Στη μνήμη διέπρεψα.
Εξοβέλισα ένα αδιάφορο παρόν,
με άνεση αυτομόλησα
στου παρελθόντος
Χάραξα τα αρχικά μου
στον κορμό ενός δέντρου
σε μια αθώα εποχή
μα, αδίστακτος ξυλοκόπος, ο πόνος
τα εξαφάνισε.
Αναρωτιέμαι μήπως
τα ρινίσματα χαράς
προοιώνιζαν
τούτο το ζοφερό παρόν
και δεν το είδα;
Μήπως από πολύχρωμη ταχύτητα,
από έμφυτη βιασυνη
διακτινίστηκα απότομα
από τις σύντομες μέρες
του φθινοπώρου
στο γκρίζο και στο μαυρόασπρο
του χειμώνα;
Πάντοτε, ομολογώ,
δυσκολευόμουν
στην εξοικείωση
με τις αλλαγές των εποχών.
® Γιάννα Βλάχου
η φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου