ΒΓΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΙΣΣΑΙΟΣ "φθινόπωρο "

καθόταν με το κεφάλι ακουμπισμένο

στα κάγκελα του στεναγμού

από μακριά λίγο έξω από τα σύνορα των αντοχών του 

ακούστηκε το κρώξιμο της νύχτας

γύρισε τα μάτια και σάρωσε 

τη λιθόστρωτη αυλή της μοναξιάς του

ούτε ένα σκουπιδάκι ελπίδας 

στα παράθυρα σερνόταν μια παρομοίωση

με ορθάνοιχτα σαγόνια

και σφραγισμένες ερμηνείες

πιάστηκε από τα κάγκελα

για να ανασηκωθεί

και οι παλάμες του κάηκαν

το φεγγάρι λάμνιζε με το φως του τον κόσμο

από το βάθος κάποιου φθινοπώρου

ακούστηκε ένα πλοίο

αν ερχόταν ή αν έφευγε δεν είχε καμιά σημασία

οι άνθρωποι είχαν αποκοιμηθεί

αιώνες τώρα

κάτω από τα μεταλλικά αποφθέγματα

τα όνειρα δεν πεθαίνουν ποτέ

τα συναντά κανείς τις νύχτες 

να μπαινοβγαίνουν στις ρωγμές 

του πεπρωμένου μας