Η αγκαλιά του θανάτου...
Δόντια μυτερά πάνω στην εύθραυστη ανάσα,
να αγκομαχά για λίγο μπλε, για λίγο γη,
να τρέξει πέρα σε μεταξένιες πεδιάδες
και ίσως να γευτεί και λίγο ακόμα ζωή.
Σκληρή και άτεγκτη,
η επιβίωση είναι το ζητούμενο στην πλοκή.
Εκεί που έπινε το γάλα από το στήθος της μάνας,
εκεί που έκανε τα πρώτα βήματα ένα χάραμα μέσα στης σκληροτράχηλης σαβάνας την υπόκωφη αναπνοή,
εκεί που στάθηκε για πρώτη φορά όρθιο στα δικά του πόδια,
εκεί που είδε τα αστέρια σε έναν μυστηριακό ουρανό με σιγή...
εκεί έγινε θυσία σε ένα σαρκοφάγο μέσα στου μεσημεριού το κουρνιαχτό ,
αθρόα και καθηλωτική η στιγμή.
Πρελούδιο της συνέχειας,
πόλεμος και ειρήνη μαζί.
Θάνατος και διατήρηση χέρι χέρι σε μια αγκαλιά για την τελευταία πνοή.
Μέσα σε αυτό το γαλάζιο σαν θάλασσας βλέμμα,
πάνω στα σαγόνια τα κοφτερά,
μέσα σε φόβο, θάμπος και σκιρτήματα από τον ρόγχο πλασμένα,
κοιτάς αγέρωχα το τέλος που καρτερά.
Ίσως δάκρυ, ίσως κλάμα, ίσως τέλος, ίσως αρχή.
Και αναρωτιέσαι πάνω στο χώμα το καυτό,
στην πείνα που θεριεύει στο στομάχι,
στον αγώνα της ζωής το καθημερινό...
Αυτή η αγκαλιά τι ορίζει,
αυτή η αγκαλιά τι ζητά...??
Ίσως να ήσουν ένα ουρί του παραδείσου,
εκεί που δεν υπάρχει πόνος,
ούτε αδικία και η ζωή γλεντοκοπά.
Να έκλεινες τα μάτια σε ότι άσχημο και αποκαρδιωτικό,
να έδινες όλο το χρώμα σε κάθε αθώο γέλιο,
σε κάθε ζωντανό.
Να μην έβλεπες θηρία,
η επιβίωση να ήταν γιορτή,
παιδιά ξυπόλητα οι καρδιές μας
μέσα σε ολάνθιστους κάμπους που θα λέμε ζωή.
Και όμως...
Αυτά τα κοφτερά δόντια τα θαυμάζεις,
αυτό το βλέμμα το διεισδυτικό το κοιτάς λατρευτικά,
αυτά τα νύχια που σκίζουν σάρκα,
αυτό το στέρνο το δυνατό που ανεβοκατεβαίνει από προσμονή για της θυσίας την αγκαλιά.
Άραγε τι καρτεράς??!!
Ψυχή βαρύγδουπη να σείεται από παράπονο για αυτό το τελευταίο με την ανάσα χορό,
να μην γνωρίζει τι είναι δίκαιο και τι άδικο
αλλά να γίνεται τροφή για τον ισχυρό.
Και η τροφική αλυσίδα συνεχίζεται,
καταναλωτές και παραγωγοί,
έξυπνοι και εργάτες, δούλοι και υποτακτικοί...
Και η γη λιγοστεύει και το ψωμί ισχνό
και το παράπονο θεριεύει
και το δίκαιο με το άδικο χάνουν τον ρυθμό.
Ίσως όταν αγκαλιάσεις όμως το τέλος
να δεις πραγματικά την αρχή...
Γιατί έχουμε τέλος και αρχή
ή αρχή και τέλος, γλωσσική μομφή...
Ίσως είναι θέμα συντεταγμένων
ή που θα οριστεί το σημείο αναφοράς...
Ποιός θα είναι ο ρυθμιστής στο παιχνίδι και ποιος ο φουκαράς.
Όλα όμως είναι θέμα οπτικής τελικά...
Θα βρεθούν κάποια στιγμή και το θήραμα και ο θηρευτής στην ίδια θέση
και η γη θα γυρίζει γύρω από τον ήλιο κανονικά.
Και η καρδιά θα σπαρταρά...
Θα φτιάξω με τα χέρια και το μυαλό παιάνες,
να υμνούν τον άνθρωπο που έχει το χάρισμα της δημιουργίας μέσα στο καυτό του το αίμα
και όχι τη λαίλαπα της καταστροφής...
Ή κάνω λάθος?? Μην είμαι μια αιθεροβάμων ποιητής...!!
6-11-2023
🌼
Καταναγκαστική προσγείωση
Πόνος, βροντή, η ψυχή πάλλεται, αστραπή.
Φέγγος, νυχτιά, δύο μάτια χαμένα στης απόγνωσης την μοναξιά.
Βροντή, ψυχή, δύο χείλη που καίνε για ένα φιλί.
Αγέρας, βροχή, μια καρδιά που στην σκέψη σου αιμορραγεί.
Εικόνες, φωνές, μέσα στο μυαλό, βασανιστικές.
Απορίες, ψευτιές, της αγάπης μαχαιριές αληθινές.
Ένα σώμα στο κέντρο του απείρου, της αμφιβολίας, του καταστραμένου ονείρου.
Να κάθεται να συλλογιέται, τι είναι αλήθεια ή ψευτιά,
να δέρνεται από αχόρταγα θεριά.
Αυτά που θέλουν ψυχή, που θέλουν αίμα της καρδιάς να χυθεί.
Καταναγκαστική προσγείωση στην λογική, στην χωρίς συναίσθημα ζωή.
Χρόνος αχόρταγα να περνά και να σκέφτεται εάν ήταν ένα πείραμα για σχέδια θεατρικά.
Και η καρδιά να οδύρεται,να βογγά, να σκίζεται σαν γη,μετά από σεισμό, από πλημμύρα κοσμογονική.
Ένα φεγγάρι να στέκεται δίπλα συντροφιά,
ο ήλιος να ρίχνει τις ηλιαχτίδες του να βοηθά.
Τι άραγε ήταν αλήθεια, τι ψευτιά.
Πως θα πιστέψει αλλά λόγια τώρα πια;;
Ένα δάκρυ από τον ουρανό, έπεσε πάνω στην καρδιά λυτρωτικό.
Δώσε χρόνο, δώσε σκέψη καθαρή.
Διώξε τα θεριά που καταστρέφουν την ψυχή.
Χαμογέλασε, πάρε βαθιά αναπνοή, ο καιρός θα δείξει,
είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Σήκωσε τα χέρια, έχεις έναν ήλιο συντροφιά και ένα τεράστιο φεγγάρι να σου χαϊδεύει τα μαλλιά.
🌼
Μια ματιά σε ένα εκκρεμές
Μια ματιά σε ένα εκκρεμές,
να κυνηγάει τον χρόνο, το μέλλον και το χτες.
Ένας χτύπος σαν σε γδούπος, κουφάρι άψυχο, ζωής ο στίχος.
Δύσκολο τραγούδι για δυνατό σεβντά, είναι επικίνδυνο, αυτό που καίει τα σωθικά.
Τικ τακ η ψυχή.
Να καίγεται στα όχι και τα γιατί.
Πολλή σκέψη, καμιά πράξη, αποφάσεις που η ζωή έχει διαγράψει.
Μόνο που παιδεύουν που και που τον νου,
τον κάνουν να βρίσκεται κάπου αλλού.
Ρυτίδα στην καρδιά, μαχαίρι στην ψυχή.
Σταγόνα από βροχή που έπεσε στην γη.
Είναι κάτι αλμυρό, μοιάζει με θαλασσινό νερό.
Στης φλόγας το χρώμα, σαν αίμα αληθινό.
Γέλιο που μοιάζει με κραυγή.
Εάν είχε φωνή θα τάραζε όλη την γη.
Κατήφεια, κλεψιά. Αυτό που θέλεις με το ζόρι να πάρει από της ζωής τα μερτικά.
Αλισβερίσι δύσκολο, σκληρό και πονεμένο.
Είναι για λίγους και δυνατούς της ύπαρξης το δεδομένο.
Χάντρες τα χρόνια σε κομπολόι νευρικό.
Να χτυπάει η μία την άλλη σε δύσκολο σκοπό.
Είναι όταν θα 'θελες να ήσουν αετός,
να πέταγες από ψηλά, να ήσουν ένα με το φως.
