Και πλέω στα υγρά σου σα καράβι σε μπουρίνι
κρατιέμαι απ τα κατάρτια σου και σφίγγω τα μαλλιά σου
παίρνω τον άνεμο στο πνεύμονα και βήχω το όνομα σου
γέρνω και πιάνω το νερό, στο νου μου φέρνω αλμύρα
θαλασσσοδέρνομαι με ορμή, τα πόδια μου πλημμύρα
σελίδες γλύφω να αλλαχτούν, έντονη γεύση αλάτι
να κολυμπώ στα χνώτα σου, να μολογώ, γινάτι
να μ οδηγώ, να σε ζητώ στα μούσκεμα
να περπατώ, σαν τον Χριστό, σαν το μακρύ το δρόμο
φτερούγες στις παλάμες σου, να σε κρατάν μακριά μου
για να μου δείχνεις το σωστό, να μου κοιτάς το ωραίο
πως δίψα μου πραγματική να σε θεωρώ σπουδαίο
ανίκητο, ασπούδαχτο φιλί ζωής θανατερό
να τρέχεις να σε κυνηγώ, ποτέ να μην σε πιάνω
και ο λόγο σου βαθύς, σα γάλα μητρικό
να τρέχω να απευθύνομαι, στον ήλιο στα αστέρια
να μην ακολουθώ και ας κόβωμαι στα διο
τυχαία αναστόμωση, στα κλαδωτά μου μέρη
αυτό μ ολοκληρώνει, τυφλό κομμάτι μου ήσουν τελικά
και σωστικά κολύμπαγα, μα τελικά σε είχα
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/archives/2293
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου