Και είναι τόση η άπνοια,
που φύλλο της καρδιάς δεν σείεται.
Τ΄ όνειρο δεν σαλπάρει.
Μονάχα ένα χαμόγελο,
ένα τόσο δα ασήμαντο γελάκι
στην άκρια των χειλιών
έβαψε κόκκινη την γκριζα γραμμή
της μελαγχολίας..
Σαν ξεχασμένος φάρος
στης νυχτωμένης θάλασσας
τ ατέλειωτο σκοτάδι..
Ελπίδα το λένε άραγε??..
Μη όνειρο??.
Ή πόθο??..!
(Στέλλα Σοφία Ζυγούρη2013) - (απο την 10η/νεα ποιητ.συλλογή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου