ΚΑΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ "Πόνος"

"Κι αυτή η εμμονή με τις σκιές

λες κι από εκεί ανθίζουν κυκλάμινα

σε δάση ξεχασμένα.

Πρόσωπα ξένα σε παρυφές

να κουβαλούν κάτι από κείνους,

παγωμένες αιχμές ηλιαχτίδων

που νωπίζουν θύμισες...

Κάθε πρωί λικνίζομαι στα δέντρα

αγέρι που διαπερνά τις ζωές.

Λεωφορεία αγκομαχώντας

πηγαινοφέρνουν όνειρα κι άλγη,

μάτια δακρυσμένα φιλούν ορίζοντες,

λαχτάρες σιωπηλά μετεωρίζονται

πριν θρυματιστούνε σε κρύσταλλα χιλιάδες.

Παιδιά γίνονται θρόισμα

πριν πέσουν καταγής χρυσοκόκκινα.

Μα είστε Ανοιξη, τα μαλώνω,

κι εκείνα σχηματίζουν λέξεις μιαρές

στις ομίχλες με πρίσματα:

"Αλαζονεία Απληστία Οργή"

πριν φτύσουν το χάος.

Κι ύστερα σβήνεται το σούρουπο

σε μια σταγόνα όνειρο

σφαλισμένο στα βλέφαρά μας..."

(Τα φυλλοβόλα της ελπίδας)

© Δήμητρα Κ.

Mitzi Ka