Παρά τη φροντισμένη της εμφάνιση, την έκαναν να σκεφτεί πως δεν ήταν τόσο όμορφη, όσο νόμιζε. Παρά τους καθηγητές που πλήρωσε, της έδειχναν πως το πνεύμα της ήταν για το καλάθι των αχρήστων. Παρά τις τύψεις, τις μετάνοιες και τις νηστείες, η αμαρτία κόχλαζε μέσα της ανυποχώρητη. Παρά τις δηλώσεις για την αγνότητα των προθέσεών της, κουνούσαν το κεφάλι μ' ένα ανθυπομειδίαμα που τη σκότωνε. Γύρισε κι αυτή την πλάτη σε όλους και πήγε στον καθρέφτη της :
"Εσύ, που πάντα λες την αλήθεια, για πες, υπάρχει από μένα άλλη πιο όμορφη, πιο έξυπνη και πιο αγνή;"
"Κυρά μου... πρέπει δυστυχώς να μάθεις πως..."
"Δε σε κρατώ για να με μάθεις, εσύ, πλάσμα μίζερο των δυο διαστάσεων, δουλικό της κακιάς συμφοράς. Μόνο αυτό που βλέπεις, θα λες! Αλλιώς..."
"Βασίλισσα πεντάμορφη, πνεύμα λαμπρό, παρθένα γεμάτη μεγαλείο ψυχής, ποιος να σ' επισκιάσει; Κανείς!"
Η γυναίκα επιτέλους χαμογέλασε και χάιδεψε τον ιδρωμένο απ' την αγωνία καθρέφτη. Πήγε να φύγει, ξαναγύρισε:
"Κι εκείνο το 'δυστυχώς' που ξεκίνησες να λες;"
"... Δυστυχώς... οι άνθρωποι, είναι κακοί... αντίθετα μ' εσένα, κυρά μου..."
"Τότε, δεν τους θέλουμε, πολύ απλά. Εγώ κι εσύ, θα είμαστε ο κόσμος όλος!"
..........................
Την άλλη μέρα βρήκαν τη γυναίκα φαρμακωμένη. Είχε ξυπνήσει μέσα στη νύχτα κι αναζητώντας τη συντροφιά του καθρέφτη, μόλις που πρόλαβε να τον δει απ' το παράθυρο να φεύγει στο σκοτάδι. "Δυστυχώς" τον άκουσε να μονολογεί, "η κυρά βλέπει παντού εχθρούς. Ακόμα κι εμένα, τον απόλυτα έμπιστό της, δεν με θέλει φίλο, μόνο οπαδό... Θέλει δηλαδή ένα μεγάλο τίποτα. Αλλά ακόμα κι εγώ, είμαι κάτι παραπάνω από ένα τίποτα..."
Ιωάννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου