Φθαρμένα βιβλία που όμως κάποτε
με ώθησαν στην πρώτη γνώση,
σήμερα στοιβάζονται σκονισμένα
στο πιο ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης,
που επιβλητική και φορτωμένη στέκεται
απέναντι από την κάμαρά μου.
Λάφυρα που ο κατακτητής τους
άφησε επίτηδες να σκουριάζουν,
όταν προχώρησε σε νέες κατακτήσεις.
Έτσι επίτηδες αφημένα,
τις ώρες της νυχτερινής ανίας,
σαν από θλίψη, σαν από οίκτο,
φέρνουν ξανά στο νου
όσα ξέγνοιαστοι ονειρευτήκαμε.
Μεγαλώσαμε.
Θύματα της καλπάζουσας φαντασίας μας,
αποδειχτήκαμε αθεράπευτα ρομαντικοί.
Μελετήσαμε με ζέση ογκώδεις τόμους
νέους σαγηνευτικούς κόσμους,
ζωντανέψαμε μπροστά μας.
Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε,
Η ματαιότητα των οραμάτων, μας γέμισε πληγές.
Ωστόσο, η υπέρτατη μορφή γνώσης,
-που όχι στα βιβλία-
μα στα τρυφερά σωθικά
μιας ευαίσθητης ψυχής,
έχει βρει καταφύγιο
πάντοτε θα με προτρέπει
να την κατακτήσω.
Κωνσταντίνος Π. Κωστέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου