ΠΑΡΑΘΥΡΑΣ ΗΛΙΑΣ " Ενοχή"

Στο τσουκάλι η σούπα σιγοβράζει, η καμινάδα αχνίζει, το τζάκι μου αχόρταγο ξύλα μασάει ένα σκασμό.
Απ' το παράθυρο μου για μια στιγμή χαζεύω τους διαβάτες Ενα παιδί γύρο στα δεκατέσσερα μαζεύει με καροτσάκι παλιοσίδερα ψάχνοντας σε κάδους σκουπιδιών. Κατάσαρκα επάνω του φοράει ένα ψιλό μπλουζάκι, με τα χεράκια του αναδεύει τα άχρηστα του κόσμου μήπως και 'ρθουν στην επιφάνεια ελπίδες. - Ε!! αγόρι έλα μέσα να ζεσταθείς έλα να φας σε λίγο η σούπα έτοιμη θα είναι. Χαμογέλασ,ε φώτισε το πρόσωπό του, ένα κομμάτι μέταλλο τόση χαρά να δίνει σαν να τανε παιχνίδι που του δώρισαν σε γιορτή χρόνια πολλά για να του πουν. έτσι θαρρείς κρατά είκοσι εκατοστά χαλκοσωλήνα. Την έριξε στο καροτσάκι και συνέχισε το δρόμο του άγνωστο για που Βγήκα έξω, φώναξα, έψαξα... Το αγόρι πουθενά...
Ε!! αγόρι γύρνα πίσω ακούς!!!το τσουκάλι το τζάκι δικαστές θα μου γίνου,ν η σούπα φαρμάκι κι ο καπνός της καμινάδας δήμιος για να με πνίξει Γιατί ένοχος είμαι για όλα τα παιδιά του κόσμου που σε κάδους σκουπιδιών ψάχνουν να βρουν ελπίδες.