ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ ...*η παιδική , δική μου κρυψώνα*.

Από μικρή "έφευγα" , ταξίδευα σε μέρη όπως εγώ τα ήθελα , όπως εγώ τα είχα φανταστεί με το μικρό αθώο μυαλό μου.
Εκεί υπήρχαν , μόνο ευτυχισμένοι άνθρωποι , άκακα ζώα κι όλων των λογιών τ' αγριολούλουδα και παιχνίδια πολλά και πολύ φαί , πολλά γλυκά για όλα τα παιδιά.Βλέπεις οι αδερφές μου ήταν μεγαλύτερες κι έπρεπε να βρω μια κρυψώνα να αντέχει τη μικρή Μαρία.
Κι έμενα εκεί ώρες πολλές , ήταν όμορφα , παίζαμε όλα τα παιδιά χωρίς να μαλώνουμε και ξεχνιόμουν με τόση ευτυχία.
Όταν ερχόταν όμως η ώρα να τους αποχωριστώ , τα μάτια μου βούρκωναν , μα σαν μου 'λεγαν όλοι με μια φωνή πως θα με περιμένουν κι αύριο , σκούπιζα με την ανάποδη τα δάκρυά μου , τους έγνεφα χαμογελαστά κι επέστρεφα στο δωμάτιό μου χαρούμενη.
Μεγάλωσα , είδα , έμαθα κι ακόμα μαθαίνω και δε "φεύγω" πια , δε με αντέχει καμία κρυψώνα , είναι που δε μπορώ να κλείσω τα μάτια και να φανταστώ , είναι που δε μπορώ να κάνω πως δε βλέπω τη τόση δυστυχία γύρω μου και μέσα μου..........το μόνο που μπορώ , είναι να ευχηθώ , αυτόν τον κόσμο , που είχα πλάσει κάποτε παιδί , να γίνει αλήθεια..!

...*η παιδική , δική μου κρυψώνα*...--Μ.Π.--