ΤΕΡΓΙΑΚΗ ΣΤΕΛΛΑ - ΠΟΙΗΣΗ

     Η Στέλλα Τεργιακή γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Στα δεκαπέντε της χρόνια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. Από μικρή ηλικία την απασχολεί ο άνθρωπος, η δομή και η πνευματική εξέλιξή του και γενικά ό,τι τον περιβάλλει και τον συνθέτει. Έχει ασχοληθεί με το δοκίμιο και την ποίηση, αλλά και με την συγγραφή πεζού λόγου. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον Τύπο. Παράλληλα ασχολείται και με τη ζωγραφική. Έργα της παρουσιάστηκαν σε ομαδική έκθεση, καθώς επίσης διατίθενται όταν ζητηθούν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα εργάστηκε στο χώρο της πληροφορικής όπου δίδαξε, αλλά και έγραψε εγχειρίδια χρήσης προγραμμάτων. Επίσης εργάστηκε σε πολυεθνική εταιρία γραφικών τεχνών επί σειρά ετών, στο χώρο των πωλήσεων και των δημοσίων σχέσεων. Σήμερα ασχολείται με τη ζωγραφική και τη συγγραφή, στοχεύοντας πάντα στην Ανθρωποκεντρική έκφραση και την ψυχική ανάταση, με απώτερο σκοπό την ενεργοποίηση, την εξέλιξη και την αναγέννηση.

Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Το "Φως Ανέσπερον" (2011) και το "Νέα Ελληνικά" (2012). Και τα δύο κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ιωλκός. Τα εξώφυλλα από τα βιβλία, κοσμούν έργα της ίδιας, (λάδι σε καμβά) και η θεματολογία είναι σχετική με το περιεχόμενο των βιβλίων της.

ΒΙΒΛΙΑ 

I )  " ΦΩΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟΝ " 

    Η ενορατική ηλιοφάνεια που δημιουργεί μεταφυσική ιεράρχηση και δίνει φως και πνοή σε όλους τους ήχους, τους φθόγγους και τις εικόνες που μας περιβάλλουν, ενώνοντας τον άνθρωπο με την αρχέγονη πηγή του, αποκαλύπτοντας την αρχή τού "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση".Αυτή είναι η προσέγγιση για να δημιουργηθεί το "Φως ανέσπερον" της Στέλλας Τεργιακή. Είναι η προσπάθεια να φανερωθεί μέσα από τους στίχους του ποιητικού λόγου, η υφή του Φωτός, όταν αυτό 
δημιουργεί πνευματική ανάφλεξη και ενεργοποίηση, όπου εκδηλώνεται, προσδίδοντας διαφάνεια και φωτεινότητα και κατ' επέκταση νόημα, σε καθετί που διέπει τη ζωή μας. Είναι ο τρόπος που διεισδύουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, πίσω από το προφανές και το απτό, στην άλλη τους διάσταση, με τη μεταφυσική τους σημασιολογία, γιατί το Φως μετουσιώνει και μεταλλάσσει όπου αυτό ενεργοποιείται και φανερώνεται, εκτοξεύοντας τον άνθρωπο στο άπειρο.

I) ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΘΛΙΨΗ(απόσπασμα)

Σκοτείνιασε ο καιρός

τα φύλλα πέφτουν

εκστατικές εικόνες φαίνονται παντού,

στο δείλι που πιστό στην ώρα του

σε χαιρετά με μύρια χρώματα,

στα χρυσοκίτρινα τα φύλλα

που πέφτουν στο βοριά,

φεύγουν τα καταπράσινα

του δένδρου τα στολίδια

αφήνοντας ξεγυμνωμένα τα κλαδιά.

Η θάλασσα να...!

Ξεσηκώνεται και σβήνει τη γαλήνη

αγριεύει το νερό και φεύγει και ξανάρχεται

σε αγριεμένα κύματα, μουντά

κι αυτό το πηγαινέλα 

εκφράζει συναισθήματα

αυτής της αλλαγής που αποζητά!

Είναι η χαρμολύπη της καρδιάς,

του νου και της αγάπης,

και η έκφραση του ζω και σ' αγαπώ,

είναι η μιζέρια της ψυχής 

που δεν μπορεί να νοιώσει,

είναι τα μάτια

που δεν είδαν το κενό.

( συνεχίζεται ... )

© Στέλλα Τεργιακή

II) Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ( απόσπασμα )

Αν ήταν να σ' ακολουθήσω

σ' αυτό το φως του φεγγαριού

που ολόγιομο καθρεφτίζεται στο πέλαγος

και δείχνει το δείλι,

θα το 'κανα!

Αν έπρεπε να σ' εύρω

πίσω από κείνη την ακτίνα του ήλιου,

που δείχνει το δρόμο και φεγγοβολά

καλώντας σε στο φως,

θα πήγαινα!

Αν τ' αστέρια της πρώιμης αυγής

που μόλις χάραξε την ημέρα

τρεμόπαιζαν στον ουρανό,

την ώρα που η νύχτα έδινε την θέσης της

κι έγραφαν τ' όνομά σου,

θα τ' άναβα!

© Στέλλα Τεργιακή

Από το βιβλίο  " ΦΩΣ ΑΝΕΣΠΕΡΟΝ " !

Το εξώφυλλο είναι έργο δικό της   ( λάδι σε καμβά ), σχετικό με την θεματολογία !!!! 

II) "Νέα Ελληνικά" Ποίηση Εκδόσεις Ιωλκός

     Ο άνθρωπος της νέας εποχής, ο οποίος ζει την παγκοσμιοποίηση, αλλά και την κακώς εννοούμενη ισότητα, πλήττεται, δοκιμάζεται, εξαθλιώνεται κι αγωνιά. Μέσα από την κρίση των συνειδήσεων και των αξιών, επέρχεται ο πόνος, η καθήλωση. Όσο ο άνθρωπος πονά, τόσο περισσότερο πονά κι η ψυχή του – μαστίζεται, μαραζώνει, ασφυκτιά. Αυτό έχει ως συνέπεια, να μη δύναται να διαχειριστεί σωστά τις καταστάσεις που έχουν επιφέρει όλες αυτές οι αλλαγές και να αισθάνεται μετέωρος, ακάλυπτος, οργισμένος. Αισθάνεται ότι δεν υπάρχει πουθενά και σε τίποτα ΗΘΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!

Η ποιητική συλλογή «Νέα Ελληνικά» της Στέλλας Τεργιακή, είναι το ξεσήκωμα της καρδιάς, που γίνεται άνεμος και συμπαρασύρει στο πέρασμά του, ό,τι ρυπαρό, ανηλεές κι άδικο καθηλώνει το σύγχρονο Έλληνα. Είναι η ενεργοποίηση, αλλά ταυτόχρονα κι ο προβληματισμός, απέναντι στα γεγονότα που ταλανίζουν την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια. Είναι η αφορμή προβληματισμού, αλλά κι η ψυχική συμμετοχή της κατάστασης που βιώνουμε στα ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ δρώμενα.

Αποσπάσματα 

στ'

Τα κλαδιά απ' τους στέφανους

και τις δάφνες στοιβάζω

κι αποζητώ τις αιτίες

και τους λόγους, που θα δοθούν.

Σ' αυτό το περίτρανο περιβόλι,

π ο υ γ ε ν ν ά τ ο υ ς λ ό γ ο υ ς

 κ α ι τ η ν π ο ρ ε ί α τ η ς ύ π α ρ ξ η ς

 απαντέχω,

να γίνει εκ νέου το ξεκίνημα,

που θα κάνει τον άνθρωπο Ένα !

Δεν είναι η δόξα ηρωϊκή

 μα είναι εκείνος

 που έχει τον παλμό της ειρήνης

στην καρδιά του

και φωτοστέφανο φορεί !

Θα σημάνουν και πάλι τα σήμαντρα

που θα κάνουν το Είναι της πτώσης

 να σηκώσει εκ νέου το κεφάλι

 και τις στάχτες του λήθαργου

 να αποτινάξει ! ................

© Στέλλα Τεργιακή

η' (μέρος)

Καρτερώ το περιστέρι

 που θα νικήσει τη λήθη

και θα φέρει ξανά σ' αυτό το δύσκολο τώρα...

τον κλάδο της ελιάς στο στόμα

και θα σημάνει την ανάσταση! ..........

© Στέλλα Τεργιακή ( Μέρος από το βιβλίο της "Νέα Ελληνικά", που αφορά τον προβληματισμό και την αγωνία της , για τα δρώμενα στην πατρίδα μας...) Εκδόσεις Ιωλκός

III)  Τα επόμενα ποιήματα θα συμπεριληφθούν στην επόμενη ποιητική συλλογή προς έκδοση 

ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΖΩΗΣ

Θ' απλώσω φτερά Αγγέλων

να κρυφτούν,

όσοι απ' την σκοτεινιά

ανέλαβαν να ξεπληρώσουν 

το μένος της ντροπής

και της άγνοιας...

Κι ύστερα...

θ' αντλήσω 

απ' το παρελθόν

το δίδαγμα της Ιστορίας,

ν' αναλάβει 

το μάθημα στο παρών 

και να δοξάσει

το μέλλον...!

© Στέλλα Τεργιακή

05.09.2013

ΨΥΧΗ ΠΑΛΛΟΥΣΑ

Στο σκοτάδι αυτής της πόλης

σφυρηλατώ με το Είναι μου

το αναπάντεχο σκότος της δίνης

που πήρε στα γρανάζια του,

κάθε τι όμορφο και ουσιαστικό !

Στέκω όρθια μπροστά σε κάθε μορφή

κυμαίνουσα αδίκως,

περπατώ δρόμους ατέρμονους

κι εκτίθεμαι

μεσ’ το πολύβουο

κι αβυσσαλέο πλήθος…που ασθμαίνει

γιατί τα δάκρυα … στέρεψαν !

Ανασαίνω, δίπλα στα σώματα

των επίορκων νικητών

της πουλημένης

και ντροπιασμένης δόξας του σήμερα,

που δεν έχει αύριο

γιατί έκαψαν τις δάφνες … 

Και μέσα σ’ αυτή την χίμαιρα

της κάθαρσης …

μπορώ ακόμα να πω

πως είμαι άνθρωπος

πως έχω ψυχή …

θλιμμένη …

κι αγωνιούσα …

μα πάντα ελπίζουσα …

στ’ άσπρα ντυμένη,

που σηκώνει το τρόπαιο

της Ύπαρξής της

κι αναρωτιέται…

« Ανθρωπεύει κανείς ; »

© Στέλλα Τεργιακή

24.08.2013

"Το ποίημά μου "ΠΑΝΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ", με το οποίο συμμετείχα στην εκδήλωση "100.000 Ποιητές για την αλλαγή" και το οποίο επιλέχτηκε να απαγγελθεί πρώτο, στη Σκόπελο (27/9)! Ευχαριστώ τους διοργανωτές, από καρδιάς!" Στέλλα Τεργιακή

ΠΑΝΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ

Υφαίνω τις ακτίνες του ήλιου και τις φορώ

χιτώνα κατάλευκο, στη θλιμμένη ψυχή σου!

Ενώνω τα κομμάτια σου όλα, 

που διασκορπίστηκαν αφειδώς

στη μοναχική σου πορεία, 

χτίζοντας περιούσιο, το καθαγιασμένο βλέμμα!

Αφαιρώ απ’ τον πόνο του Είναι σου, 

ό,τι υπάρχει ρυπαρό και ανούσιο

ό,τι καθηλώνει 

τα κύτταρα της ατέρμονης παρουσίας σου στην ύλη

και διασπά τα κομμάτια του Εαυτού σου!

Καλύπτω την καρδιά σου, 

με το Φως της Αγάπης μου

και σε καλώ, να με δεις, 

με τα μάτια της Ουσίας, 

που φέρει η δική σου Ψυχή!

Μη … μη σηκώσεις το χέρι σου, 

να καλύψεις το Φως της Αγάπης…

Μη δραπετεύσεις απ’ τη φωνή μου, που σε φωνάζει!

Μη δώσεις χώρο στην πολύχρονη απουσία σου…

Κράτησέ με κοντά σου!

Διάβασε, 

μέσα στην απέραντη θάλασσα της καρδιάς μου

και δες, 

το πρόσωπό σου που καθρεφτίζεται αντανακλώντας τη μορφή σου,

αναπόσπαστο κύτταρο, 

από μένα … μεσ’ τους αιώνες!

Μείνε … κοντά μου Άνθρωπε…

και στρατοπέδευσε στην πατρίδα σου

που είναι μόνο η καρδιά μου…!!!

Στέλλα Τεργιακή

26.09.2013