ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΤΙΝΑ " Άνεμος 2 "

I  

Η συννεφιά με έβαλε σε σκέψεις

δεν φαινόταν πουθενά η μορφή σου.

Μόνο ερχόταν μυρωδιά

δυόσμου και βασιλικού

και με έπιασε μια επιθυμία

να απλώσω στο πουθενά τα χέρια.

Κατάλαβα πως σε είχε μεθύσει

η πρωινή πάχνη

και έτρεξα να ψήσω μπισκότα

να στείλω και εγώ τις μυρωδιές μου

Θυμάμαι κάποιες φορές ανέβαινες

στο ξωκλήσι της Παναγιάς

και χτύπαγες τη μικρή καμπάνα

αναστατώνοντας ένα κοπάδι πρόβατα

που μετά ακούμπαγες στην αγκαλιά μου

και άλλες φορές αγριεμένος

τίναξες τα άνθη του γιασεμιού

και τα άφηνες να δηλώσουν

την ηδυπάθεια σου στο

τσιμεντένιο πεζούλι.

Άλλες φορές ντυνόσουν το όνειρο

ενός τροπικού ανέμου

άγνωστου σε μένα

κι έφερνες να ακουμπήσεις στο σώμα

το πιο όμορφο μπλέ των lapis Lazuli

και δεν υπήρχε χρώμα άλλο

τυφλωμένοι στη μαγεία του

προσπαθούσαμε να μείνουμε αγκαλιά.

Έρωτας των μικρών κινήσεων

πριν το μεγάλο θυμό

αβέβαιη αν πρέπει να αφήσω τη πόρτα

μια στάλα ανοιχτή.

II

Κάποτε μας άρεσε να παίζουμε

εγώ έβαζα το μαξιλάρι στο κέντρο του κρεβατιού

εσύ με ανέβαζες στη ρόδα με τα καραβάκια

κι έπειτα στο τρενάκι του τρόμου

έλεγες ρίσκο δεν είναι μα μόνο τρόπος

να αποκρυπτογραφήσεις τα ερωτικά μου σύμβολα..

Δάγκωσα μισό μήλο κι έτσι δεν έμαθα

αν τούτο ήταν επίγειος παράδεισος

κι ούτε μπορούσα να σου λείπω αφού δεν ήσουν ποτέ

παρά ότι ξεθωριάζει για να αναγεννηθεί

.θυμάσαι που με ρωτούσες γιατί οι νυχτερίδες ζούνε ανάποδα

και φώναζα πως ανάποδα δεν είναι ότι δε καταλαβαίνουμε.

Θύμωνες τότε και με ένα φύσηγμα έφερνες

τη φωτισμένη κολοκύθα με το σφιγμένο στόμα

μαζί με το σημείωμα υπάρχει το φως της

γιατί της δίνω ανάσες.

Το κρεβάτι γινόταν η ασπίδα μου κι ένα ασημένιο ρόδι

με κάτι κόκκινους σπόρους που κοιτούσα επίμονα

και φανταζόμουν πως έτσι είναι ο κόσμος μου

κι εσύ που πάντα κρατούσες βελόνες

ύφαινες τον ιστό που με κρατούσες μέσα

να είμαι ζεστά μου έλεγες

ως ότου φύσηξες απαλά έρωτας με τη πρώτη ματιά

και μην τ αρνηθείς δεν ταιριάζουν ξεχνώ μες τα μάτια.

Κι ήρθες να με αγκαλιάσεις προστατευτικά

μα χτύπησε με δύναμη το παράθυρο

οπότε κατάλαβα και τις προθέσεις.

Δεν ήξερα πια αν έπρεπε να πάρω αυτή την ευθύνη.

H φωτογραφία από http://www.anemosbeachhotel.com/