William-Adolphe Bouguereau, The abduction of psyche |
I)Θα’ θελα δίπλα στη θάλασσα να σεργιανίσω,
να βάψω την ψυχή με την απόχρωση της άσπρης μελωδίας,
να βάψω την ψυχή με την απόχρωση της άσπρης μελωδίας,
να νιώσω την άμμο να κυλά στα δάχτυλά μου ζεστή, μαλακή,
όπως η αίσθηση της απόλυτης γαλήνης...
Θα’ δινα τα χέρια μου φτερά να γίνουν,
θα τολμούσα να πετάξω στ’ αστέρια,
ν’ ακολουθήσω το άπλετο φως τους φεγγαριού
κι αν πάρω λάθος πορεία, δεν πειράζει...
δεν δεσμεύτηκα με το απόλυτα σωστό,
αφήνω το είναι μου να παραμείνει άνθρωπος...(ΧΔ)
II) Όμορφα είναι τα ταξίδια της ζωής,
μα πιότερο εκείνα της ψυχής,
μα πιότερο εκείνα της ψυχής,
αυτής που χρόνια περιπλανάται,
όπου εσύ, αντάμα πάτε...
Υπάρχουν όνειρα και θάματα κρυμμένα,
είναι απ'τα λίγα που δεν έχουμε κλεμμένα,
την ευτυχία πιάσε,
άγγιξέ την,
είναι εντός σου...
εμπρός σου φέρτην! ΧΔ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου