✔Ποια χέρια σκεπάζουν το κορμί σου σαν πέφτει η κουβέρτα σου????
Ξανά
συναντηθήκαμε γιατί δεν υπήρχε άλλη διαδρομή εκείνο το καλοκαίρι.
Σαν μια ανεπιθύμητη κληρονομιά αναμνήσεων της είπε` `θα ξαναβρεθούμε?``
Από τις κόγχες των ματιών της έσταζε βροχή αμηχανίας.
Δάκρυα ή ιδρώτας του καλοκαιριού?
Πάντα τα καλοκαίρια έσταζε το πρόσωπο της.
Λες και ήθελε η πλάση να ποτίζονται οι ρυτίδες της.
Σκόνη άφηνε στο διάβα της.
Σκόνης απόγνωσης.
Κακό και τούτο.
Σαν υποχρέωση ήταν τα λόγια του.
Κι αυτός ο θόρυβος της πόλης.
Αφιλόξενος και απόμακρος.
Σαν και η έκφραση του.
Σταμάτησε την βοή της ζωής της και γύρισε το σώμα της πίσω.
Ένοιωσε μια νοητή γραμμή να την ενώνει μαζί του.
Σαν τις πετονιές των ψαράδων.
Άνευ δολώματος.
Σαν τον ιστό της αράχνης.
Λες? σκέφτηκε.
Πάμε να πιούμε ,τηλεφώνησε στην Τζέλα που πέταγε την σκούφια της για την συντροφιά της.
Μεσημέρι καυτό του Ιούλη.
Τα τζιτζίκια σχίζουν με τις κραυγές τους τον ορίζοντα.
Ώρες ώρες έπαιρνε το λάστιχο της αυλής και τα περιέλουσε!!!!
Μα παντού είναι κρυμμένα αναρωτιόταν.
Σαν τις ενοχές του.
Τα χέρια του τρέμανε και το βλέμμα του κάλπαζε στους γύρω δρόμους.
Φοβάσαι ή ντρέπεσαι ,σκέφτηκε.
Εμένα ή τον εαυτό σου?
Τίποτε και κανένας δεν κατάφερε να την απομακρύνει από τα εσώψυχα του.
Ήταν τόσο θυμωμένος μαζί της σαν έφυγε χωρίς ένα αντίο.
Μα το γνώριζε καλά αυτό το βλέμμα.
Βλέμμα κεραύνιο ,Ιούλη μήνα στον γενέθλιο τόπο της.
Ιούλη μήνα ,γενέθλιος μήνας του.
Το ούζο ερωτοτροπούσε με τον ουρανίσκο της.
Ένα μεθύσι θα την απομάκρυνε από την σκέψη του.
Σχέση εξαναγκασμού να ήταν η σχέση τους άραγε?
Όπως πριν σαράντα χρόνια όπως της είχε πει.
Έκτη επταετία της μοίρας.
Στην 6η του 7ου βρισκόμαστε λοιπόν.
Ξανά
απομακρύνθηκε από την σκέψη του.
``κάποιος μου είπε απόψε αγάπη μου…``
Σηκώθηκε και ως Σίβυλλα ,Κίρκη των αναμνήσεων ,λίκνισε το κορμί της στο άκουσμα του άσματος.
Όπως και τότε.
Που χόρευε πάνω στο φτερό του αετού.
Κίρκη με το δηλητήριο γιαυτόν ήτανε.
Για τους υπόλοιπους είχε το μώλυ.
Πολυμήχανος και δολοπλόκος.
Μάγευε πλήθη.
Μονάχα για εκείνη δεν είχε πάρει καμιά απόφαση.
Πάντα απ΄ έξω από τις προσδοκίες του.
Μα εκείνη.
Στο τελείωμα του 7ου μήνα βρέθηκε στην αυλή του.
Όπως τόσους αιώνες.
Κι ένα δυο τρία χοπ ,κάθε στο λιόγερμα βρισκόταν εκεί.
Η μοναξιά του απλωμένη ακόμη και στις ρίζες των βοτάνων.
Ποτέ δεν έσβησε τα τσιγάρα της.
Κι ας το φυλλόχωμα ήταν ξερό !!!
Ναι το αναζητούσε.
Μαζί με τις αναμνήσεις της συγχώρεσης.
Μα και του γιατί.
Να τα κάψει όλα επιθυμούσε.
Να την δικάζανε και να μην το αρνιόταν.
Ναι Κύριε Δικαστά θα έλεγε, εγώ έβαλα φωτιά ,δικάστε με....
Τις μνήμες έκαιγα Κύριε Εισαγγελεύ!!!!
Δικάστε με!!!!
Φωτογρσφία από http://www.leslieannodell.com/
Συγκινητικά τα "αιώνια συναισθήματα"... Μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφή