ΥΦΑΝΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ "ΦΟΡΤΙΑ"

Ναρκισσεύεται στην στιλπνή αντανάκλαση του ειδώλου, 

κλέβει στημένες παραστάσεις με χάλκινη πένα,

αγαπά τα γραπτά της σα νεκρούς,

δεν αναγουλιάζει απο τον περιρρέοντα καθωσπρεπισμό, 

τα "χρηστά" ήθη, τα επίπλαστα χαμόγελα,

το κίβδηλο "φαίνεσθαι" στους ναούς της γύψινης ευγένειας,

εκθειάζει τις ελλειποβαρείς δηλώσεις των αρχηγών,

το χλιαρό γράψιμο κάποιων διασήμων

και τους υμνητές μιας δήθεν αγάπης

στο μνημόσυνο της αθωώτητας,

δεν αρνείται το μαλθακό κρεββάτι του συζύγου,

χαϊδεύει τη κακότητα με τρυφηλή αγανάκτηση,

κρυφά τσαλακώνει παιδικές ζωγραφιές,

ελεύθερη σκοπεύτρια χρωμάτων,

ταλαντούχα ζογκλέρ καρδιών,

παραχαράκτης ουσίας, τοκογλύφος χάρτινης χαράς,

εκβιάζει και συμμαχεί με ακόρεστους αδένες,

ξοδιάζεται σε πολυώνυμους και επίμεμπτους έρωτες

αφομοιώνοντας αδιάφορα άχρωμες διαθέσεις...

Τα άηχα βράδια σκάβει μέσα της

ασφυκτιώντας απ' τον κουρνιαχτό της ψυχής,

μασημένη στα γρανάζια μιας στρεβλής αποδοχής,

χωνεμένη σε κλειστά στόματα,

βυθίζεται στον ελώδη καναπέ της ανυπαρξίας,

αναρωτιέται αν ρισκάρησε ποτέ τα πάντα

για μια στιγμή πραγματικής ευτυχίας,

ψάχνει στις βουλές του μέλλοντος

τον κρυμμένο άγγελο

και τη λύτρωση στις ρυτίδες της ζωής της,

αγκαλιάζοντας μόνο

την προσυμφωνημένη ευδαιμονία της χλιδάτης ερημιάς,

καθώς οι αντικατοπτρισμοί ελπίδων

σε αποστεωμένες βεβαιότητες και σκέψεις παραίτησης, 

οι αναθυμιάσεις των σαπρόφιλων ονείρων

και της βρεμμένης απο τον εφιαλτικό ιδρώτα

απροσδιόριστης αναμονής, τσιτώνουν το δέρμα...