ΖΑΜΠΕΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ "Γ ρ ά μ μ α "

Μιλώ

Ερμηνεύω στις λέξεις σου αυθαίρετα

παραμύθια κι ονείρατα παραβλέποντας

του νού προτροπές και κανόνες και θέσεις

να προσέχω στο μίγμα τις δόσεις

Ρώτα 

Μην εξηγείσαι

Δε σε διάλεξα εγώ

Σε διάλεξε  νύχτα

σιγής πανσελήνων

Σιγής ίδιας μ' εκείνη

που προμηνά τους σεισμούς

τους θανάτους

τον έρωτα

Ή, μπορεί

να μη σε διάλεξε καν

μήτε η νύχτα

Μπορεί Εσύ

να τη διάλεξες

Το πιο πιθανό

Κι ας μην ξέρεις τι ακριβώς

προμηνά

Κι ας φαντάζει παράξενη

εξώκοσμη σαν τη βλέπεις

στο φώς της ημέρας

Κι ας αρνιέσαι

πριν αλέκτωρ φωνήση

Κουβαλάς τα σημάδια της 

Φοράς

των λυγμών της τα πέπλα

τα σκοτεινά και διάφανα

Κι έχεις τη δύναμη

σπαράζοντας να κυριαρχείς

και νηφάλια να δραπετεύεις

Και να συντρίβεσαι στη νηνεμία

της σιωπής λαχταρώντας

ουρλιάσματα λύκων

Πάλι απλώνομαι 

Πάλι

προσπαθώ να μιλήσω

φωτίζοντας μ' ένα κερί

κάποιο χάραμα

Και γίνομαι ομίχλη

Μπερδεύω τα πρόσωπα

Λέω "εσύ" κι είναι "εγώ"

λέω "εγώ" κι είναι "εσύ"

Μπερδεύω τα θέλω

'Ισως γιατί δεν τα ξέρω

Κι αρνιέμαι.. πριν αλέκτωρ φωνήση..

'Ισως γιατί τα ξέρω..

Και κλαίω.. ως ο Πέτρος, πικρώς..