 |
| (φωτο από "Αγνωστη Κρήτη") |
Είχαν ανέβει αμίλητοι, δεμένοι το λαχάνιασμα της αναπνοής των βημάτων τους, στα ξέκορφα των ανομολόγητων προσταγών της λαχτάρας τους. Στάθηκαν. Ένωσαν το βλέμμα στο επίκεντρο της λάμψης, που πύκνωνε τον πυρήνα της γένεσής τους στον καθρέφτη του άπειρου.
«Πού θα μας πάει;» ρωτήθηκαν. Μα ο Δρόμος δεν ακούστηκε, βούλιαζε, παραδομένος στα χρώματα που βασίλευαν χρυσίζοντας τη σιγή του στο σύννεφο.
Αντίκρυ η νύχτα άπλωνε στεγνή την υπόμνηση του αιώνιου πένθους της λύπης της αρμοσμένη στο ανάγλυφο των θαμμένων κραυγών της θεότητας. Πλησίασαν.
Κάματος ευτυχίας και θλίψης χοχλάκισε τα αίματα πλημμυρίζοντας εγκατάλειψη των σωμάτων το λύγισμα. Έγειραν. Σοφιλιάζοντας τα χείλη στους παλμούς των κυμάτων που γεννούσαν της καταιγίδας των άστρων οι έλξεις τους.
«Πόσο κρατά η αναστάτωση τον Πρώτο της Δημιουργίας Αιώνα της;» «Πόσο διαρκεί η Ημέρα Πρωτόπλαστη στης εσχατιάς του Παραδείσου την Άφεση;»
Ρωτήθηκαν. Μα ο Χρόνος δεν ακούστηκε, βούλιαζε, παραδομένος στα χρώματα που βασίλευαν χρυσίζοντας τη σιγή του συννέφου του.
ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ https://www.facebook.com/unknowncrete
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου