ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΡΑ ""To τραγούδι της βροχής"

Ενας γλυκός θείος πόθος

γεννήθηκε στα πέταλα της ψυχής μου

που σαν φωτεινή μελωδία

μου πότισε όλη την ύπαρξη.

Κι ενώθηκα με την υγρασία

κι ανέβηκα στον ουρανό

κι απλώθηκα σαν τεράστιο σύννεφο βροχής

που λαχτάρησε να φιλήσει όλη τη γή.

Κι ο πόθος μου εισακούστηκε

γιατί ήταν πνοή αγάπης

που άρχισε να με λειώνει

και να με ταξιδεύει στους αγαπημένους μου.

Και το ταξίδι ήταν μεγάλο

αλλά η κούραση θεία

γιατί όσο μεγάλωνε

τόσο πλησίαζαν τα φιλιά μου στον προορισμό τους.

Και κάποια ευλογημένη στιγμή,

ξεκίνησε η τελειότητα

που το μεγαλύτερο ξόδεμα

οδηγεί στον μεγαλύτερο πλούτο.

Το υγρό μου σώμα,στάλαζε παντού

γιατί η αγάπη είναι η απόλυτη γνώση

που αγκαλιάζει τα πάντα.

Εσμιξα με την απέραντη θάλασσα

κι έγινα ένα με τον μυστηριακό της παλμό.

Βουλιάζοντας μέσα της,

ένιωσε τη λαχτάρα της προσφοράς μου

κι εγώ τη σοφία των βυθών της.

Μου υποσχέθηκε να εξυψώνεται για να με γεννά

κι εγώ να χαμηλώνω για να την πλημμυρίζω.

Και πλησιάζοντας στο δάσος

ο πόθος μου για τη πυκνόφυτη αγκαλιά του ήταν τέτοιος

που ο κεραυνός του λαμπάδιασε τον ορίζοντα.

Μα ήρθε η βροχή της αγάπης μου

να κατευνάσει και να σκορπίσει χυμούς σε ρίζες κορμούς και φύλλα

με χιλιάδες φιλιά ζωής

και μες τον υπέροχο εναγγαλιασμό

ήξερα πως θα μ’ έχουν παντοτινά ανάγκη

κι εγώ πως θα ‘χω παντοτινά την ανάγκη να τους δίνομαι.

Κι άγγιξα όλα τα λουλούδια

χαιδεύοντας τα ευγενικά τους πέταλα,

κυλώντας τρυφερά στο μίσχο τους που περίμενε να τον χορτάσω

κι ένιωσα την αγάπη τους για τους ανθρώπους,

να γεννά μυριάδες ευωδιές και χρώματα.

Και θαύμασα την εξυπνάδα της λίμνης

που καθρεπτίζει τα πάντα

χωρίς να αλλοιώνεται η αλήθεια της,

διαλέγοντας τη μαγικη τους διάσταση για στολίδι.

Κι όπου τη συνάντησα ήταν μια υπέροχη νύφη

π’ αγαπούσε να σκορπά δροσιά και γαλήνη.

Και χάρηκα πολύ με την προσχαροσύνη της

γιατί σαν την κεντώ γελά και γιομίζει το πρόσωπό της λακάκια.

Κι ενώθηκα με το σοφό τραγούδι του ποταμού

που το ευγενικό του κελάρυσμα

κάνει τις τραχιές πέτρες, απαλά βότσαλα

και τρέφει τις καρδιές των βουνών αφειδόλευτα

και θυσιάζεται στη θάλασσα για να γνωρίσει την απεραντοσύνη της.

Κι όταν έφτασα τέλος στην γλυκόσαρκη γη,

ήξερα πως στην αγκαλιά της γύρευα να πεθάνω

γιατί η αυταπάρνησή μου

θα δώριζε πνοή σε χιλιάδες ζωές

που θα γινόντουσαν με τη σειρά τους

βροχή αγάπης.

© Δήμητρα Κ.

Mitzi Ka