ΦΡΑΓΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ "ΤΑ ΑΔΕΙΑ ΜΟΥ ΒΑΖΑΚΙΑ "

Τα άδεια βαζάκια της κουζίνας φυλαγμένα στο ντουλάπι για μελλοντική χρήση, είναι κοινή συνήθεια ανάμεσά μας. Κάποτε όμως παραγίνεται, αρχίζουν και δεν χωρούν τα γεμάτα, αφού τα αδειανά πιάνουν όλο και περισσότερο χώρο...:)) 

Ήρθε λοιπόν κάποτε μια περίοδος στη ζωή μου, που χρειάστηκε να συμμετέχω στο άδειασμα διαφόρων σπιτιών "λόγω θανάτου", κάτι θείες και θείοι, κάτι άλλοι άτυχοι συγγενείς, φίλοι φίλων, κάποτε και το πατρικό μου σπίτι... Μέχρι και στο εξωτερικό ταξίδεψα για να αδειάσω ένα διαμέρισμα. 

Δύσκολες στιγμές... όπου ανάμεσα στα άλλα, συνειδητοποιούσα κάθε φορά - χωρίς να αποφεύγω ένα χαμόγελο - πόσα τέτοια βαζάκια μαζεμένα με φροντίδα, έμεναν έρημα και στοιβαγμένα καταλαμβάνοντας πολύτιμο χώρο στην κουζίνα και περιμένοντας κάποτε να ξαναβρούν το νόημα της ύπαρξής τους. Ματαίως, αφού ο άτυχος εκλιπών έφευγε πριν από αυτά... "Αααχ, ματαιότης" φιλοσοφούσα κρατώντας ένα βαζάκι, "έκατσες χρόνια στο σκοτάδι περιμένοντας... ποιον; Εμένα τελικά, να έρθω να σε πετάξω, αφού ο μακαρίτης δεν το αποφάσιζε..."

Σιγά σιγά τα άδεια βαζάκια με ζόρισαν άσχημα, τα συνδύασα με τη ματαιότητα, το θανατικό, λες κι είχαν τη μαγική δύναμη να φέρουν το τέλος πιο κοντά...!!! Ξεκίνησα λοιπόν ολόκληρη επιχείρηση στο σπίτι μου, να ξετρυπώσω και να πετάξω πριν το τέλος μου όλα εκείνα τα παλιοβαζάκια που παράχωνα σε κάθε ευκαιρία !! Από μουστάδρα, από μαρμελάδα, από ελιές, κάτι καραφίτσες, κοντόχοντρα, ψιλόλιγνα, χαριτωμένα ή άχαρα, όλα, μα όλα πήραν την άγουσα: "Μακρυά" τα πέταγα με θρίαμβο, "δε θα με φάτε εσείς!!!" 

Αλλά περνάει ο καιρός... ξεθύμανα, ξεχάστηκα... Πρώτα ένα βαζάκι, μετά ένα δεύτερο, ένα τρίτο, αρχισαν να "ξεχνιώνται" σε κάποιο ντουλάπι. Οι ίδιες σκέψεις πάντα γυρνούσαν... αλλά για καθίστε, να μη φυλάξω ποτέ κι εγώ ένα βαζάκι, σαν άνθρωπος; Κι αν μου χρειαστεί;

Και πάνω που τα ντουλάπια μου επανήλθαν στην παλιά κατάσταση "σπρώξε το άδειο βάζο μήπως και χωρέσει το γεμάτο", ένα άσχετο περιστατικό χτύπησε πάλι τον θανατηφόρο συναγερμό:

Βγήκα για καφέ με μια φίλη που είχα πολύ, μα πολύ καιρό να δω. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, με κοίταξε χαμογελαστή κι είπε το εξής τρομαχτικό: "Μια χαρά σε βλέπω!!"

Ίσως γνωρίζετε το ανέκδοτο, αλλά θα σας το πω.

- Υπάρχουν 3 περίοδοι στη ζωή του ανθρώπου: Ο νεαρός, ο ώριμος κι ο "μια χαρά σε βλέπω"!!

Καταλαβαίνετε, αν και δε βρίσκομαι (ακόμη) στην τρίτη περίοδο  γύρισα σπίτι κι αμέσως εξαφάνισα τα άδεια μου βαζάκια....