Η τραπεζαρία στο πατρινό μου έκλεινε με μια συρόμενη ημιδιάφανη πόρτα από το υπόλοιπο σπίτι . Από μικρή με εντυπωσίαζε αυτή η απομόνωση . Δεν ήξερα αν το θέλαμε ή όχι εκείνο το δωμάτιο. Οι προθέσεις της μητέρας ήταν αγνές , για να μη λερωθεί και το ρημάξετε κι αυτό , το μόνο δωμάτιο που μπορεί ένας καλεσμένος να κάτσει σαν άνθρωπος . Κι εγώ που νόμιζα ότι δε θέλαμε να ζούμε στην τραπεζαρία εμείς και περιμέναμε εκείνους τους καλεσμένους σαν επιθεωρητές στα σχολεία τα παλιά τα χρόνια όταν ο δάσκαλος κόμπιαζε να πει δυο λόγια περισπούδαστα και τα παιδιά στα θρανία ,άλλα να τον λυπούνται κι άλλα να χαίρονται που μάλλον δεν θα πάρει καλό βαθμό.
Όμως εγώ την ένιωθα τη μοναξιά της τραπεζαρίας μας . Κάθε που τολμούσα να ανοίξω τη συρόμενη πόρτα για να πω ένα γεια στα κρυφά , από μέσα ακουγόταν η φωνή της μάνας μου · τι κάνεις εκεί , δεν είπαμε ; Εξωπραγματική ακοή πρέπει να είχε · σαν εκείνη την τηλεοπτική σειρά που βλέπαμε στη μικρή οθόνη της εποχής με τη βιονική γυναίκα σε ρόλοσούπερ ηρωίδας .
Από τότε θέλω πάντοτε να ανοίγω τις κλειστές πόρτες , την αποθήκη συχνά να αεριστεί , τα παράθυρα το πρώτο πράγμα κάθε πρωί το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο , την πόρτα του γραφείου μου , τους διακόπτες , τη βεντάλια μου το καλοκαίρι , δρόμους , αγκαλιές , τα μάτια μου , τα αυτιά μου , την ψυχή μου .Κι όταν γύρω μου συμβαίνουν πράγματα κεκλεισμένων των θυρών , τα προσπερνώ , γιατί πάντα θυμάμαι την αβάσταχτη και καλογυαλισμένη μοναξιά της τραπεζαρίας στο πατρικό μου σπίτι.
H φωτογραφία είναι από https://pixiewinksfairywhispers.tumblr.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου