Αγαπητοί μου φίλοι, θ΄ αρχίσω από ένα σύγχρονο Πατέρα της Ορθοδοξίας τον Ιουστίνο Πόποβιτς που μας εισάγει και ταυτόχρονα μας δίνει βαθυστόχαστα, δραματικά και σωτήρια την απάντηση στο πρόβλημα «Άνθρωπος και Ανθρωπισμός» και θα διαπραγματευτώ στην αγάπη σας το μόνο υπαρκτό και γνήσιο ανθρωπισμό, το Χριστιανικό ανθρωπισμό, όπως τον διατύπωσαν, τον κήρυξαν και τον έζησαν οι εορταζόμενοι, οι τρεις πιο μεγάλοι Ιεράρχες της Χριστιανοσύνης, ο Μέγας Βασίλειος(της Βασιλείας ο φερώνυμος), ο Γρηγόριος ο Θεολόγος(της Θεολογίας ο επώνυμος) και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος(ο όντως χαριτώνυμος).
Λέει ο Ιουστίνος Πόποβιτς: «Ζεμένος στον ζυγό του χρόνου και του χώρου ο άνθρωπος σύρει την οικουμένη. Πού;… Όλοι οι άνθρωποι, όλες οι φυλές, όλοι οι λαοί, όλες οι γενεές, είναι εξίσου ζεμένες σ΄ αυτό το διπλό ζυγό. Και νύχτα μέρα τον σύρουν βαρύ, ωθούμενοι από κάποια ακατανίκητη δύναμη. Σύρουν και σκοντάφτουν, πάλι σύρουν και πάλι σκοντάφτουν, πέφτουν και χάνονται… Ποιος τους ζεύει; Ω, ο Χρόνος! Και ο χώρος! Θλιμμένος δίδυμος αδελφός του χρόνου. Δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικό και πιο θλιβερό από το ανθρώπινο γένος… Μόλις εξέρχεσαι «εκ του μη όντος εις το είναι», δηλαδή απ΄ την ανυπαρξία στην ύπαρξη, αμέσως βρίσκεσαι ζεμένος στον πικρό ζυγό του χρόνου και του χώρου. Τι παράδοξη φιλοξενία! Γρήγορα θα αισθανθείς ότι μια τεράστια θλίψη πιέζει όλα τα όντα… Και η καρδιά σου με μιας μετατρέπεται σε μια πηγή δακρύων… Τα δάκρυα όλων των πονεμένων κτισμάτων… διαποτίζουν όλο του το είναι.Προσπάθησε, αν μπορείς, να συγκρατήσεις την καρδιά σου να μη ξεσπάσει σε λυγμούς… Η θέλησή σου λυγίζει ανίσχυρη από την έφοδο της λύπης όλου του κόσμου που αναβλύζει απ΄ όλη την ύπαρξή σου.
Ο κόσμος αυτός… Τι είναι ο κόσμος αυτός με όλα τα βάσανά του, τις θλίψεις, τις τραγωδίες και τους πόνους του; Τι μας μένει; Το τρίξιμο των δοντιών και η ανταρσία; Αλλά εναντίον τίνος; Η τόσο μικρή ανθρώπινη συνείδηση με κανέναν τρόπο δε μπορεί να βρει τον κύριο ένοχο! Η ανθρώπινη συνείδηση είναι σαν μια μικρή πυγολαμπίδα μέσα στη σκοτεινή νύχτα… Η ταλαίπωρη πυγολαμπίδα τρέχει από το ένα σκοτάδι στο άλλο, από το μικρότερο στο μεγαλύτερο… και συνέχεια επ΄ άπειρο…
Αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτός είναι και ο κόσμος, όταν δεν τους αισθάνομαι εν Χριστώ ούτε τους βλέπω δια μέσω του Χριστού. Αλλά μαζί Του όλα αλλάζουν και εγώ και ο κόσμος γύρω μου. Από τη συνάντηση μαζί με τον Χριστό διαπερνάει τον άνθρωπο ένα ρεύμα τέλεια νέο, κάτι που μέχρι τότε δεν ήταν αισθητό, ήταν άγνωστο. Από την αγάπη προς Αυτόν η αίσθηση του εαυτού μου και η αίσθηση του κόσμου μεταμορφώνεται σ΄ ένα θαυμαστό χαρμόσυνο μήνυμα, που δεν έχει τέλος… Και τότε μέσα σ΄ όλους τους γκρεμούς του κόσμου και σ΄ όλα τα ζοφερά σκοτάδια του ανθρώπου αντηχεί τρυφερή η γλυκιά και γοητευτική φωνή, που δυναμώνει όλους τους κουρασμένους και ανορθώνει όλους τους πεσμένους, αυτή που σώζει όλους τους κατεστραμμένους και θεραπεύει κάθε πληγή, που παρηγορεί σ΄ όλες τις θλίψεις και ελαφρώνει όλα τα βάρη και γλυκαίνει κάθε πίκρα, η φωνή του μόνου Φιλάνθρωπου, του Ιησού Χριστού: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγό μου εφ υμάς και μάθετε απ΄εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών* ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν»(Ματθ. 11,28-30).
«Έτσι γεννιούνται μέσα μας τα ερωτήματα: Γιατί η ζωή είναι δύσκολη στον άνθρωπο; Γιατί ο άνθρωπος εφεύρε το θάνατο και τον εγκαθίδρυσε μέσα του και σ΄ όλα τα όντα γύρω του; Κι ο θάνατος είναι η αστείρευτη πηγή για όλα τα βάσανα κι όλες τις θλίψεις. Η επίγεια ζωή δεν είναι παρά μια αδιάκοπη πάλη με το θάνατο. Εδώ δεν υπάρχει ποτέ ανακωχή και πολύ περισσότερο ειρήνη. Ο θάνατος επιτίθεται συνέχεια απ΄ έξω κι από μέσα… Η αμαρτία και ο θάνατος στερούν τη ζωή και την ύπαρξη από το νόημα, απολογοποιούν και τον άνθρωπο και την κτίση». «Οι σκέψεις του γίνονται κόλαση ατελείωτη κι αιώνια, οι αισθήσεις του μαρτύριο και φρίκη, το είναι του γίνεται κομμάτια… Ο άνθρωπος αυτοθεοποιείται και δημιουργεί ένα γκρεμό ανάμεσά του και ανάμεσα στους συνανθρώπους του, ώστε να καταντάει ένας αυτόκλητος, άθλιος Θεός, ενθρονισμένος εις τον κοπρώνα του».
Γι΄ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να δώσει νόημα στην ζωή του. Αρκεί να ανοίξει ο άνθρωπος τα πνευματικά του μάτια και θα δει πως ο Αναστημένος Κύριος είναι ο μόνος που αγαπάει τον άνθρωπο, είναι και θα είναι ο μοναδικός κι ανεπανάληπτος και τέλειος ανθρωπιστής στην αιωνιότητα, γιατί με τη νίκη του πάνω στον θάνατο, την πηγή της πίκρας και της θλίψης, σ΄ όλους τους κόσμους έγινε κι είναι η πηγή κάθε χαράς, η καθολική χαρά, ο μόνος που δίνει νόημα και αληθινή χαρά στην πικρή ζωή του ανθρώπου». Αυτός το αγάπησε πραγματικά και έτσι στην πραγματικότητα το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος έχει ένα μόνο γνήσιο φίλο, τον Θεάνθρωπο Σωτήρα Χριστό, που είπε: «Εγώ ειμί η Ανάσταση και η Ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται», «Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν…», «Εγώ ηγάπησα υμάς…»
Αναμφίβολα ο άνθρωπος ύστερα από τον Θεό είναι η πιο μυστηριώδης και η πιο αινιγματική ύπαρξη… Οι λύσεις που έδωσαν μ΄ όλα τα είδη των ανθρωπισμών απ΄ του Φετιχιστικού μέχρι του Παπικού Ουμανισμού επεδίωξαν κι επιδίωκαν ένα πράγμα: «Μέτρον πάντων άνθρωπος», δηλαδή ν΄ αντικαταστήσουν την πίστη στο Θεό με την πίστη στον άνθρωπο, ν΄ αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιο του Θεανθρώπου με τις ανθρώπινες διδασκαλίες, την κουλτούρα κατά Θεάνθρωπο με την κουλτούρα κατά άνθρωπο, τη ζωή κατά Θεάνθρωπο με την ζωή κατ΄ άνθρωπο… Αυτό σημαίνει ότι ανάγεται σε δόγμα η αυτάρκεια των Ευρωπαϊκών Ουμανισμών.
«Στο Ουμανιστικό βασίλειο τη θέση του Θεανθρώπου Χριστού κατέχει ο Vicarious Christi( ο τοποτηρητής του Χριστού) και ο Θεάνθρωπος έχει εξοριστεί στον ουρανό. Αυτή η αλαζονική αυταπάτη αποτελεί την ουσία της κάθε αμαρτίας. Ο εγωισμός και η φιλαυτία είναι αγκαλιασμένα σ΄ όλη την αιωνιότητα, δηλαδή η κόλαση. Τέτοιος είναι στην ουσία ο Ουμανιστικός άνθρωπος: Όλος μένει στον εαυτό του, με τον εαυτό του, για τον εαυτό του* πάντοτε πεισματικά κλειστός έναντι του Θεού» και κατά συνέπεια και έναντι του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου