Κατερίνα Σκιντζή " Βαδίζοντας & Βυθίζοντας "
Εκδόσεις - Ελευσις & Υδράνη ,
Καλλιτεχνικό Σωματείο
Ετος Εκδοσης - 2017
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Επιμέλεια κειμένων – Διορθώσεις :
Ευαγγελία Φακή Παπακωνσταντίνου (Φιλόλογος)
Επιμέλεια Φωτογραφίας : Κατερίνα Λάζου
Επιμέλεια Έκδοσης: Ρόζα Φατσέα
Εκτύπωση – Βιβλιοδεσία
Ν. ΖΩΡΖΟΣ & ΣΙΑ Ο.Ε., Μεσολογγίου 10, Αθήνα 10681, τηλ. 21 0330 1600
ISBN 978 - 618 - 82818 - 2 - 0
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
i. Ποίηση: πυξίδα & παίδεμα ( Μεσάγκαλα )
Άνοιξα της ψυχής παράθυρο & πόρτα, να μπει του πόνου η χαρά …
Απ’ το παράθυρο βυθοί με αναζητούν…
Από την πόρτα δρόμοι με καλούν …
Κι όμως
στο δωμάτιο της ψυχής
η ποίηση λευτερώνεται!
Με πονεμένη χαρά ματώνεται!
Με οδυνηρή ηδονή αναδιπλώνεται!
Με εκπληκτική σφοδρότητα εκτοξεύεται!
Ταπείνωση ή εξύψωση υποπτεύεται!
Αχ! Ποίηση πως φώλιασες εντός μου;
Πυρηνική
Πράξη
Πανσπερμίας
Πόνου
Αχ ! Ποίηση πανδαισία του σκότους !
ii. Αχ !, αγόρι μου …
Πόσο ανέλπιστη χαρά μου χάρισες χαρά μου …
Πόσο ψηλά με σήκωσες πιο πάνω κι από τα πιο τρελά όνειρα μου …
Πόσο απλόχερα γέλιο ακούμπησες στα πιο πολύτιμα δάκρυα μου …
Πόσο νεκρούς ή ζωντανούς επικαλέστηκα να μοιραστούν χαρά απ’ τη χαρά μου …
Πόσο πολύτιμοι & λίγοι σ’ αυτό το θρίαμβό σου, βρέθηκαν κοντά μου …
Πόσο το πείσμα, ο αγώνας σου πότισαν για σε το θαυμασμό μου,
που είχε ριζώσει από καιρό βαθιά μες την καρδιά μου …
Το « ευχαριστώ σου », αγόρι μου
είναι γλυκό ψωμί
ήλιος που ανατέλλει
βυθός γεμάτος ομορφιά …
Που μεγαλώνω τώρα πια εσένα βλέποντας,
καθόλου δεν με μέλει, για να υπάρχεις & να ζεις πέρασα αυτή τη ζήση …
ο χρόνος μέσα μου κι αν κοιμηθεί
- τώρα το νοιώθω πια καλά -
ο χρόνος μέσα σου θα ξαναζήσει, αγόρι μου …
iii. Γλώσσα Ελληνική ( Μεσάγκαλα )
Νοημάτων απέραντη γλώσσα
κυνηγάω & πιάνω γελαστές πεταλούδες …
Αισθημάτων απύθμενη γλώσσα
ψαρεύω & χαϊδεύω κοφτερές πεταλίδες…
Των παθών μας αβυσσαλέα γλώσσα
κατρακυλάω & καρφώνω αιχμηρές πετρούλες …
Των λαθών μας αγεφύρωτη γλώσσα
πονάω & λυτρώνω αγαπημένες καταιγίδες …
Των ελπίδων του κόσμου αγιάτρευτη γλώσσα
τραγουδάω & κραυγάζω φάλτσες μελωδίες …
Των χαμένων στιγμών αδυσώπητη γλώσσα
ανασέρνω & σκορπάω ματωμένες ψηφίδες…
Των ερώτων αβάσταχτη γλώσσα
αγαπάω & κρεμάω στη νύχτα μικρές ηλιαχτίδες…
iv. Το δρομολόγιο στης ζωής μου τα νησιά ( Μεσάγκαλα)
Το πρώτο της εφηβείας μου νησί … Σίφνος εσύ !
Της πρώτης αγάπης μου ο πόνος … Σέριφος μόνο!
Ανάμεσα τους εγκλωβίζομαι, σε επανάσταση εκσφενδονίζομαι …
& … πάλιν στο άστυ ερχόμενη, παλεύω με φίλους, σχέσεις
προσθέσεις, αφαιρέσεις, τιμωρίες & αφέσεις …
Το τίποτα ανακαλύπτω, σε τίποτα δεν υποκύπτω, από το τίποτα εκλείπω
από προσώπου Αθηνών & ομοίων συμφορών …
Τους φίλους αποποιήθηκα, τις ρίζες μου φοβήθηκα, μακριά λοιπόν
καταβυθίστηκα
κάθε φορά, σ’ ένα όμορφο νησί … Σίφνο… Σέριφο … Σαντορίνη …
Κύθνο … Κουφονήσια … Άνδρο … Αμοργό…
Της εφηβείας ο πόνος, έγινε της αγάπης λόγος,
όμορφα στροβιλίζομαι, ύστερα ήρεμα βυθίζομαι
στης Λήμνου τ’ απαλό τοπίο αποκεντρώνομαι
στης ψυχής τα βάθη επικεντρώνομαι,
όμως στο «εμείς» δεν συντονίζομαι
επικίνδυνα, εγωιστικά, συγχύζω & … συγχύζομαι…
οριστικά δε … απο – χωρίζομαι …
Στο κέντρο επανέρχομαι
στης ζωής τη χρυσή ρουτίνα ήρεμα, απλά εμπλέκομαι …
Περνούν των χρόνων οι σχέσεις, ολοκληρωτικά γυναίκα πια νοιώθω,
στων σωμάτων μας τα βάθη αγκιστρώνομαι …
από έρωτα & αγάπη τελικά … τυφλώνομαι …
στον κόσμο τάχα πως ζω … καμώνομαι …
Μόνο μαζί σου, οικογένεια αξιώνομαι, στη ζωή χέρι-χέρι επιβιώνουμε & …
με το παιδί μας, οριστικά, τον κύκλο της ζωής … απλά … ολοκληρώνουμε!
v. Ποτάμι & βότσαλα στον κύκλο του νου
& του νερού... ( Γλυφάδα )
Ποτάμι το συναίσθημα … οι σκέψεις …
Βότσαλα οι στίχοι … οι λέξεις …
Το ποτάμι πάντα ρέει μπροστά
το απέραντο του ορίζοντα να συναντήσει …
Τα βότσαλα θα μείνουν πίσω σταθερά
τον κυκλικό χορό μας να οριοθετήσουν
& …
να υπενθυμίζουν στο ποτάμι της ψυχής,
ότι το διάβα μας είναι περαστικό
αλλά το άγγιγμα στη μνήμη μοναδικό …
Ψυχή μου σαν ποτάμι
άλλοτε γλιστράς & άλλοτε προσκυνάς,
στα βότσαλα είτε της φθοράς είτε της δωρεάς …
Η θάλασσα του απείρου
- της ψυχής μας το ποτάμι - θα απορροφήσει
& … με τη μνήμη του ονείρου, η βροχή των ηδονών… τρυφερά,
στον κύκλο της ζωής θα μας το επιστρέψει …
Ποτάμι πάλι θα γενεί
στίχους … λέξεις να κυλίσει
το συναίσθημα να αναγεννήσει …
Ότι επιστρέφει, μνήμη εμπεριέχει
μια στάλα, ένα δάκρυ, ένας πόνος, ένας δρόμος …
Ποτάμι το συναίσθημα … οι σκέψεις …
Βότσαλα οι στίχοι … οι λέξεις …
vi. Οι Τέχνες (Μεσάγκαλα)
Το στιγμιαίο άγγιγμα των ονείρων μου , έγινε ?
Στον αέρινο χορό ,
το πέταγμα , πάνω απ’ του ορίζοντα το στίγμα ?
Στη μαγευτική μουσική ,
το χάδι , στου ονείρου μας το ρήγμα ?
Στη μοναδική ζωγραφική ,
το βύθισμα , στο άχρωμο σύμπαν ?
Στο αρχέγονο θέατρο ,
το καταβύθισμα , στο άχρονο πλήγμα ?
Στη μοναχική ποίηση ,
κατά – δυση η πιο αιμοσταγής … για ένα ποίημα ?
Από τη σκοτοδίνη του βυθού ,
σε ανά - δυση - οδύνης ,
με μια πλατιά ανασεμιά ,
είναι των ονείρων δίνη : οι Τέχνες …
το απίστευτο … μέσα στην πίστη της ζωής,
- στην επιβίωση ευτυχώς , μας συμπαρασύρουν -
Οι Τέχνες είναι οργασμός … ψυχών …
ο ευτυχής υπαινιγμός: οι Τέχνες …
ο ύστατος …
αναστεναγμός της ευτυχίας …
οι Τέχνες …
vii. Ο Άξγιος λαός ( Γλυφάδα )
Όταν θεριεύει ο Άξγιος λαός μας
νοιώθει γύρω & μέσα του βαθιά,
θηρία που αλυχτούν το έχει του, το είναι του,
τα πρέπει του, ν’ αρπάξουν …
Χρυσούς παραδείσους στο μέλλον του τάζουν,
ψυχών έμποροι : αντιπρόσωποι, αδυσώπητοι,
απρόσωποι & πάνω απ’ όλα αναξιόπιστοι …
Γιατί την κόλαση του, σήμερα τώρα του ετοιμάζουν,
ιδεών εκπρόσωποι: άκαρδοι, απάνθρωποι,
ανόητοι & πάνω απ’ όλα ακαταλόγιστοι …
Αυτό που ζούμε νοιώθουμε,
πως σήμερα μας πνίγει …
κι όμως
νοιώθουμε αυτό που ζούμε,
πως τις καρδιές μας τις ανοίγει …
Έκλεισαν λογαριασμοί, πορτοφόλια …
κι όμως
άνοιξαν καρδιές έτοιμες,
να μοιραστούν & να τα μοιράσουν ΟΛΑ : Πάθη - Λάθη
Πάνω - Κάτω
Βράχο - Άμμο
Φώς - Σκοτάδι
ΟΛΑ : Γι’ αυτό το κράτος το ρημάδι …
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
 |
| Kατερίνα Σκιντζή |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου