ΚΛΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΡΕΝΑ «ΦΥΣΗ –ΨΥΧΗ»

Είναι η θάλασσα….πλατιά,απέραντη,μπλε,σιέλ, μαβιά,χρυσογάλανη.

Είναι το βουνό…..και έχει το χρώμα το ραφ. Τα θεμέλιά του είναι μπηγμένα καλλιτεχνικά μέσα στη θάλασσα.

Είναι το σύννεφο….κει που τελειώνει η κορυφή του βουνού, κι είναι λευκό ,κατάλευκο όπως το χιόνι του χειμώνα κι αφράτο σαν το βαμβάκι.

Είναι το σύννεφο…το κοιτάζω και παρατηρώ πως είναι  έτσι ταχτοποιημένο ώστε να μοιάζει με δέντρο Χριστουγεννιάτικο. Θεϊκό περίγραμμα της πλάσης και φοβερή αντίθεση μες το κατακαλόκαιρο να βιώνεις κάτι χειμωνιάτικο. Ναι! Πάνω σε μια χιονένια βάση ακουμπισμένη στα κορφοβούνια, τα κλαδιά του συννεφένιου δέντρου απλώνονται συμμετρικά και όσο ανεβαίνουν στον ουρανό μικραίνουν κι όλο μικραίνουν  ωσότου να καταλήξουν σε μια  στρογγυλεμένη κορυφή που υποκλίνεται στο θαλασσινό νερό. Εκεί πάνω θαρρώ πως καμαρώνει ένα αστέρι. Στα πόδια του λευκού του δέντρου ,οι  συννεφόμπαλες ταιριάζουν με χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, αγυάλιστα μα φυσικά, σε ακατάστατα μεγέθη μονόχρωμα λευκά .

Τώρα είμαι στην αίσθηση της μεταφοράς, και μέσ’ την κάψα του καλοκαιριού ταξιδεύω στην καρδιά του χειμώνα . Του χειμώνα της Γέννησης ,της Ζωής, της Χαράς των ανθρώπων ,του παιχνιδίσματος των στολιδιών,της διακριτικής λάμψης απ’ τα πολύχρωμα λαμπιόνια ,της ελπίδας και ίσως μιας Αναγέννησης μέσα από τη Γέννηση .

Το δέντρο στέκει άκαμπτο,καμαρωτό και υπερήφανο ,στο γαλάζιο ατελείωτο καμβά, ολομόναχο, ολόλευκο και περίεργα διαχρονικό μιας κι η θύμηση κάθε Γέννησης είναι μια μοναδική στιγμή , μια συμπαντική συμφωνία ελευθερίας ,μια καινούργια ανύψωση του ανθρώπου μέσω μηνυμάτων και μαθημάτων κατά τη μικρή ή μεγάλη διάρκεια ζωής του καθενός……ένα σκαλί πιο πάνω τελικά στη σκάλα των αγγέλων,τη δύσβατη μα πολυπόθητη, ωστόσο πέρα ως πέρα ηθελημένη. Μέσα σε λίγο αρχίζουν να σχηματίζονται κι άλλα πεύκα κι άλλα έλατα στον ουρανό απλά με μια μικρή εισπνοή κι εκπνοή του ανέμου . Ο καμβάς ο ίδιος πάντα ….το σιελ του ουρανού . Απλά και ήρεμα φυτρώνουν λευκά συμπαγή κομμάτια σύννεφου, κινούνται δίχως σκέψη και σταματούν ,σαν να θέλουν μαγικά να δημιουργήσουν  και άλλα χριστουγεννιάτικα δέντρα….το κατορθώνουν ,μα την αλήθεια,και στον ορίζοντα τώρα έκπληκτη παρατηρώ ένα λευκό  κατάλευκο δάσος. Στημένα και άσειστα το ένα πλάι στο άλλο, μονάχα οι κορφές τους γυρίζουν χαριτωμένα.

Ένα υπερθέαμα! Ένα τεράστιο κάδρο στον ορίζοντα δίχως πλαίσιο και όρια. Κι εγώ στοχάζομαι…

Η απέραντη θάλασσα , ο ατέλειωτος ουρανός, ο φιλόξενος πλανήτης Γη, το σύμπαν ολόκληρο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ανθρώπινη ψυχή! Ναι, έτσι είναι! Το νιώθω βαθιά μου! Συνομιλώ με τα άπειρα κύτταρά  μου. Όλα τους  κομμάτια της φύσης, χώμα, νερό, ψυχή, πνεύμα, λογική και ευαισθησία, κίνηση, αγέρας, ανάσα, αιωνιότητα. Στοιχείο της φύσης είμαι κι εγώ. Γι αυτό μετουσιώνομαι στην άδολη αγκαλιά του. Είναι δικό μου κομμάτι και είμαι δικό της! Τι ευτυχία! Τι ταύτιση! Αλήθεια είναι ηδονικό να ταυτίζεσαι με το τέλειο έστω και λίγο μέσα στο χωροχρόνο της ζωής! Τα υλικά συστατικά της φύσης σφιχτοδεμένα,και οι ανθοπνοές του σύμπαντος ,ανάσες ζωτικές για  κείνα τα άυλα που ζουν μέσα σου και ανατάσσονται με αυτές! Τότε τα άυλα παίρνουν σάρκα και οστά κι έχουν πια συνειδητοποιημένο περίγραμμα ….είναι τότε που δεν ανταριάζει η φύση μέσα σου….είναι τότε που γαληνεύει η ψυχή…., είναι τότε που υπάρχεις…!

Η ψυχή  αν θες  αλλάζει όπως αλλάζει κι η πλάση.Μία φυσική διαδικασία, αρμονικά και σοφά γινομένη. Ηρεμούν τα στοιχεία της φύσης, σαλεύουν ή αναστατώνονται, αγριεύουν κι απειλούν, αυτοαπειλούνται…..δείχνοντας δύναμη, κατακτώντας το ένα το άλλο, εισχωρώντας το ένα στο άλλο . Μαγική πάλη, ισοφυής εμφύλιος. Υστερα ανάπαυση, αποδοχή, μοναδικότητα κι ομορφιά εξωτική , περηφάνεια και συμβιβασμός. Όλα τους μέσα στην πάλη του εμφυλίου, κρύβουν μια σοφή κίνηση, και η κάθε τάχα απειλητική τους στάση σημαίνει κάτι ολοκληρωμένο και μηνυματικό. Κίνηση και παλινδρόμηση, φανερή και αφανέρωτη ,πεισματική υπεροχή ,  υποχθόνια ανακατάταξη  που’ναι ανάσα  για τα έγκατα της γης ,ακατάπαυστη μεταβολή, υπάκουη στη συμπαντική σοφία και στην αιώνια επιβίωση.

Αφύσικο για αδύναμα ζώντα ,θανατηφόρο…. φυσικό για τη Θεότητα της φύσης.

Φυσικό για την ψυχή ,αφύσικο για το νου .

Φυσικό για το πνεύμα ,φυσικό για την ψυχή.

Τρελαίνομαι για την κίνηση! Για την κίνηση του χορού του ήρεμου ή του ξέφρενου .

Τότε το περίγραμμα του ανθρώπου ,τόσο απλό δείχνει!

Μπορείς να το σκιαγραφήσεις σε λευκό χαρτί εύκολα με την άκρια ενός κάρβουνου ….οι εξωτερικές κινήσεις του τον κάνουν μαριονέτα πίσω από ένα άσπρο πανί.

Κεφάλι, χέρια, πόδια, κορμί, αλλάζουν θέση κάθε δευτερόλεπτο ανάλογα με τον ρυθμό άχαρα και μηχανικά σαν την εκπαιδευμένη μαϊμού στα παραγγέλματα του αφεντικού της.Κείνο που’ναι τραγικά δύσκολο είναι να ζωγραφίσεις το μέσα από το περίγραμμα της ανθρώπινης φιγούρας ,κείνο που κάνει τις κινήσεις στο χορό του χαριτωμένες, συναισθηματικές, καλλιτεχνικές και ερωτεύσιμες.

Απ’ τα’ ακροδάχτυλα ρέουν χυμοί ζωοδώροι ,τα πόδια έχουν φτερά ,τα στροβιλίσματα είναι παν ούρια  σαν να επεμβαίνει ο άνεμος , το σκίρτημα της καρδιάς μοιάζει με σβήσιμο της θάλασσας ήρεμο και φυσικό στην ακρογιαλιά της. Κι ο εγκέφαλος αδειασμένος από κάθε στυγνό και άχαρο της ζωής παίζει το ρόλο του διακεκριμένου μαέστρου μιας πολυάριθμης ορχήστρας με όλα τα μουσικά όργανα. Η αρμονία της είναι ανθητική ,πνευματοκίνητη και προσπελάσιμη σε κάθε ανθρώπινο μόριο.

Συλλογιέμαι…. εδώ βρίσκεται η τελειότητα ! Η κίνηση λοιπόν και ο χορός της ζωής ! Βέβαια γνωρίζω πως ο τέλειος συγχρονισμός κάποιου ζευγαριού πάνω στο σανίδι ,θέλει προπόνηση, έχει απρόσμενα ατυχήματα, φέρνει απαισιοδοξία κι απόρριψη , μα η γνώση μέσα στο χρόνο ,η ανακάλυψη της ανθρώπινης δυνατότητας , η επιμονή και η υπομονή αναδεικνύουν τελικά το ζευγάρι στο χορό του!!

Το ζευγάρι…… το κάθε ζευγάρι… Μάνας και παιδιού, άντρα και γυναίκας, φίλου και φίλου , ανθρώπου και συνανθρώπου , του εγώ και του υπερεγώ.

Το ζευγάρι…… της ψυχής και του πνεύματος ,της ψυχής και του σώματος , της ψυχής και της λογικής , το ζευγάρι της αυτογνωσίας και της τόλμης! Ναι και της τόλμης!

Κάθε φόβος έχει παιδιά του την αναστολή ,την ενοχή, τη σκλαβιά ,την απραγία και τη μολυσματική στασιμότητα. Η ζωή μέσα από τα υγιή κύτταρά της είναι ικανή να κάνει θαύματα! Θαύματα γήινα, αγάπης και ειρηνικής δημιουργίας , θαύματα ακόμη και στα στρατόπεδα δυστυχίας, αρρώστιας , αντιξοότητας και θανάτου . Είναι εκπαιδευμένα αιώνια και θυμητικά  τούτα τα κύτταρα να διδάσκουν τις θετικές εκβάσεις κάθε φρικτού κι ανήκουστου. Η πίστη στη ροή της ζωής , κείνο το άφημα σαν το νερό στ’αυλάκι που συναντάει βαθύρριζα φυτά , ακατέργαστα ξύλα, αποκλεισμό από μια κατολίσθηση, κι ωστόσο  βρίσκει διεξόδους για  το πέρασμά του .Η πίστη στη ροή της ζωής σε τυλίγει μ’ εκείνο το συναίσθημα της χαρμολύπης που αφήνει γαληνεμένη την ψυχή και υγραίνει τα μάτια.

Αφημένη λοιπόν η πλάση στην κίνηση και στη ροή, στη σοφία και στην τελειότητα, το συννεφοδάσος στον ουρανό με τα χριστουγεννιάτικα δέντρα αρχίζει  να διαλύεται . Ο αγέρας θέλησε να παίξει την απαλή μουσική του διαβάζοντας τις νότες της ηδονικής του υπακοής στη φύση. Τα κλαδιά των ουράνιων δέντρων ,τα στολίδια και τα μπιχλιμπίδια αρχίζουν έναν τρελό χορό στο θολωτό  σανίδι του ορίζοντα.

Θαυμάζω και παρατηρώ ….τώρα επικρατεί αταξία, μπέρδεμα ίσως και αδιέξοδο στην προσπάθεια του συγχρονισμού. Τα σύννεφα ανακατεύονται, μικραίνουν , μεγαλώνουν, φουσκώνουν ,διαλύονται ώσπου….Εκστασιάζομαι…βουβαίνομαι …..Νάτος τώρα ο καμβάς του ουρανού κεντημένος με λευκά ανισοϋψή πουρνάρια ! Ενας πανέμορφος αξιοθαύμαστος και μηνυματικός πίνακας!

Πάλεψαν,χόρεψαν,γλίστρησαν τα σύννεφα στο ρυθμό τ’ανέμου κ’ύστερα καταλάγιασαν ζωγραφίζοντας άλλο τοπίο, στην κορυφή του βουνού κει ακριβώς που αγγίζει τον ουρανό. Πάλι φύλλα μικρά μ’ αγκαθωτές μύτες στις άκρες , χοντροκομμένες ρίζες μέσα στο ραφ-οπράσινο χρώμα του βουνού ο κάθε πουρναρόθαμνος επέλεξε τη θέση του στη ζωγραφιά ,οριοθέτησε το μέγεθός του και συμπλήρωσε τη γειτονιά των κατάλευκων φυτών . Κι απόμειναν εκεί ελεύθερα φυτρωμένα ως ότου ένα καινούργιο αεράκι παρασύρει τη συννεφο-ύλη τους τραγουδώντας έναν  έξαλλο πάλι σκοπό σε ένα σιέλ σανίδι για να βραβευτεί και πάλι η τελειότητα μέσα από πρωτόγνωρους σχηματισμούς και καλλιγραφικά δημιουργήματα .

Κι η  μικρή – μεγάλη ζωή μας συνάδει με τη φύση. Μεταλλάσσεται η ζωή σ’ άξια κι ανάξια μέχρι να  συγχρονιστεί  με την τελειότητα της φύσης . Η συλλογική ζωή , η συμπόρευση των ψυχών, δημιουργεί μια τεράστια θετική ενέργεια, ηφαιστειακή, που αναπόφευκτα κατακλύζει το σύμπαν και γυρίζει πίσω στη γη δυνατή  κι ευλογημένη . Δηλαδή  ένας ηδονικός περίπατος της ζωής μεταξύ ουρανού και γης .

Ωστόσο η ματαιότης, το υπερεγώ και το δαιδαλώδες « διεστραμμένο» ελεύθερο μυαλό γεμίζουν με τη θανατική αρνητική αύρα τη συλλογική ζωή των ανθρώπων του κόσμου ….. και τούτη έχει την ικανότητα να αιωρείται , να πετάει , να υψώνεται , μα να μην αγγίζει ποτέ την ευλογία του ουράνιου θόλου . Δεν την βεβηλώνει και γυρίζει αντάρτικα πίσω θυμωμένη κι επιθετική σαν καταπέλτης και τιμωρός στη γήινη ισορροπία .

Ενας διαλογισμός λοιπόν η συνείδηση και η προσευχή πολλών ανθρώπων  στην απεραντοσύνη της φύσης, εκείνης που ταλαντεύεται και σταθεροποιείται σοφά, είναι παρόμοια και ευπρόσδεκτα με εκείνα που γινήκανε μια νυχτιά  από έναν τρωτό και όμοιό μας Θεάνθρωπο στο  Ορος των Ελαιών. Ταύτιση φύσης και ψυχής!

Ψυχής και σώματος! Ψυχής και πνεύματος! Μια εικόνα ,μια ομοίωση! Και ένας προορισμός ανθρώπινος επιτέλους επί της γης.-