ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ

'Εγώ, μ'όλες μου τις δυνάμεις,

μισώ αυτή την υποδούλωση που θέλουν να με κάνουν να την τιμώ.

Λυπούμαι τον άνθρωπο που είναι καταδικασμένος σ΄αυτήν, που γενικά δεν μπορεί να γλιτώσει απ'αυτήν, αλλά δεν είναι η τραχύτητα του μόχθου του που με προδιαθέτει ευμενώς απέναντί του,είναι και δεν θα μπορούσε να΄ναι μόνο η σφοδρότητα της διαμαρτυρίας του''

O Αντρέ Μπρετόν (19 φεβρουαρίου 1896 - 28 Σεπτεμβρίου 1966) ήταν σημαντικόςΓάλλος λογοτέχνης. Ποιητής και δοκιμιογράφος, είναι ο κυριότερος θεωρητικός του υπερρεαλισμού  και ίσως η σημαντικότερη μορφή του. Είναι ουσιαστικά η προσωποποίηση του λεγόμενου ορθόδοξου υπερρεαλισμού.

Σπούδασε αρχικά ιατρική στο Παρίσι. Το 1924 δημοσίευσε το πρώτο Μανιφέστο του υπερρεαλισμού. Το 1926, μαζί με αρκετούς ομοϊδεάτες του, προσχωρεί στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, αργότερα όμως διαγράφεται. Αντιπροσωπευτικά έργα της πολυτάραχης αυτής περιόδου είναι το πεζογράφημα Άσκοπα βήματα (1924), το δοκίμιο Ο υπερρεαλισμός και η ζωγραφική (1928), η Νατζά (1928): ιστορία της τυχαίας συνάντησης με μιαν αινιγματική γυναίκα η οποία τον γοητεύει. Το 1931 παντρεύεται τη Ζακλίν Λάμπα που του εμπνέει το Τρελός έρως (1937). Ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική διαδίδοντας τον υπερρεαλισμό. Αν και ήρθε συχνά σε ρήξη με πολλούς παλαιούς ομοϊ¬δεάτες του, παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του ακαταπόνητος και ασυμβίβαστος οραματιστής της ολικής απελευθερωτικής επανάστασης. Άλλα αντιπροσωπευτικά έργα του: Τα μαγνητικά πεδία (1920), Τα συγκοινωνούντα δοχεία (1932), Αρκάνα 17 (1945), Ποιήματα (1948).http://users.sch.gr/

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

Πάντα για πρώτη φορά

Πάντα για πρώτη φορά

Μετά βίας σε γνωρίζω εξ όψεως

Επιστρέφεις εκείνη την ώρα της νύχτας σε ένα σπίτι

πλάγια απ' το παράθυρό μου

Σπίτι ολάκερα φανταστικό

Είναι εκεί που από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο

Μέσα στο απαράβατο σκοτάδι

Περιμένω να συμβεί μία φορά ακόμα το συναρπαστικό ρήγμα

Το ρήγμα το μοναδικό

Στην πρόσοψη και στην καρδιά μου

Όσο πιο κοντά σου έρχομαι

Στην πραγματικότητα

Όσο περισσότερο το κλειδί τραγουδά στην πόρτα του άγνωστου δωματίου

Όπου μου φανερώνεσαι μονάχη

Στην αρχή ενώνεσαι ακέραιη με τη φωτεινή

Τη φευγαλέα γωνία μιας κουρτίνας

Είναι χωράφι γιασεμιών που ατένισα χαράματα

σε ένα δρόμο στα περίχωρα της Grasse

Με το διαγώνιο ράπισμα των κοριτσιών ενώ συλλέγουν

Πίσω τους τα σκοτεινά να πέφτουνε φτερά των γυμνωμένων φυτών

Μπροστά τους η πλατεία εκτυφλωτικού φωτός

Η αυλαία αόρατα ανεβασμένη

Σ' έναν παροξυσμό τα άνθη συρρέουν όλα μέσα

Είσαι εσύ σε πάλη ενάντια στην ώρα εκείνη την τόσο μακριά ποτέ

αρκετά θολή μέχρι τον ύπνο

Εσύ σαν να μπορούσες να 'σαι

Η ίδια παρά τ' ότι εγώ δε θα σε συναντήσω ίσως

ποτέ

Κάνεις να φαίνεται σα να μην ξέρεις πως σε παρακολουθώ

Με τρόπο θαυμαστό δεν είμαι πλέον σίγουρος ότι το ξέρεις

Η απραξία σου μου φέρνει δάκρυα στα μάτια

Ένα σμήνος ερμηνείες περιβάλλει την κάθε σου χειρονομία

Είναι ετούτο ένα κυνήγι του μελιού

Είναι καρέκλες κουνιστές του καταστρώματος είναι κλαδιά

που κινδυνεύεις να σε γδάρουν μες στο δάσος

Είναι σε μια βιτρίνα της οδού Notre-Dame-de-Lorette

Δυο σταυρωμένες γάμπες όμορφες πιασμένες με ψηλές κάλτσες

Που ξεχειλώνουν στην καρδιά ενός μεγάλου άσπρου τριφυλλιού

Είναι μια μεταξένια σκάλα που ξεδιπλώνεται πάνω από τον κισσό

Είναι

Τι άλλο από την κλίση μου πάνω από τον γκρεμό και από την δική σου απουσία

Βρήκα το μυστικό κλειδί

Του να σε αγαπώ

Πάντα για πρώτη φορά

http://trenopoiisis.blogspot.gr/2011/10/andre-breton.html

ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΦΕΥΓΟΥΝ

Το ατλάζι των φύλλων που γυρίζει κανείς στα βιβλία σχηματίζει

μια γυναίκα τόσο ωραία

που όταν δεν διαβάζει κανείς την ατενίζει με λύπη

χωρίς να τολμά να της μιλήσει χωρίς να τολμά να της πει πως

είναι τόσο ωραία

που αυτό που πρόκειται να μάθουμε δεν έχει τιμή

Αυτή η γυναίκα περνά ανεπαισθήτως μέσα σε θρόισμα λουλουδιών

καμιά φορά στρέφεται μέσα στις τυπωμένες εποχές

και ζητά την ώρα ή καμώνεται πως κοιτάζει τα κοσμήματα

κατάματα

όπως δεν κάνουν τ' αληθινά πλάσματα

Και ο κόσμος πεθαίνει ένα ρήγμα δημιουργείται στα δακτυλίδια

του αέρος

ένα σχίσμα στην θέση της καρδιάς

Οι πρωινές εφημερίδες φέρνουν αοιδούς των οποίων η φωνή έχει

το χρώμα της άμμου πάνω σε ακτές απαλές και κινδυνώδεις

και καμιά φορά οι βραδινές αφήνουν να περάσουν κάτι πολύ νέα

κοριτσάκια που οδηγούν θηρία αλυσοδεμένα

Μα το πιο ωραίο είναι στα ενδιάμεσα διαστήματα ορισμένων

γραμμάτων

όπου χέρια πιο λευκά από το κέρας των αστεριών το μεσημέρι

αφανίζουν μια φωλιά λευκών χελιδονιών

για να βρέχει πάντοτε

Τόσο χαμηλά τόσο χαμηλά που τα φτερά δεν μπορούνε πια να

σμίξουν

Χέρια απ' όπου ανεβαίνει κανείς σε μπράτσα τόσο ελαφρά που η άχνα

των λιβαδιών στα χαριτωμένα της κυματιστά περιπλέγματα πάνω

από τις λίμνες είναι ο ατελής τους καθρέφτης

μπράτσα που δεν εναρθρώνονται με τίποτε άλλο παρά με τον

εξαιρετικό κίνδυνο ενός σώματος καμωμένου νια τον έρωτα

του οποίου η κοιλιά καλεί τους στεναγμούς που ξέφυγαν από

θάμνους γιομάτους πέπλους

και που δεν έχει τίποτε το εγκόσμιο εκτός από την αχανή παγωμένη

αλήθεια των ελκήθρων των βλεμμάτων επί της κατάλευκης

εκτάσεως

αυτού που δεν θα ξαναδώ πια

εξαιτίας ενός θαυμαστού ματόδεσμου

που φορώ στο παιχνίδι της τυφλόμυγας των τραυμάτων

μτφρ. Ανδρέας Εμπειρίκος (1901-1975)

ΣΧΟΛΙΟ

Γραμμένο με τον υπερρεαλιστικό τρόπο της αυτόματης γραφής, το κείμενο αυτό απαρτίζεται από ένα σύνολο φράσεων που φαίνονται σαν να έχουν αναδυθεί από το ασύνειδο του ανθρώπου που τις έγραψε, χωρίς να έχουν υποστεί λογική επεξεργασία. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά εικόνων και περιγραφών που διαδέχονται η μία την άλλη συνειρμικά, χωρίς -ή με ελάχιστη- έλλογη σύνδεση μεταξύ τους, με τη βοήθεια, ωστόσο, μιας ομαλής συντακτικής ακολουθίας, η οποία, παρά την αντίθεση που δημιουργεί η λογικότητά της, λειτουργεί ως συνεκτικό τους στοιχείο. Η αντίθεση αυτή είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό της υπερρεαλιστικής γραφής, το οποίο τη διακρίνει από τη φουτουριστική και την ντανταϊστική, που, όταν εφαρμόζουν πιστά τις προγραμματικές τους αρχές, οδηγούνται σε καταστρατήγηση των συντακτικοί κανόνων.

Η προσωδιακή διάταξη του παραπάνω κειμένου σε μιαν ακολουθία μακρών ελευθέρων στίχων είναι το μόνο στοιχείο μιας αισθητικής διάθεσης, η οποία ενισχύεται και από την παρθενικότητα ορισμένων εικόνων (λ.χ. η γυναίκα που περνά ανεπαίσθητους μέσα σε θρόισμα λουλουδιών, ή οι αοιδοί των οποίων η φωνή έχει το χρώμα της άμμου). Η αισθητικότητα των εν λόγο.) εικόνων, στο βαθμό που αυτές είναι αποτέλεσμα της αυτόματης γραφής, είναι προϊόν τύχης. Το σύνολο είναι ένα κείμενο που δεν έχει σκοπό να συγκινήσει με τον συνήθη τρόπο της ποίησης, αλλά να αποκαλύψει με τη βιαιότητα της άλογης νοηματικής ακολουθίας του όψεις της πραγματικότητας, τις οποίες ο έλλογος τρόπος θέασης της δεν μπορούσε να διακρίνει http://users.sch.gr/

Ο Ελεύθερος Γάμος

Η γυναίκα μου με τα μαλλιά της φωτιάς του ξύλου

Με σκέψεις των αστραπών της ζεστασιάς

Με τη μέση της κλεψύδρας

Η γυναίκα μου με τη σιλουέτα της ενυδρίδας μέσα στης τίγρης τα δόντια

Η γυναίκα μου με κονκάρδα το στόμα της και με το μπουκέτο

των άστρων του τελευταίου μεγαλείου

Με δόντια αποτυπώματα του λευκού ποντικού πάνω στην άσπρη γη

Mε την κεχριμπαρένια γλώσσα την καθαρισμένη

Η γυναίκα μου με τη γλώσσα της μαχαιρωμένης όστιας

Με τη γλώσσα της κούκλας που ανοίγει και κλείνει τα μάτια

Με τη γλώσσα της πέτρας της απίστευτης

Η γυναίκα μου στα βλέφαρά της κοντύλια των μικρών παιδιών

Στα φρύδια της η άκρη της χελιδονοφωλιάς

Η γυναίκα μου στους κροτάφους της οι σχιστόλιθοι σκεπής θερμοκηπίου

Και με τους αχνούς στα τζάμια

H γυναίκα μου με τους ώμους της σαμπάνιας

Και με σιντριβάνι από κεφάλια δελφινιών που ζουν κάτω απ’ τον πάγο

Η γυναίκα μου με τους καρπούς σαν τα σπίρτα

Η γυναίκα μου με τα δάχτυλα του τυχαίου και του άσσου κούπα

Με τα δάχτυλα του κομμένου χόρτου

Η γυναίκα μου με τις μασχάλες των αλεπούδων της νύχτας του Άη Γιάννη

Με μπράτσα απ’ τον αφρό της θάλασσας και του υδατοφράκτη

Και με το ανακάτωμα του σταριού και του μύλου

Η γυναίκα μου με τις γάμπες σα ρουκέτα

Με κινήσεις ρολογιού κι απελπισίας

Η γυναίκα μου με κνήμες απ’ το μεδούλι του κουφόξυλου

Η γυναίκα μου με πόδια γράμματα κεφαλαία

Με πόδια αρμαθιά κλειδιά στο πόδια των πιωμένων καλφάδων

Η γυναίκα μου με μαργαριταρένιο κριθάρι στο λαιμό

Η γυναίκα μου με χρυσή κοιλάδα στήθος

Το ραντεβού μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου

Στα στήθια της νύχτας

Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινά καλύβια

Η γυναίκα μου με στήθια όρυγμα ρουμπινιών

Με τα στήθια φάντασμα του τριαντάφυλλου κάτω απ’ την τριανταφυλλιά

Η γυναίκα μου με την κοιλιά ξεδίπλωμα της βεντάλιας των ημερών

Με την κοιλιά γαμψό νύχι γιγάντιο

Η γυναίκα μου με την πλάτη του πουλιού που δραπετεύει κάθετα

Με την πλάτη του ζωηρού ασημιού

Με την πλάτη του φωτός

Με σβέρκο από τυλιγμένη πέτρα και βρεγμένη κιμωλία

Και το πέσιμο ενός ποτηριού απ’ όπου μόλις ήπιαμε

Η γυναίκα μου με τους γοφούς της βάρκας

Με τους γοφούς της γυαλάδας και τις φτερούγες του βέλους

Και από κοτσάνια φτερών του άσπρου παγωνιού

Της ζυγαριάς της άσπλαχνης

Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από κεραμικό και από αμίαντο

Η γυναίκα μου με τα οπίσθια από την πλάτη του κύκνου

Η γυναίκα μου με τα οπίσθια της άνοιξης

Με το σεξ της γλαδιόλας

Η γυναίκα μου με το σεξ της διευθέτησης και του ορνιθόρρυγχου

Η γυναίκα μου με το σεξ από φύκια και από αρχαίες καραμέλες

Η γυναίκα μου με το σεξ του καθρέφτη

Η γυναίκα μου με τα μάτια με δάκρυα γεμάτα

Με τα μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας

Η γυναίκα μου με μάτια της σαβάνας

Η γυναίκα μου με μάτια νερό να το πιείς στην φυλακή

Η γυναίκα μου με μάτια δάσος συνέχεια κάτω απ’ το τσεκούρι

Με μάτια της στάθμης του νερού της στάθμης του αέρα της γης και της φωτιάς

(μετφρ.-σημείωμα: Κώστας Ριτσώνης)

http://www.poiein.gr/archives/17583

Leon Trotsky, Diego Rivera and Andre Breton

           Φασματικές στάσεις. (Απόσπασμα)

Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή.

Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία.

Δεν σημαίνω για τη ζωή.

Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά

Όλες οι φυσαλίδες από σκιά

Και οι θαλάσσιες ανεμώνες

Κατεβαίνουν και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου

Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω

Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα

Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας

Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού

Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά να κελαϊδήσουν μπροστά σ' αυτά τα σύρματα

Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τ΄αρώματα

https://tokoskino.wordpress.com/

André et Elisa Breton 

Ο  Ανδρέας Εμπειρίκος για τον Αντρέ Μπρετόν

Ο Ανδρέας Μπρετόν

Ασύγκριτο πουλί της οικουμένης

στέκεις σαν κρύσταλλο στην κορυφή

των υψηλών Ιμαλαΐων

με στιλβηδόνα και με σθένος και με πάθος

καταμεσίς στον βράχο της σποριάς σου!

Ηρωικό πουλί της οικουμένης

που μοιάζεις σαν αρχάγγελος και λέων

δεν ταξινόμησες ποτέ καμμιά φενάκη,

μα την φω­νή σου σήκωσες στην γαλανήν αιθρία!

Φανατικό πουλί της οικουμένης

γερό στην πάλη και πολύκαρπο στην σημασία

όρθιο μες στα φτερά

σου ανοιγο­κλείνεις

πάντα με βεβαιότητα το μάτι! 

http://poem-for-you.blogspot.gr/2009/03/96.html

 ΜΕΞΙΚΟ 1938. Αντρέ Μπρετόν, Ντιέγκο Ριβέρα, Λέων Τρότσκυ,
Οδυσσέας Ξένοςhttp://staseis.wordpress.com/2013/08/