με το κεφάλι γερμένο
σ`ένα περβάζι.
Απαλός περασμένος ήχος
του πρωινού η δροσιά...
Και το καλό γέλιο του μεσημεριού
γρήγορη ανάμνηση κι εκείνο.
Τώρα όμως άρχισε να περπατά
λίγο πιό ήσυχα η ώρα.
Το μόνο που με δυσαρεστούσε ήταν
ο ήλιος που χαμήλωνε...
Οι ίσκιοι γίνονταν πιο πολλοί
κι έγερναν πάνω μου...
Σκούραιναν τα σοκάκια παραπέρα.
Η μέρα πήγαινε προς το τέλος της.
Ένα φύλλο έπεσε πλάι μου
και μου μιλούσε.
Τι υπέροχη παρηγοριά
μαζί να μας εύρει
το σκοτάδι της νύχτας.
~ Ξανθή Κούτρα ~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου