ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ " Γολγοθάς.."

Υπόγειο , υγρό , ανήλιαγο ... πάτωμα ξεφτυσμένο , δυο τρία έπιπλα παλιά , φθαρμένα , στο ντιβανάκι της μια κούκλα ακουμπισμένη , ωχρή απ' τα χρόνια , το πρώτο της παιχνίδι....

Κοιτά την ώρα στο ξύλινο ρολόι , 10 μ.μ. , αρχίζει να ετοιμάζεται με βαριές κινήσεις σα να μη θέλει ..... μαύρα εσώρουχα , καλσόν , μαύρο κι αυτό δίχτυ κι ένας πόντος να έχει φύγει , αφήνοντας μια τρύπα να χάσκει στη γάμπα , φουστάνι στο χρώμα του αίματος , τσάντα μαύρη βελούδο με χρυσή αλυσίδα , γόβες με τακούνια ταλαιπωρημένα , να δηλώνουν τα χιλιάδες βήματά της.Με το ίδιο πάντα περιτύλιγμα βγαίνει κάθε βράδυ στους δρόμους -ένα περιτύλιγμα που σφίγγει βίαια το κορμί της από αίμα , δεσμά και ουλές- και το μυαλό άδειο για κείνες μόνο τις ώρες της "δουλειάς".....

Ταυτότητα άγνωστη , η γειτονιά βιάστηκε να τη "βαφτίσει" πουτάνα , το μόνο που προδίδει την ύπαρξή της είναι το βιογραφικό που κουβαλάει χιλιοδιπλωμένο στον πάτο της τσάντας της .... Σπούδασε δασκάλα , με τις αιματηρές οικονομίες και θυσίες των γονιών της , κατάφερε να το πάρει με άριστα ... πέρασαν 5 χρόνια από τότε και τίτοτα ... πουθενά μια θέση εργασίας ... πείνα και δυστυχία στη μικρή επαρχία κι ένα βράδυ , μαζεμένη σαν έμβρυο στο κρεββάτι της , πήρε την απόφαση που τόσο καιρό της παίδευε το νου , να φύγει για την πρωτεύουσα.Είχε ελπίδα πως κάτι θα έβρισκε ... οι μέρες πέρασαν γρήγορα , οι οικονομίες τέλειωσαν και εργασία , τίποτα , πουθενά ... Το σώμα της λιπόσαρκο από την πείνα , το μυαλό θολό από την απόγνωση και .... ένα βράδυ , βρέθηκε στο δρόμο.....

Τρία χρόνια τώρα η ζωή της ανήφορος , κατήφορος , γολγοθάς και βρωμιά ... έχει να φάει όμως , έχει να στείλει στη μάνα και στον πατέρα λίγα λεφτά μέσα σ' ένα φάκελο με δυο αράδες γράμματα πως είναι καλά , πως είναι ευτυχισμένη....

Η αλήθεια όμως είναι πως τη μόνη στιγμή που νιώθει ευτυχία είναι όταν , μόνη στο υπόγειο σκοτεινό δωματιάκι της , χαράματα , ενώ πλένεται για να βγάλει τη "βρωμιά" από πάνω της , τραγουδά το "Όμορφη πόλη" , όχι στη γλώσσα της αλλά όπως το είχε μάθει , στα ισπανικά και η φωνή της σα κλάμα , ζεσταίνει και φωτίζει την κάμαρή της και μες στα θολά από δάκρυα μάτια της πλάθει την πόλη που κάποια στιγμή θα την αγκαλιάσει με αγάπη....

Μ.Π.