Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΑΣ " Η ΤΡΟΧΑΛΙΑ (ή απλά μαθήματα Φυσικής) "




[Τις προάλλες, ξεσκαρτάροντας το χαρτομάνι που κατακλύζει το δωμάτιό μου, βρήκα μια ξεχασμένη από καιρό φωτοτυπία τής αναφοράς κάποιου πολυτραυματία οικοδόμου, στην οποία περιγράφει καταλεπτώς πώς βίωσε τους αδήριτους νόμους της Φύσης και της Φυσικής στο ίδιο του το πετσί. Την παραθέτω σχεδόν αυτούσια.]

Είμαι επαγγελματίας κτίστης. Την ημέρα του ατυχήματος δούλευα στη στέγη μιας εξαώροφης οικοδομής. Μετά το πέρας της εργασίας μου διαπίστωσα ότι περίσσευαν κάπου 250 κιλά τούβλα. Αντί να τα μεταφέρω σε δόσεις με τα χέρια απ’ τη σκάλα, αποφάσισα να τα βάλω σ’ ένα βαρέλι και να τα κατεβάσω όλα μαζί με μια τροχαλία που, ευτυχώς, υπήρχε στη στέγη από πριν. Το βαρέλι το σταθεροποιούσε ένα σχοινί που ήταν δεμένο κάτω, στο δρόμο. Το σπρώχνω λοιπόν στο κενό, το γεμίζω με τα 250 κιλά τούβλα και κατεβαίνω στο δρόμο. 
Λύνω το σχοινί, βαστώντας το με δύναμη για να κατεβάσω τα τούβλα αργά και σταθερά. Καθώς ήμουν ήδη ζαλισμένος από τον ήλιο και την κούραση, λησμόνησα ότι το βάρος μου είναι μόλις 65 κιλά. Έξαφνα ένιωσα ένα ισχυρό τράβηγμα, αιφνιδιάστηκα και δεν πρόλαβα ν’ αμολήσω το σχοινί. Όπως αντιλαμβάνεστε, απογειώθηκα και άρχισα μια ξέφρενη άνοδο παράλληλα προς την οικοδομή. Στο τρίτο πάτωμα περίπου συναντήθηκα με το βαρέλι, που κατέβαινε. Έτσι εξηγούνται οι κακώσεις του κρανίου και της ωμοπλάτης μου. Η σύγκρουση επιβράδυνε κάπως την πορεία μου, όμως συνέχισα ν’ ανεβαίνω ώσπου τα δάχτυλα του δεξιού μου χεριού χώθηκαν μέσα στην τροχαλία. 

Στο μεταξύ είχα βρει τον εαυτό μου και κατάφερα να κρατηθώ απ’ το σχοινί παρά την κατάστασή μου, αιωρούμενος στο κενό. Την ίδια στιγμή το βαρέλι προσκρούει στο έδαφος και του φεύγει ο πάτος. Ελευθερωμένο από το βάρος των τούβλων, τώρα ζύγιζε μόνο 25 κιλά, ενώ εγώ απότομα έμοιαζα υπέρβαρος, μολονότι παρέμενα 65. Οι συσχετισμοί είχαν αλλάξει πάλι εις βάρος μου και, όπως καταλαβαίνετε, ξεκίνησα μια ιλιγγιώδη κάθοδο παράλληλα προς την οικοδομή. 
Περίπου στο τρίτο πάτωμα, συνεπής στο ραντεβού, ξανασυναντήθηκα με το βαρέλι, που αυτή τη φορά ανέβαινε. Έτσι εξηγούνται τα τραύματα στο κάτω μέρος του σώματός μου. H νέα σύγκρουση με αναχαίτισε αρκετά, απαλύνοντας την πτώση μου πάνω στο σωρό των τούβλων. Ωστόσο, μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι ξαπλωμένος ανάσκελα, ακινητοποιημένος από τον πόνο και κοιτώντας το άδειο βαρέλι έξι ορόφους πάνω απ’ το κεφάλι μου να κρέμεται απειλητικά στην τροχαλία, χάνω τις αισθήσεις μου και πλέον αμολάω το σχοινί. Νομίζω ότι τα κατάγματα στο θώρακα και τα πλευρά μου δεν χρειάζονται περαιτέρω διευκρινίσεις. 

Φίλιππος Φίλιας





Η φωτογραφία είναι από http://ylikonet.blogspot.gr/





2 σχόλια:

  1. Βαρέλι δίχως πάτο η ζωή μας. Ρίχνουμε τον εαυτό μας μέσα άλλοτε υποσυνείδητα κι άλλοτε εθελοντικά. Αν το πιθαρι του καθενός είχε "πυθμένα" γερό και ανθεκτικό στις δυσκολίες, όλα θα ήταν αλλιώς. Η χιουμοριστικα εύφλεκτη "Τροχαλία" μοιάζει με ασυντόνιστη ορχήστΠρα. Η οποία σολάρει αδιαφορώντας για την αφασία του κτίστη. Όσο για το ανεβοκατεβασμα αιχμαλωτιζει την ανάσα... Μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα κιλά εις βάρος μας.Και τα πολλά και τα λίγα.Κάλλιο βαρελόφρων παρά αλλόφρων μεροκαματιάρης να χτίζω τουβλότοιχους,να βρίσκουν επάνω τα των απελπισμένων κεφάλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή