ΣΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ " Όλος ο κόσμος σε ένα δρόμο "

Φωτογραφία Μ. Συροπούλου 

´Ενας παράδρομος με ψηλά δέντρα κοντά στο σπίτι και δίπλα σε μια πολύβουη λεωφόρο της πρωτεύουσας φιλοξενεί σχεδόν αποκλειστικά πρεσβείες κι είναι σκιερός, ιδανικός για περίπατο.
Μερικές απ´'αυτές έχουν φράχτες,πόρτες αδιαπέραστες στην όραση και φρουρούς που διαχωρίζουν το ξένο από το δικό έδαφος.
Άλλες πάλι ,πιο ανοιχτές στο μάτι,φαίνονται από το δρόμο πλαισιωμένες με τους κήπους τους, που από την άνοιξη και μετά λες και φτιάχτηκαν στον κόσμο για να γιατρεύουν την ανθρώπινη μιζέρια.
Είναι σαν παιχνίδι μνήμης να ταιριάζεις τις χώρες με τις σημαίες τους.
Τη Νιγηρία είναι δύσκολο να τη φανταστώ με καυτό αέρα ,σαβάνες και τροπικά ποτάμια έτσι όπως είναι περικυκλωμένη με αττικές πικροδάφνες.Παρόμοιες ανεδαφικές δικαιολογίες ίσως ευφευρίσκει η Δύση για να ξεφορτωθεί τη ντροπή που τη βαραίνει συνολικά για τη μαύρη ήπειρο
Η Γεωργία μοιάζει να έχει εξοικειωθεί εντελώς με τις ελιές και πασχαλιές της Αθήνας .Πριν χιλιάδες χρόνια, με τη χρονομηχανή της φαντασίας, μια Ελληνίδα μάνα τη θεώρησε μακρινό κι ασφαλή προορισμό για να στείλει εκεί τα παιδιά της πάνω σ'ένα χρυσόμαλλο κριάρι και να τα σώσει από τις δολοπλοκίες και το φθόνο των ανθρώπων.Σήμερα είναι μια τόσο κοντινή,σχεδόν γειτονική χώρα. ´Αλλαξε τόσο πολύ η σχέση μας με τις αποστάσεις στους αιώνες.
Τα Αραβικά Εμιράτα φόρτωσαν τους τοίχους της πρεσβείας τους με υπέροχα σχέδια σε σχήματα και χρώματα της άμμου της πατρίδας τους έτσι που να αφουγκράζεται ο περαστικός τη χλιδή και τη μεγαλοπρέπεια ´Ετσι θα πιέζει πάντα ο νεόκοπος πλούτος να επιδειχθεί .Το χει ανάγκη ,για να διαχωρίσει το παρόν από το παρελθόν της φτώχειας του.
Η Ουκρανία ακόμα κι εδώ, στην Αθήνα,είναι ανάστατη. Τη ζώνει ένα αεικίνητο μελίσσι παιδιών που πάνε κι έρχονται καθημερινά
στο σχολειό τους σε γελαστές παρέες.Κι είναι αληθινά τυχερή γιατί μόνο τα παιδιά μισούν πραγματικά τους πολέμους.Οι άλλοι υποκρινόμαστε.
Κρίμα που με τα πόδια δε μπορώ να πάω πολύ μακριά.´Ενας γύρος του κόσμου χωρίς εισητήριο δεν είναι κακή ιδέα!
Τις επόμενες ιδέες που γεννιούνται στο μυαλο μου δεν ξέρω πως να διαπραγματευτώ γιατί ο ορίζοντας στενεύει σιγά σιγά και γίνεται δύσκολο πια να απλωθεί το λευκό πανί γι όλα αυτά που θα ήθελα.Κι είναι απλά.Είναι μια Συνύπαρξη.Είναι
μια Ειρήνη που δεν θα βασίζεται μόνο στη συμπίεση των αδυνάτων.Είναι
μια Τάξη που δεν επιβάλλεται από τη συνομωτική εξουσία των δυνατών.Ειναι μια Διαφορετικότητα που δε θα χρειάζεται να απολογείται ούτε θα περιχαρακώνεται από φόβο.Είναι Ανθρώποι που θα μεριμνούν να καλυτερεύουν τον εαυτό τους χωρίς να προσπαθούν να χειροτερέψουν το διπλανό τους.

Παράξενους συνειρμούς πλέκει ένας σύντομος περίπατος σε έναν παράδρομο.
´Ισως φταίει η ρόδινη αύρα του Σεπτέμβρη.Μάστορας για ουτοπίες....