαμαρίνα καίει 

μέσα στην απεραντοσύνη... 

χωρίς χαρά, χωρίς αναβολή. 

Τσιγαρόχαρτο χωρίς άρωμα η ζωή. 

Δεν έχει τέλος... δεν έχει αρχή... 

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ-ΒΕΛΛΟΥ