Το φεγγάρι
Στη νύχτα κανένας δεν εμπιστεύτηκε τα όνειρά του. Παραδώσαμε όμως τόσες φορές τα μυστικά μας, να τα φυλάξει καλά μέσα στο κίτρινο φως του φεγγαριού, κι όταν εκείνο λείπει, στη σπίθα των αστεριών.
Όταν έρχεται, ζητάει επίμονα συγχώρεση, δικαίωση, μετάνοια… Στέκεται εκεί σιωπηλό και ζυγιάζει του καθενός τα πεπραγμένα, μέσα σε μια τεράστια ολοστρόγγυλη υπενθύμιση!
Κι όπως είναι περαστικό, φοβάσαι μη σε πάρει μαζί του, γιατί θα σε πάει κάπου που θα έχει νύχτα… Πού πάει κι έρχεται, ποιος το ξέρει…
Πρόσωπα που ‘φύγαν, άνθρωποι που λείπουν, αγάπες που κλαίνε, ήρωες που αγωνίζονται, παιδιά που μοχθούν, όνειρα που ταξιδεύουν, κι αυτό εκεί πάνω αμίλητο, δυνατό κι αδιάκριτο μαζί, τις μέρες που γεμίζει επιβάλλει την ύπαρξή του. Υπενθύμιση.
Τις πιο πολλές νύχτες είναι ασήμαντο, μισοφέγγαρο, κρυμμένο πίσω από σύννεφα, αργεί να φανεί, ποιος το προσέχει… Άλλες όμως ολόκληρο, μελαγχολικό, κυρίαρχο, ολοφάνερο χώνεται στα παράθυρα, κρέμεται στις αυλές, αιωρείται πάνω απ’ τη θάλασσα και ζητά. Από ποιον ζητά και τι, ποιος το ξέρει…
Πάντως δεν είναι κανένας που δεν πρόσεξε τη φωταψία στην πανσέληνο, που δε σχολίασε το αντίκρισμά του στη θέση του οδηγού, ακριβώς πίσω από το σκίαστρο καθώς ανοίγει το δρόμο στις σκέψεις του συνεπιβάτη. Πού μας πάει; Αυτό μας οδηγεί;
Η πανσέληνος αναστατώνει τη φύση, λένε, επηρεάζει τα στοιχεία της. Ο ποιητής γράφει, έγραψε τόσα, ο μουσικός ψάλλει, ο ναυτικός εμπνέεται αλλά τίποτα δεν καταφέρνει να εξαντλήσει την ισχύ της σιωπής του.
Δεν ρωτάει κανείς τίποτα επειδή η απάντηση είναι δύσκολη; Έχει σχέση και με άλλους;
Δεν είναι να το πιστεύεις. Πάνω που πας να στηριχτείς στο φέγγος του, χάνεται και μπαίνεις πάλι στο σκοτάδι. Θες να ‘χεις τα κουμάντα σου τα τεχνητά, για ν’ αντέχεις το πηχτό μαύρο. Πάλι σχολιάζεις την απουσία του. Δεν τολμάς όμως κάτι παραπάνω. Το αβέβαιο, το δύσβατο, το αρχετυπικό, αντιμετωπίζεται με περισσή καρτερικότητα. Βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει, για να μπορέσεις να προχωρήσεις στα τυφλά.
Εκείνο έχει την ώρα του που κατεβαίνει και κάνει τη νύχτα μέρα και δεν σ΄ αφήνει να ησυχάσεις… Τι ζητά κι από ποιον…
Ξέρεις καλά πως είναι για λίγο. Μη βασίζεσαι. Κάθε 29 μέρες. Ούτε ένας αριθμός εύκολος -κάθε τριάντα-. Κάθε 29. Στο μεταξύ, κάθε μέρα ανατέλλει διαφορετική ώρα. Mη βασίζεσαι. Tο ίδιο και στην αναχώρηση. Πότε αντιφεγγίζει μέχρι το χάραμα στη θάλασσα και πότε γρήγορα καταλαγιάζει πίσω απ’ τις κορφές. Τι θέλει να μας πει; Το φεγγάρι φέρνει στο νου μας ιστορίες μακρινές, καιρούς αλλοτινούς, σκέψειςαλλιώτικες.
Ζωές άλλες που πέρασαν και θα περάσουν… Άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες υπενθυμίζοντας στο πέρασμά του…
Γεωργία Κοκκινογένη
Το διήγημα Το φεγγάρι μεταφράστηκε από τα ελληνικά στα γαλλικά από την Claude Seban.
Η Claude Seban είναι Γαλλίδα μεταφράστρια και ζει στο Παρίσι.
La lune
Georgia Kokkinogeni
Personne n’a jamais confié ses rêves à la nuit. Combien de fois pourtant lui avons-nous livré nos secrets à la lueur ambrée de la lune et, en l’absence de celle-ci, à l’étincelle des étoiles.
Quand elle vient, elle exige pardon, disculpation, repentir… Elle et là, silencieuse, soupesant les actes de chacun, énorme rappel tout rond.
Et comme elle n’est que de passage, tu as peur qu’elle ne t’emmène avec elle parce qu’elle te conduira où règne la nuit. D’où vient-elle et où va-t-elle, qui le sait ?
Êtres qui ont disparu, absents, amours qui pleurent, héros qui combattent, enfants qui travaillent dur/à la peine, rêves qui voyagent, et elle, là-haut, muette, forte et indistincte/indiscrète à la fois, affirme son existence à mesure qu’elle croît. Rappel. La plupart des nuits, elle est insignifiante, simple croissant, cachée derrière des nuages, lente à paraître, qui la remarque ? Mais il est des nuits où, entière, mélancolique, souveraine, éclatante, elle pénètre par les fenêtres, se suspend au-dessus des cours, plane sur la mer et exige. Quoi et de qui, qui le sait ?
Néanmoins, qui n’a remarqué la brillance de la pleine lune, qui n’a commenté son apparition à la place du conducteur, juste derrière le pare-soleil, ouvrant la voie aux pensées du passager. Où nous mène-t-elle ? Est-ce elle qui nous conduit ?
La pleine lune bouleverse la nature, dit-on, influe sur ses éléments. Le poète écrit, il a tant écrit, le musicien chante, le marin est inspiré, mais rien ne parvient à épuiser le pouvoir de son silence. Si personne ne pose de questions, est-ce parce que la réponse est difficile ? Est-elle aussi en relation avec d’autres ?
C’est à n’y pas croire. À l’instant où tu penses te reposer sur sa lueur, elle disparaît et tu entres de nouveau dans l’obscurité. Il te faut recourir à l’artifice pour affronter le noir profond. C’est alors son absence que tu commentes. Mais tu n’oses rien de plus. L’incertain, l’inaccessible, l’archetypal demande une immense patience. Tu mets ton cerveau au travail pour pouvoir avancer à l’aveugle.
Elle, elle a son heure pour transformer la nuit en jour et ne te laisse pas en paix… Qu’exige-t-elle et de qui…
Tu sais bien qu’elle est éphémère. Ne t’y fie pas. Tous les 29 jours. Pas même un nombre facile —30. 29. Et dans l’intervalle elle se lève chaque jour à une heure différente. Ne t’y fie pas. De même pour son départ. Tantôt elle miroite jusqu’à l’aube sur la mer, tantôt elle pâlit rapidement derrière les sommets. Que veut-elle nous dire ? La lune fait monter à notre esprit des histoires anciennes, des temps lointains, des pensées autres.
D’autres vies qui ont passé et passeront… d’autres significations et d’autres espoirs rappelés par son passage…
[Traduit du grec par Claude Seban.]
Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου