ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΡΑΓΙΟΥΔΑΚΗ ( Λυκαία Ιεροφίλη) " ΕΣΥ- ΕΓΩ- ΕΜΕΙΣ "

---------------------------
Αστεία ιδέα! 
Ήθελα τόσο να γνωριστούμε!
Μοιραστήκαμε φιλιά, Δύσεις και Ανατολές..
Χορέψαμε στα ίδια βήματα, στο χορό της Αποκριάς.
Θυμάσαι;
Κοιτάξαμε τη βροχή απ' το ίδιο τζαμί , με χέρια πλεγμένα!
Μιλήσαμε εκστατικοί για ιστορία και φιλοσοφία.
- κι οι δυο αγαπούμε τον Επίκουρο-
Μοιραστήκαμε τα φύλλα της εφημερίδας και φάγαμε από τον ίδιο χαλβά της Κυριακής!
Λάσπωσα τα πόδια μου στον κήπο και λέρωσα τις παντόφλες σου..
Θυμάσαι;
Στην αγκαλιά σου, έγειρα ιδρωμένη, απ' το νυχτερινό εφιάλτη!

Ήθελα τόσο να γνωριστούμε!
Ήμουνα σίγουρη πως είμαστε από την ίδια ουσία.
Θυμάσαι που τρύπησε το δάχτυλο μου, η βελόνα του ραψίματος και έγλειψες το αίμα;
Σε ρώτησα απορημένη αν σιχαίνεσαι και είπες με φυσικότητα - Αίμα μου είσαι!
Το δέρμα, θαρρούσα. Μόνο το δέρμα, μας κρατάει χώρια!
Και τι είναι το δέρμα; Μια λεπτή κρούστα...που διαρρηγνύεται κάθε φορά που κάνουμε έρωτα!
Μα σε ζούσα καθημερινά, στο αίμα μου, σαν πυρετό, σαν εμμονή, σαν κατάληψη!
Αυτή είναι η σωστή λέξη! Κατάληψη!

Η σκέψη, η αίσθηση, η ανάμνηση σου με κατέλαβε!
Ανόητα μικρά ανθρωπάκια που νομίζουμε πως είμαστε αυθύπαρκτοι!
Χαμένοι στον έρωτα;
Σίγουρα χαμένοι!
Και τότε η ανάσα σου έγινε ανάσα μου. Ο ύπνος σου δικός μου και το δέρμα μου φόρεσε τα ρούχα σου, κατάσαρκα!
Βγήκα στο κόσμο ντυμένη εσένα!
Μύριζα εσένα! Μιλούσα εσένα! Έβλεπα εσένα!

Ο καθρέφτης! Τι περίεργη αντανάκλαση!
Αυτή η αδυσώπητη, ψυχρή επιφάνεια, που αντανακλά την αλήθεια μας!
Εκεί είδα το τέλος!
Ήταν εκείνο το πρωί, μετά την τελευταία μας βραδιά!
Έριξα νερό στο πρόσωπο σου, όπως πάντα και με κοίταξα!
Δεν ήσουν εκεί. Δεν ήμουν εκεί!
Κοίταξα και ξανακοίταξα επίμονα!
Δεν έβλεπα κανέναν .
Μικρές σταγόνες αίμα, κατακόκκινο αίμα, έτρεξαν από τα μάτια μου!

Με δυσκολία ξεκόλλησα το δέρμα από το πρόσωπό μου.
Το κοίταξα μία τελευταία φορά. 
Τα χαρακτηριστικά σου αναλλοίωτα, χαμογελούσαν μέσα στις χούφτες μου.
Το δίπλωσα, σαν τελευταία Δύση, στα δύο. Στα τέσσερα. Στα οκτώ!
Το παράχωσα προσεκτικά στο πίσω μέρος της καρδιάς!
Εκεί δε θα το βρει κανείς! 
Έπειτα, έκανα σφυριά τις χούφτες μου και επιτέθηκα στον καθρέφτη!
Γέμισε ο νιπτήρας γυάλινα κομμάτια και το κενό πολλαπλασιάστηκε.

Ζευγάρια! Χιλιάδες ζευγάρια, άρχισαν να στροβιλίζονται, πάνω στον σπασμένο καθρέφτη.
Ανήσυχη έψαχνα να σε βρω.
Ήθελα τόσο να γνωριστούμε!

Σε έσφιξα πάνω στις φλέβες μου ! Πάνω στην καρδιά μου!
Στα κομματάκια του καθρέφτη!
Το δέρμα υποχώρησε.
Επιτέλους ξεφορτώθηκα ό,τι μας χώριζε!

Πουθενά!
Άδεια μέρα!

Η αυτοκτονία μου, πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων!
Δεν αφορούσε την κρίση, ούτε το προσφυγικό!
Δεν είχε να πληροφορήσει για τα νέα μέτρα ή το ασφαλιστικό!
Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να' χει μία... γνωριμία!
Κι ας είναι η πιο σημαντική! Αυτή με τον εαυτό μας!

Κι ήθελα τόσο να γνωριστούμε!

Λυκαία Ιεροφίλη