ΤΖΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ «τ’ α-Δέσποτα»

Η  νέα Συλλογή ποιημάτων του Γιώργου Τζια με τίτλο «τ’ α-Δέσποτα» κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ζαχαράκη.Η Συλλογή περιλαμβάνει συνολικά 88 Ποιήματα.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ 

Ποιήματα μικρά,

σκόρπια κι ανάκατα στιχάκια

είναι «τ’ α-Δέσποτα».

Πονήματα που δεν προσκυνούν κανέναν δεσπότη,

που δεν υποτάσσονται σε κανένα αφεντικό.

Κουβέντες στοιχισμένες

που φιλοδοξούν να μετατραπούν σ’ εσωτερικό μας κριτή.

Σκέψεις κι απόψεις διάσπαρτες που, ποιητική αδεία, μπλέκουν, αλλά

και αντιπαραθέτουν την λεγόμενη κοινή,

δηλαδή την επικρατούσα «λογική»

με άλλες, διαφορετικές για τους πολλούς

αξίες και αρχές.

Μούσες, εν υπνώσει στ’ άδυτα του γράφοντος

ξυπνούν ξαφνικά αναπολώντας θύμησες,

βιώματα και αλυσοδεμένα όνειρα.

Όνειρα - εφιάλτες,

αγωνία για την ανθρώπινη ύπαρξη στα μελλοντικά γεννώμενα.

Μούσες που κατά περίπτωση μεταμορφώνονται

σ’ εκδικητικές ερινύες ή σε απρόσωπους δεσμοφύλακες

των κρίσεων και των ορέξεων της Θέμιδας.

Συνάμα, «τ’ α-Δέσποτα» είναι

οι γεροντίστικες εμμονές μιας ολόκληρης γενιάς

που εκεί κοντά στο δείλι τού διάβα της συνεχίζει να επιμένει,

ν’ αμφισβητεί, να προσμένει αλλά και να ελπίζει.

Να ελπίζει προσπαθώντας να  ξεπεράσει τις δικές της ενοχές,

τους δικούς της συμβιβασμούς

στων παιδιών της την οργισμένη αντίδραση,

που πολλές φορές εκ του ασφαλούς

και υποκριτικά μετά μανίας χειροκροτεί.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

Γεννήθηκα λίγο μετά τη λήξη του εμφυλίου, το καλοκαίρι του 1950 στην Αθήνα.Γόνος εργατικής οικογένειας, μάστορας στη λαμαρίνα ο πατέρας  υπηρέτρια από  τα δώδεκα της η μάνα μου.Μεγάλωσα στα δυτικά προάστια της πρωτεύουσας όπου ζω και δραστηριοποιούμαι μέχρι σήμερα.

Σπούδασα οικονομικά στη Νομική σχολή της Αθήνας και από τα φοιτητικά μου χρόνια,δικτατορία βλέπεις τότε ασχολήθηκα ενεργά με την πολιτική στο χώρο της Αριστεράς.
Κατά καιρούς εργάστηκα στο χώρο του αθλητισμού.

Ως αναπληρωτής συντονιστής διευθυντής του Ο.Α.Κ.Α. και στη συνέχεια στο ποδόσφαιρο. (Ε.Π.Α.Ε και Σούπερ Λίγκα).

Κατά καιρούς επίσης έχω αρθρογραφήσει στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο με θεματολογία ειδικευμένη στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα του αθλητισμού.

Διετέλεσα επίσης μέλος της οργανωτικής επιτροπής του παγκοσμίου πρωταθλήματος στίβου «ΑΘΗΝΑ 1997» ,

Μέλος της Eθνικής Ολυμπιακής Aκαδημίας,

Γενικός γραμματέας της ομοσπονδίας πάλης και διοικητικό μέλος αρκετών αθλητικών συλλόγων.

Το 2009, πραγματοποιώντας την κρυφή και από τα νεανικά χρόνια επιθυμία μου επεχείρησα τη πρώτη εκδοτική μου προσπάθεια με το βιβλίο μου:«προσκύνημα στους ξεχασμένους ζάνες». 

Μια έκδοση κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα μ’ άγνωστες καταγραφές και μαρτυρίες από το χώρο του αθλητισμού και μια πρώτη προσπάθεια για την κατάρριψη του μύθου του «Σπύρου Λούη».

Το 2010 εξέδωσα την ποιητική μου συλλογή «… του αστεριού ο τοκετός»,

το 2012 την ποιητική συλλογή « ονείρων κέρασμα» 

Γιώργος Θ. Τζιας

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

Το σήμερα

Χθες,

σήμερα,

αύριο.

Ποιος μοίρασε

έτσι αυθαίρετα το χρόνο;

Τρελό παιχνίδισμα της φύσης

ή

παλιών μαστόρων τέχνασμα;

Στου δειλινού

την εξώπορτα

ακάλεστος

γυροφέρνω επισκέπτης.

Δεν με φοβίζει το τέλος·

το σήμερα μαζί σου

θέλω να θυμάμαι.

Ζήτημα αρχών

Νύχτα.

Βαθύ σκοτάδι

στο παγωμένο τοπίο.

Το φως

ηττημένο αυτοκτόνησε.

Φλόγες από πυρά

στου ορίζοντα το βάθος.

Πλησιάζοντας αναθαρρώ.

Το κρύο αίμα

αναζητά ζεστασιά.

Οι φλόγες

υψώνονται στον ουράνιο θόλο.

Μένω μακριά.

Όχι, φωνάζω.

Όχι.

Αρνούμαι

τη θαλπωρή της φωτιάς

που δυναμώνει

με βιβλία καιόμενα.

Η ηλιαχτίδα εντός μου

Διοπτροφόροι ηγετίσκοι

της απανταχού μετριότητας

κοινώς, ανοήτων γεννήματα·

της ηλιαχτίδας το τρελό παιχνίδισμα

προσπαθούν να εξαφανίσουν.

Ματαίως ελπίζουν

τοποθετώντας γύρω μου τείχη αόρατα,

ηλεκτρονικές διαδικτυακές αλυσίδες,

βίους και κατάρες

των δικών τους φτιασιδωμένων αγίων.

Χρόνια ολάκερα

ορκισμένοι μου αντίπαλοι

δεν καταλάβατε

ότι της αχτίδας το φως

αναβλύζει από μέσα, απ` το είναι μου;

Δεν καταλάβατε ακόμα

στο μεγαλείο της μικρότητάς σας

ότι η πηγή του καθάρια κι αστείρευτη

άσβεστη παραμένει

στου μυαλού μου τα δύσβατα μονοπάτια;

Δεν καταλάβατε ότι ηλιαχτίδα είναι

τα δύσκολα πονήματα

διάσπαρτα σε στίχους και μουσικές

των δικών μου παλιών και καινούργιων

ασυμβίβαστων πνευματικών ταγών;

 Ερωτικό

Τίναξε

τα πλατανόφυλλα

απ’ το σώμα σου

να πλημμυρίσει έρωτα

το χώμα των γονιών μου.

Το δέρμα σου

ανταύγεια γήινη

στου πάθους

τις αρχέγονες εικόνες.

Εδώ Πολυτεχνείο

Ωραιοποίησα σιγά - σιγά τα γεγονότα

γιατί φοβήθηκα

να πω την αλήθεια στο εγώ μου.

Περίσσια λύματα του μυαλού μου

αφειδώς προσέφερα στους απογόνους.

Και τώρα;

Απόμαχος πλέον

την απόρριψη αδυνατώ να ερμηνεύσω.

 Μοναξιά

Παγώσαμε

όλοι λέτε

με του χιονιού

τον πρώτο ερχομό.

Κι εγώ απορημένος σας κοιτώ

κι έκπληκτος

ακούω τις φωνές σας.

Στη μοναξιά μου, μάθετε,

είτε με κρύο

είτε με ζέστη

συνέχεια

νοιώθω παγωμένος.

Πατρίς κινδυνεύουσα

Ασπρόμαυρα

τα όνειρα πλέον.

Η λογοκρισία

εθνικώς σκεπτόμενη

απέρριψε το χρώμα.

Βοήθεια

η πατρίς κινδυνεύει.

Ο αναφερόμενος εις το κόκκινο

και τα λοιπά χρώματα

του ουράνιου τόξου

διώκεται ποινικώς.

Θεατής

Θεατής

φανατικός της εξέδρας, αδερφέ μου.

Θεατής

καθημερινός των τηλεοπτικών πρωινάδικων.

Θεατής

αδιάφορος στη δυστυχία του γείτονα.

Θεατής

εκ του μακρόθεν στων παιδιών την αγανάκτηση.

Θεατής, θεατής,

διά βίου επαγγελματίας θεατής.

Και τώρα, στα τελειώματα,

ρε φίλε αναρωτιέσαι

πώς, διάβολε, κατάφερες και έγινες

ανήμπορος θεατής

της ίδιας της ζωής σου.

Έστω και τώρα

Μύθοι και δοξασίες

σμίλεψαν τη σκέψη μου.

Αλύτρωτες γοργόνες

σε θάλασσες που δεν μου ανήκουν.

Αυτοκρατορίες και ήρωες,

πλαστό σύνδρομο

αμφίβολου προγονικού μεγαλείου.

Ευτυχώς μεγάλωσα.

Ώριμο

της γνώσης το σκληρό γονίδιο

επιτέλους γονιμοποιήθηκε.

Κι έτσι στα γεράματα

λεύτερος πια

χωρίς ενοχές και προκαταλήψεις

υπογράφω ενσυνειδήτως

έστω και τώρα

την καινούργια μου ταυτότητα.

Εκούσιος δεσμώτης

Αγνώριστη 

κατάντησε η πόλη μου.

Κι όμως:

Ίδιος ο ήλιος,

ίδια η πανσέληνος,

ίδια του γιασεμιού η ζάλη.

Γιατροσόφια παλιά

δοκιμασμένα  στο πανηγύρι των αισθήσεων.

Ασήμαντη

κατάντησε η πόλη μου.

Κι όμως:

Ίδια τα μάρμαρα,

ίδιοι οι ποιητές,

ίδια τα γραπτά στους παπύρους.

Οπλοστάσιο γεμάτο

στης γνώσης το επώδυνο γέννημα.

Αμνήμονες πολίτες

τ’ αρρώστου Εγώ υπήκοοι

οι εντός των τειχών κατοικούντες.

Κυνήγι μαγισσών

από μικρούς ταγούς προστατευμένο

η κορωνίδα των δικών τους σπορ.

Αγνώριστη κι ασήμαντη

των γονιών μου γενέτειρα

της δικής μου ψυχής βασιλεύουσα

εγώ θα συνεχίσω να σ’ αγαπώ.

Πόλη του δικού μου φωτός

στον προθάλαμο της δικής σου σταύρωσης

δεν σε εγκαταλείπω

δεν επιτρέπεται να σ’ αρνηθώ.

Οι θύμησές μου

σκοινιά που με κρατούν δεμένο

στο μυστικό σου κατάρτι.