ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΣΙΑΗΛΗ
«ΟΥΓΚΑ-ΟΣΤΙΚΟΙ ΙΣΤΟΡΙΣΜΟΙ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ
Άργησα, τ´ομολογώ, ίσως να είναι πιο κοντά όμως η χρονική μου αρίθμηση στον ιστορισμό των στίχων του ποιητή.
Κι έπειτα αναρωτιέμαι τί άραγε να σημαίνει ποίηση. Η καταγεγραμμένη παρουσία ή μήπως η καταγεγραμμένη απουσία από την αλήθεια; Πόσο άραγε η γενναιότητα και η τόλμη, το θάρρος και η ενσυναίσθηση είναι τα συστατικά του αληθινού ποιητή; Αν προκύψει ότι οι αριθμοί είναι στίχοι στο διηνεκές, τότε η ποίηση είναι η απόλυτη εικόνα των αριθμών. Σαφέστατα η απήχηση των ερώτων, του θανάτου, της φύσης σε στίχους είναι μεγαλύτερη στο κρατίδιο των ανθρώπων. Ίσως οι άνθρωποι να ήσαν ποιητές κι όταν ανακάλυψαν την γύμνια τους και ντύθηκαν κι όταν ήπιαν το νερό της γνώσης κι έφτιαξαν πολιτείες για να τις διαβούν ουρλιάζοντας, να αποκάμαν, να κιότεψαν και ν´ απόμειναν απλά να καταγράφουν! Ενίοτε οι έρημες ψυχές τους ενώνονται με τον νου κι αρχίζουν να ψάχνουν τα μαλλιαρά κι αγνά χρόνια της υποψίας. Τώρα πια δεν έχουν υποψίες, μα βεβαιότητες. Η φυλή τους, το χρώμα τους, η σημαία τους, η γλώσσα τους, τα αγαθά τους είναι υπερέχοντα όλων. Εκεί έρχεται εις ποιητής και κραδαίνει τον στίχο και γράφει τον ιστορισμό του ξεκινώντας από το μεδούλι ύπαρξης και λέξεων και φτάνει στου χρόνου το μεδούλι! Πώς κινήσαμε, πώς θαρρούσαμε πως νικήσαμε και πώς θα αφανιστούμε γυρίζοντας πάλι την αρίθμηση στο μηδέν; Με την ξιπασμένη μας πίστη ότι το μηδέν είναι το τίποτα. Ένας κύκλος, ένα τέλειο σχήμα να θεωρείται τίποτα; Ο ποιητής γράφει σε συμφωνία με τον νου του την απόλυτη αλήθεια. Η πράσινη μάνα θα ζήσει ή θα νικηθεί από την αρίθμηση; Και τίνος ευθύνη είναι; Η ευθύνη είναι συλλογική κι ο ποιητής δεν αρνείται το δικό του μερίδιο κι επισημαίνει: «Την πρώτη καταγεγραμμένη αυτοκτονία!» Η αρχή γίνεται κι εκείνος ο πρώτος που στάθηκε ορθός «ονειρεύεται στο μέλλον τον εαυτό του να τρομάζει τους ανθρώπους!»
Γεννιέται ο θεός, γεννιέται ο έρωτας, γεννιέται ο θάνατος! Κι ο ποιητής αδημονεί για την απάντηση στο ερώτημα: «Ο αγύρτης γέννησε τον φιλόσοφο ή ο φιλόσοφος τον αγύρτη;» «Ρατσιστικές τεκμηριώσεις κι η τέρψη της ψυχής; Εκ της θείας τιμωρίας ο ορισμός της ύβρης; Μηδέν, του χρόνου οριακός καθρεφτισμός! Τίποτα, μα τίποτα δεν ρεί!» Διαπιστώνει ο ποιητής
και φτάνοντας στην γραμμή βολής ανακοινώνει: «Το άβατάρ μου κείται νεκρό!»Έτη μετά του μηδενός το άπειρο μια μικρή έννοια για την Α! δημοτικού! Κι ο ποιητής που υποφέρει τόσο μας παρακινεί: «Εμπρός, ξετύλιξε ξανά τον μύθο που όλοι πλέξαμε-ομού-έξω ένα ούγκα νόβα ηχεί!»
Ο Χρίστος Τσιαήλης δεν φοβάται, δεν έρπει, δεν χαϊδεύει τ´αυτιά των πολλών, δεν λέει ερωτικά μισόλογα, είναι βαθιά ερωτευμένος με την πατρίδα του την γη, βαθιά και συνειδητά ερωτευμένος με το ταξίδι στο σύμπαν κι ίσως μυστικά να έχει την γνώση του ειδέναι στον αριθμό των αριθμών κι η κραυγή του να είναι ένα «ούγκα» στο σπήλαιο της γνώσης! Υπάρχουν σκεπτόμενοι δημιουργοί που ποθούν, που νιώθουν και που ματώνουν για την αλήθεια! Ίσως για τους πολλούς να είναι ανάρμοστο και ανήθικο όλο αυτό, ίσως η αποκαθήλωση του έλλογου όντος να είναι ενοχλητική κι ίσως ακόμα η γνώση να είναι ένα βάρος δυσβάσταχτο! Γιατί σήμερα μας αρκούν τα μπράβο κι οι αριθμοί που βαθμολογούν στο σχολειό, στην δουλειά, στην παρέα, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, στην καταξίωση! Ίσως γιατί η ιστορία είναι πια μια μάθηση ξερή με χρονολογίες και κατορθώματα, χωρίς καμία αίσθηση για τα επικείμενα! Η γλώσσα του ποιητή είναι μεγάλο εργαλείο κι οι στίχοι σημαίνουν, σκάβουν και φέρνουν στην επιφάνεια και στο φως το σημείο μηδέν, όπου όλα είναι βρόγχος, όλα είναι πέρασμα και πρέπει να διαλέξεις την φράση, την λέξη, την έννοια, το νόημα!
Χρίστο μου, δεν είμαι ειδικός, γράφω τον κραδασμό της ψυχής και του νου μου, καθώς αναγιγνώσκω τους στίχους σου! Είναι δύσκολος ο δρόμος σου, μα γεμάτος φως, είναι η αποστολή σου βαριά κι εσύ επάξια βαδίζεις!
Κι έτσι όπως πολύ σωστά και σοφά λες: «Έτσι ποσοστώνονται τα κρεματόρια των ψυχών!»
«Ούγκα»λοιπόν κι επομένως ποιητή, καθώς και αφού η πρώτη κραυγή κατεγράφη στου μηδενός τον κύκλο!
Εύγε σου, από καρδιάς!
Αγγελική-Μαρίνα Ραυτοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου