Ο γέρος
Σήκωσε την τραγιάσκα του
όχι για να φανούν οι ρυτίδες του
αλλά για να αναπνεύσει η σοφία του
σοφός και όμως ασήμαντος
κοίταζε το δάσος μέσα από το θολό τζάμι και έκλαιγε
Το δάσος που αν το έβλεπε ένας κυνηγός
θα έβλεπε τα μονοπάτια και τα θηράματα του
το δάσος που αν το έβλεπε ένας ζωγράφος
θα έβλεπε το μεγαλείο του και θα το αποτύπωνε
σε κάποιο του πίνακα
αυτός έβλεπε ένα απόμερο κίτρινο φύλο μόνο του πάνω σένα δένδρο
και γιαυτό έκλαιγε
γιαυτό ήθελε να γράψει
για την μοναξιά του
Έφερε το νερωμένο κρασί από τα δάκρυα του στο στόμα του
το μυαλό του ήταν έτσι κι αλλιώς ζαλισμένο
έγραφε
έγραφε με λυγμούς γιαυτό το κίτρινο φύλλο
Άφησε λίγη από την μελαγχολία του να πέσει στο χαρτί
ήταν η υπογραφή του
Ποιητής
Έστριψε το βλέμμα του ξανά στο ποτήρι
για πόσα ακόμη κίτρινα φύλλα θα γράψω αναρωτήθηκε
ας έρθει η άνοιξη επιτέλους αναφώνησε μέσα από τα αναφιλητά του
μου αρέσει να κλαίω τότε
Κατέβασε την τραγιάσκα του και χάθηκε στην μοναξιά του
αρκετά ανέπνευσε
07/11/2013 Σ.Π
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου