ΥΦΑΝΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ "AΚΟΛΟΥΘΙΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ "

Η ανασφάλεια γέννησε την απαξία
και την υπερτιμημένη ανάγκη
όταν η μήτρα κυοφορούσε
αναλαμπές αλήθειας,
όταν κλωτσούσε για να βγει η ευτυχία,
να κάψει τις εντολές του χθες
και να λειάνει τις γωνιές του αύριο...
Η οιμωγή αγρύπνιας μένει στο λάρυγγα...
Το φεγγάρι λείπει...
Χωρίς πάτο το αγγείο της προσδοκίας...
Κλειδωμένες ώρες ωρύονται,
μέσα σε ομόκεντρους κύκλους,
πνίγουν την επανάσταση της συνείδησης,
λυγίζουν την αντοχή,
τσακίζονται στους καταρράκτες της μνήμης,
σέρνονται απ'το ρυμουλκό της ελπίδας...
Η ελεγεία της έλλειψης τρέφει
το παραμιλητό της φαντασίας...
Αγωνίζομαι να συλλάβω τις λέξεις-κλειδιά
να ξεκλειδώσω τη φωνή,
ακολουθώντας δαιδαλώδη μονοπάτια
μα δε στεργιώνει το βήμα
στον κυκεώνα της παλινδρόμησης...
Μούσκλο αναρριχόμενο ο πόνος,
ανασαίνει το οξυγόνο του ονείρου...
Πληγές, λειχήνες της σκέψης
φυσάει στα τζάμια το Φθινόπωρο...
Αμπαρωμένο
το κλίτος του ναού που κατέλυσα,
πλημμυρίζει
απ' την φλυαρία μιας πικρής βροχής,
βουλιάζει στις ρωγμές του χρόνου...
Ο σπόρος νέων ρημάτων
θάβεται βαθειά στο χώμα...
Σπάει το κοκκαλένιο φλάουτο
που έπαιζε γλυκά η Εκπλήρωση...
Εξόριστη ρουφά το δάκρυ,
ο μεθυσμένος φοίνικας να γίνει
που θα βλαστήσει
από το αίμα της σφαγής της...