Να άνοιγες τις φτερούγες σου να έκοβαν τον αέρα,
να γινόσουν ένα με τα θεριά και του ήλιου την φοβέρα.
Έχεις δυνατή ψυχή, διεισδυτική ματιά,
μπορείς να δεις ακόμα και στης ψυχής τα υπόγεια τα σκοτεινά.
Είσαι αγέρωχη μορφή, με ένα βλέμμα βλέπεις κάτω από την γη.
Παιδί του Ουρανού και της στεριάς, να παίζεις το αθώο και να χτυπάς την τρικυμία της καρδιάς.
19-10-2016
🌼
Ένα μαχαίρι διαπεραστικό
Ενα μαχαίρι διαπεραστικό, κόβει ψυχή και αναπνοή στα δυό.
Είναι της απουσίας η σιωπή, ένα δάκρυ χωρίς γιατί.
Μια κλεψύδρα η καρδιά, κόκκινη στο αίμα να προσδοκά,
ένα χαμένο στο χρόνο γιατί, μια θέση στην ψυχή κενή.
Ένα σκοτάδι να σε παρασύρει, να σε κυκλώνει, να σε εξεγήρει.
Δύο λέξεις, μια παρουσία προσδοκάς, όλα γκρεμίζονται μεμιάς.
Πληγή που με το χρόνο θεριεύει, η έλλειψη της μορφής του να σε παγώνει, να σε θωπεύει.
Μια κούκλα χωρίς αναπνοή, μια φιγούρα στο παραμύθι της ζωής.
Τυφώνας δυνατός μέσα σου, σκληρός.
Μια κουκκίδα χωρίς οντότητα, μοναχός.
Οι ώρες περνούν, χείμαρροι δυνατοί,
παρασύρουν κάθε ελπίδα, κάθε προσμονή.
Η έλλειψη αφόρητη να χτυπά αλύπητα την καρδιά,
κεραυνός και αστραπή να την βροντά.
Φωτιά να καίει τα σωθικά χωρίς ίχνος ανθρωπιάς.
Δάκρυ, διαμάντι στην άκρη του ματιού,
ένα αδυσώπητο άδειασμα του μυαλού.
Ο χρόνος ήχος λυπητερός,ο καιρός μέσα σου φαρμακερός.
Ένα μήνυμα, κάποιο ίχνος ζωής,
μέσα στης λήθης το βιβλίο έχεις ξεχαστεί.
Είναι η ώρα με τα δικά σου πλέον θεριά,
να καταλάβεις πράξεις, αισθήματα και λόγια αληθινά.
Στάζει αίμα, ποτάμι καυτό.
Είναι σημάδι της πληγής, ράπισμα δυνατό της αναμονής.
Κάρβουνο σφραγίδα στο μυαλό,
κοπίδι στις φλέβες κοφτερό.
Ανάσα χωρίς θαμπάδα στο ποτήρι,
φιγούρα χωρίς ζωή, ένα ανδρείκελο χωρίς πυγμή στης σχέσης το τρεχαντήρι.
Κομμένο το γέλιο, σκληρή η ματιά,
χωρίς ελπίδα, χωρίς γιατρειά.
🌼
Oh my love
Oh my love, I' m whispering with the wind,
telling stories, telling a little about my worries.
The sun is so bright like your beautiful and tender smile,
they both are playing with my hair,
teasing me and reminding me of YOU,
all the way to heaven ' s chains.
Silver and gold sunbeams,
carrying and loving unexpected dreams.
A path from the moonbeams at sea in the darkness of night,
like the sight of your mysterious black velvet eyes.
Where are you my love??
Where are you??
Little worries, like small beautiful blue roses,
are dancing with my thoughts looking at the sky.
From here till the moon they are dancing giving rythm,
like a heavy with passion song of Blues.
Where are you my love??
Where are you??
Questions and wonders,
thoughts and rebellious borders,
my heart is beating to fantastic warriors.
A fight for light, a fight for your smile,
a fight to the end of the era,
to see your dark eyes.
Where are you???
Drops of my tears,
drops of my fears,
lay down to the blue of our sea
and a seagull is flying till the end of our dreams.
A kiss and a wish to your sweet juicy lips.
Tears and fears, where are you??
22-8-2017
Η φωτογραφία είναι από https://bashooka.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου