ΠΕΡΔΙΚΗ ΣΟΦΙΑ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

Η Σοφία Περδίκη γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών «Βακαλό» και στη Σχολή Καλών Τεχνών «L’  École des Beaux-Arts de Saint-Étienne».

Το εικαστικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε ατομικές καθώς και σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων.  

Από το 2010 είναι μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βόρειας Ελλάδας (ΣΚΕΤΒΕ).

Ποιήματά της δημοσιεύονται στο διαδίκτυο.

Στη συνέχεια δημοσιεύουμε πέντε ποιήματά της συνοδευόμενα από δικούς της πίνακες.

I)ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Σοφία Περδίκη - "Ο Ξένος" - μικτή τεχνική

Δεν χωρούσε άλλη αναβολή. Έπρεπε να αφαιρεθεί. 

Η φλέβα στεφάνι στραβά ριγμένο στο μέτωπό της , 

όψιμα εξογκωμένη, απομεινάρι ανίερου γάμου 

- εξόφθαλμα την κοίταζε τότε το πλήθος από κάτω και χειροκροτούσε -

Αλλά μην ξεφεύγεις τώρα από το θέμα, μικρή μου 

ακούστηκε η φωνή από το πρόσωπο χωρίς μορφή, 

μόνο το γκρι σακάκι θυμάμαι και τη γραβάτα θηλιά, λόξυγκα της καρωτίδας.

Από πού προκύπτει αυτή η οικειότητα

κι εκείνη να πιέζει τη μύτη, το μέτωπο, 

όλο το κεφάλι της λίγο πιο κάτω από το λαιμό του, 

τα χέρια να τυλίγονται γύρω του, 

το στήθος του διάστικτο από μυρουδιές,

κομμένο ένα κουμπί και να κουνάει το καράβι πολύ

κι αυτοί ν’ ακροβατούν, 

έτσι χωρίς εργαλεία, χωρίς αναισθητικό, 

στην πιο αιματηρή, στην πιο αισθητηριακή, 

στην άνευ μεθόδου, στη μετά λόγου γνώσης όχι μόνον της ζωής, 

αλλά και του θανάτου και της ηδονής του, χειρουργική επέμβαση.

II)ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ

Σοφία Περδίκη - "Αναμονή" - oil pastels..

Μέσα στην αίθουσα αναμονής στήσαμε τη σκηνή 

Τo τοπίο που είχαμε σχεδιάσει είχε στριφώματα ραμμένα ίσια

Κάτι ανήσυχες σταυροβελονιές στον ουρανό 

τις περάσαμε όλες μέσα από τη σακοράφα του χαλκού

με το πόδι μας ρυθμικό, τη μηχανή να τραγουδάει.

Ένα μαντήλι κεντήσαμε, λευκό κολλαριστό 

το αγγίζαμε προσεκτικά 

μωρό είναι είπαμε, τρυφερό 

έχει και τ’ αρχικά του κεντημένα χρυσά.

Τρεις φορές τότε νίψαμε τα χέρια μας με λάδι

η ευθύνη μη γλιστρήσει

κι όταν έξαλλη ήρθε η θύελλα 

πεινασμένη πολύ για τάματα και υποθήκες 

το μάγουλο κόλλησε στο σκοτεινό το τζάμι 

κι εμείς οι γεννημένοι εσωστρεφείς 

μέσα στην αίθουσα αναμονής

κρυμμένοι πίσω απ’ το γυαλί 

στις φάτνες ψάχναμε τα χνώτα 

αδαείς του ψύχους, 

ένθερμοι ακόμη της αγάπης.

III)ΓΕΛΑΣΑ

Σοφία Περδίκη - Ο γελωτοποιός" - μικτή τεχνική

-Έχεις πιστέψει ποτέ σε κάτι;

Είπα: όταν τριγυρνούσα

με τα πόδια στην πλάτη, 

τα χέρια στο κεφάλι 

και το βλέμμα στον αυχένα χωνευτό, 

πίστεψα πως υπάρχει ο Ισημερινός, 

με διαπέρασε ένας άξονας, 

επικοινώνησαν τα θερμά με τα παγωμένα μου άκρα, 

υπήρξα για μια στιγμή γόνιμη περιφέρεια, 

είδα τον κόσμο να ανατέλλει και να δύει, 

φούσκωσα ολόκληρη παλίρροια, 

έγινα λίμνη διπλή, 

μέσα στα μάτια του καθρεφτίστηκα. 

-Θυμάσαι κάποτε την εποχή σου;

Σκέφτηκα: την εποχή μου 

τότε που με έχρισαν, δίνοντάς μου το σπαθί, τον φαλλό 

και μια κοσμηματοθήκη γεμάτη πετράδια αστραφτερά. 

Όλα αυτά πριν τη νύχτα της απειρίας, 

την επέλαση του φθόνου που τρυπάει. 

Θυμάμαι ακόμη την κόψη του την τρομερή,

έκτοτε σέρνω τα μαλλιά μου, 

παραφυάδες που μειδιούν απλώνονται παντού,

τα φουστάνια μου θροΐζουν, 

οι διάδρομοι είναι σκοτεινοί και κυνηγώ φαντάσματα. 

Ποτέ δεν την ξαναθυμήθηκα πια.

-Έχεις φυτέψει σπόρο στη γη;

Δάκρυσα: κολλώ 

εμμονικά μικρές φτέρες στα φυτολόγια, 

και τη χλωροφύλλη αναπολώ κάτω από μια υδρόγειο πλαστική

-συνήθεια αστική-

τη μετατρέψαμε σε φωτιστικό.

Διαβάζω μόνο θεωρίες καλλιεργειών. 

Στη γη αυτή με τις αμέτρητες ρίζες

ξερίζωνα πάντα μόνο τις σωστές, 

τούφες χάθηκαν, τρύπες έμειναν, 

χάσκουν στα καυτά κλίματα 

κι ύστερα κρουσταλλιάζουν απότομα.

Τις ξαναθάβω όλη μέρα. 

Όχι, δεν είναι μεταφύτευση αυτή, 

είναι μια φυσική, αναπόδραστη, 

εκχερσωμένη και απέλπιδα ταφή.

Νιώθεις θλίψη;

Γέλασα. Με όλη μου την ψυχή.

Εκείνος ο γοερός αντίλαλος –τον έψαξα στο χώρο- με τρόμαξε.

IV)Ο,ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ

Σοφία Περδίκη - "Δύο" - oil pastels

Ήσουν από πριν εκεί.

Έστεκες στην άκρη του κάδρου.

Κι όταν άνοιξε η μεγάλη κουβέντα για την απροσδιοριστία των ήχων

-θέμα που πάντα απασχολεί όσους ακούνε τα όνειρα-

κατέβηκες αργά

επίμονες εκκλήσεις πείνας άρχισες να γρατζουνάς

νότες κρουστές ροκάνιζες στα πλήκτρα.

Μεγάλωσες γρήγορα, σου έλειψε ο αέρας

και τώρα τεντώνεσαι στο πεζούλι της αυλής.

Το σπίτι χαμηλό, έξι και πολλά τέταρτα οι ώρες,

φόρεσες και τα μαύρα τα καλά τα ρούχα του πατέρα,

λουστρίνια σκαρπίνια στ’ αρθρόποδα άκρα,

κρύφτηκαν οι τομές, χαϊδεύω απαλά τις εγκοπές,

ξαπλώνω στο πλάι σου,

ό ώμος βλέπετε γερός και η εξάντληση μεγάλη.

Χωρίς παράσιτο πια το μεγάλο μας πιάνο

ζωγραφίζει στα κενά διαστήματα,

ξεκλειδώνει τα μέτρα στην ίδια πάντα θέση του ασβέστη,

γιατί ένα σφουγγάρι κινούμενο είναι η μνήμη,

την παρτιτούρα συνέχεια σβήνει

κι ό,τι απομένει

η μουσική.

V)ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Σοφία Περδίκη - "χωρίς τίτλο" - μικτή τεχνική

Στις τρεις καίγεσαι

είπε ο καθηγητής Φριμαν κι έριξε το μήλο κατά πάνω μας.

Το έπιασα.

Ένα ακόμα μάθημα ιστορίας είχε τελειώσει. 

Κερδίσαμε την πολυπόθητη ψυχή 

γιατί ομάδα αυτό θα πει, παραπάνω από λίγο πάθος.

Μάχες δώσαμε πολλές, αυτή τη χρονιά 

σκοτωθήκαμε ουκ ολίγες φορές

μας τύλιξαν με σημαίες πλαστικές, 

απολαυστικοί οι ύμνοι και οι λιτανείες 

ενθουσιαστήκαμε βλέπετε νωρίς με της ζωής τις ουτοπίες 

εξ απαλών ονύχων λάτρεις του ωραίου,

τώρα ξεκαλοκαιριάζουμε στα κενοτάφια 

ξύνοντας ολημερίς τις κρούστες του ασβέστη.

Τις ελάχιστες φορές που επιζήσαμε 

σκαρφαλώναμε στους στύλους 

σβήναμε τους λύχνους 

παίρναμε θέση όλοι στην επιφυλακή 

κι όταν οι περαστικοί μας δελέαζαν με κομμάτια κρεάτινα

- έσταζαν, αιμάτινα - 

εμείς στρέφαμε τα κεφάλια απ την άλλη πλευρά

τόξα κάναμε τις πλάτες 

νύχια ενήλικα βγάζαμε κοφτερά

τις κόρες διαστέλλαμε

δεν θα λυγίσουμε ποτέ πιστεύαμε.

Στις μάχες εκ παρατάξεως εξάλλου είχαμε μάθει 

πως μέσα στο ποτάμι μπαίνεις πάντα νηστικός, 

κινείσαι λοξά, όπου σε πάει το ρέμα, 

πρώτα ρίχνεις την ίλη της σοφίας 

μετά αρχίζεις τις περιπτύξεις πίσω μου σ’ έχω 

σώμα με σώμα, πίσω μου 

ολοένα μουρμουρίζεις

κι όταν βρεθείς στους ηγεμόνες μπροστά

φωνάζεις: μια ψυχή σου έμεινε!

Βγάζεις το κερδισμένο μήλο το πετάς 

βολίδα 

ακτίνα 

σφήνα 

στο κέντρο του μετώπου συμβαίνουν όλα αυτά 

Έτσι δεν είναι κύριε Φρίμαν;