ΖΗΚΑΚΗ ΠΕΡΣΑ "Ευτυχία είναι........"

Salvador Dali - Woman at the Window

  Το πλήθος,η πολιτεία,η κίνηση του χρόνου απροσπέλαστες έννοιες ήταν για κείνη.Τίποτα συγκεκριμένο.Όλα αφηρημένα κι αόριστα.Η μοναξιά ήταν για τη Βασιλική η μοναδική έννοια που γνώριζε καλά.Από μέσα κι απ' έξω.

Τη ντυνόταν το πρωί σαν Κυριακάτικη φροντισμένη φορεσιά, απ' αυτές που κρατούσε χρόνια τώρα σχεδόν αφόρετες στη ντουλάπα της,ιερά κειμήλια μιας άλλης καλής εποχής και την έβγαζε τη νύχτα για να φορέσει το νυχτικό της όταν καταλάβαινε ότι ο ντροπαλός ορίζοντας δεν της επέτρεπε να μείνει κι άλλο στο παράθυρο που στεκόταν όλη τη μέρα,κάθε μέρα. Η Βασιλική κι η μοναξιά της! Δυο κούκοι γένους θηλυκού!

  Ολομόναχη χρόνια τώρα, σχεδόν είχε συνηθίσει να ζει παρέα με τις αναπάντητες ερωτήσεις της...

Καμιά φορά,έτσι από συνήθεια, απαντούσε.Έμοιαζε σαν να πυροβολούσε τον εαυτό της όταν ή απάντηση δεν τη βόλευε.Γι αυτές τις απαντήσεις ενοποιούσε τις αισθήσεις της,τις διαστάσεις του χωροχρόνου, τις αφές και τις οσφρήσεις της.Απ'όλες η ακοή ήταν που τη συγκινούσε.Με την όραση τα βόλευε έτσι ακουμπημένη στο παραθυρό της κάθε πρωί από τα χαράματα ως τη δύση.

  Ως εκείνο το πρωίνό που ένιωσε την ανάγκη ν' ακούσει μια άλλη φωνή να της απαντάει,να είναι εκεί για ν' ακούσει την ερώτησή της, αν και όποτε της ερχόταν να ρωτήσει.Οχι τίποτα αξιόλογο.Ίσως ένα απλό "τι κάνεις;"

Πήρε την κούπα με τον καφέ και στάθηκε να κοιτάζει τους περαστικούς που περνούσαν αδιάφοροι από μπροστά της χαμένοι στα δικά τους προβλήματα,στις δικές τους αναπάντητες ερωτήσεις.

Αυτό που ήθελε περισσότερο η Βασιλική ήταν να τη δουν,να την προσέξουν....Αλλά ποιος να πρόσεχε μια μεσόκοπη γυναίκα, έστω και με το γλυκό αφτιασίδωτο πρόσωπο της σ' ένα παράθυρο ισόγειου κακοδιατηρημένου σπιτιού;

  Πέρασαν πολλοί από μπροστά της.Ούτε που την κοίταξαν,ούτε που της έδωσαν σημασία.Ούτε ένα βλέμμα δεν κατάφερε να τραβήξει επάνω της.Δεν απογοητεύτηκε.Το είχε συνηθίσει άλλωστε και "η συνήθεια δευτέρα φύσις" λένε.Έπρεπε όμως κάτι να κάνει.

"Μήπως να τραγουδήσω;" σκέφτηκε. Η αλήθεια ήταν πως είχε ωραία φωνή στα νιάτα της ειδικά όταν τραγουδούσε τζιβαέρια.Αλλά μπα....θα την έπαιρναν για μουρλή.

Σκεφτόταν όσο χάζευε τον κόσμο χαμένη στη λεπιδένια σιωπή της.

 Και ξαφνικά....αυτό ήταν!

Σηκώθηκε όρθια,γιατί πάντα χάζευε τους ανθρώπους καθιστή και άρχισε να καλεί σε βοήθεια με χειρονομίες.Τρεις περαστικοί άντρες σταμάτησαν και την κοίταξαν.Τι ευτυχία ήταν αυτή; Τρεις άντρες στα πόδια της!

"Τι πάθατε;" ρώτησε ο ένας από αυτούς.

"Δ...δεν ξέρω"τραύλισε σχεδόν,"αλλά να...ένας δυνατός πόνος εδώ και είμαι μόνη",είπε κι έδειξε την καρδιά της.Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και συνέχισαν το δρόμο τους κουνώντας το κεφάλι.Ο τρίτος.αυτός που της άρεσε κιόλας, πλησίασε προς το παράθυρο.

"Θέλετε να ειδοποιήσω ασθενοφόρο;Πώς μπορώ να βοηθήσω;"

"Μισό λεπτό να σας ανοίξω" είπε η Βασιλική και πέταξε σχεδόν σαν κοριτσόπουλο ν' ανοίξει την πόρτα,πέταξε κι από τη χαρά της.

  Σαν επισκέπτη τον καλοδέχτηκε."Περάστε"του είπε φορώντας το πιο όμορφο χαμόγελό της.

Μπήκε δειλά μέσα ο άνθρωπος και την κοίταξε...ήταν μια ματιά συμπόνοιας περισσότερο.Δεν έμοιαζε εκείνη η γυναίκα που τον δέχτηκε μ' εκείνη που καλούσε έντρομη σε βοήθεια πριν λίγα δευτερόλεπτα.

"Πονάτε ακόμα ή είστε καλύτερα τώρα;"ήταν το μόνο που του βγήκε να πει.

"Τώρα δεν είναι τόσο δυνατό"είπε και τον κοίταξε στα μάτια.

Στάθηκε αμήχανος μπροστά στην πόρτα χωρίς να ξέρει τι να πει,τι να κάνει.

"Μείνετε λίγο σας παρακαλώ ώσπου να μου περάσει" σχεδόν τον ικέτεψε."Να σας ψήσω έναν καφέ;"

"Δεν θα μείνω για πολύ όμως ναι,θα τον πιω τον καφέ.Μέτριο με ολίγη και σας ευχαριστώ"

"Κοσμάς" είπε και της έδωσε το χέρι.

"Βασιλική και σας ευχαριστώ για όλα"συμπλήρωσε και...

"δυο λεπτά μόνο θα χρειαστώ,μπορείτε να καθίσετε όπου θέλετε"

Σχεδόν εκτοξεύτηκε προς την κουζίνα.

  Βολεύτηκε σε μία πολυθρόνα και χάζευε ενώ περίμενε τον καφέ της Βασιλικής.Ίσως και την ίδια,αλλά αυτό δεν το είχε ξεκαθαρίσει μέσα του.

"Όμορφος χώρος,καθαρός,νοικοκυρεμένος" σκέφτηκε και χαμογέλασε.

"Σας έφερα και καρυδόπιτα" είπε η Βασιλική  μπαίνοντας στο δωμάτιο.Κρατούσε το δίσκο με την ίδια ιερότητα που κρατούν οι παπάδες το Αγιο Δισκοπότηρο. Αυτό ήταν η παρουσία του Κοσμά εκείνη την ώρα. Το άγιο δισκοπότηρο της δικής της εκκλησιάς! Σαν μέσα από διάθλαση αντιφέγγιζε το πρόσωπό του!

Η ευτυχία αυτοπροσώπως καθόταν στην πολυθρόνα.

  Είχε ζωντανέψει και η προοπτική της ακοής πια μαζί με όλες τις άλλες αισθήσεις!

Η κραυγή της μοναξιάς της είχε πιάσει τόπο.

Αυτή η αποκλειστικότητα ανταλλαγής των λέξεων,των φράσεων ήταν  που τη μεθούσε.

"Ζείτε εδώ μόνη;" ρώτησε εκείνος ρουφώντας με θόρυβο ικανοποίησης τον καφέ.

"Δυστυχώς εδώ και χρόνια από τότε που εκείνος χάθηκε"....

"Λυπάμαι" απάντησε η ευτυχία με κάποια μικρή ταραχή...και συμπλήρωσε: "Νιώθετε καλύτερα μου φαίνεται"

"Ναι,πολύ καλύτερα και σας ευχαριστώ πολύ Κοσμά που είστε εδώ"

"Δεν είμαστε πολλοί μόνος μου είμαι Βασιλική"

Του χαμογέλασε με το πιο πλατύ χαμόγελό της.

Στη δύση της ζωής της είχε ανατείλει ξαφνικά ο ήλιος!

Το όνομά του δεν ήταν Κοσμάς μα ο Κόσμος όλος!

"Εγώ θα σε λέω ευτυχία" σκέφτηκε και του χαμογέλασε πάλι.

ΠΕΡΣΑ ΖΗΚΑΚΗ

 υπό έκδοση "ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΖΩΗΣ ΣΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ"  (ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014)