Πόσο ελάχιστος νοιώθω
μπρος στις ανταύγειες των ματιών.
Μια παράσταση μοναδική,
καθώς απλώνεται πυκνό σκοτάδι
να χάνω τις αισθήσεις μου.
Κρεμασμένος απ' το σώμα σου
μέσα στη δίνη των παραμιλητών του πάθους,
ανυπεράσπιστος μένω.
Κωπηλατώ με κατεύθυνση τα συναισθήματα
το ερέθισμα δόθηκε,
διεκδικώ τη φαντασίωση.
Στο πέρασμα του χρόνου
η πραγματικότητα παραλύει
και φθίνει.
Αναπνέοντας το άρωμα
των μυστικών στιγμών ...
επέζησα.
Carpe.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου