Όσο κλισέ και αν ακούγεται ο τίτλος, όσο και αν πολλοί πιστεύουν ότι το να υποστηρίζεις και να θαυμάζεις ένα αντικείμενο, μια ομάδα, έναν καλλιτέχνη ακόμα και μια θρησκεία(!!!) ή ακόμα χειρότερα ένα πολιτικό κόμμα αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητάς σου, τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε με ποια έννοια χρησιμοποιούμε τον χαρακτηρισμό φανατισμένος.
Με τον όρο φανατισμός, αρχικά, εννοούμε την εγωιστική και εμπαθή προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα απ' το αν αυτές είναι ορθές ή όχι. Αυτό σημαίνει ότι έχει να κάνει καθαρά με την προσωπική επιλογή κάποιου, συνήθως με την πιο συμφέρουσα, είτε είναι μια σωστή επιλογή, είτε λανθασμένη. Βέβαια, πολλές φορές δίνεται σε κάποιον το έναυσμα να γίνει «θαυμαστής» χωρίς ο ίδιος να το έχει επιλέξει σύμφωνα με ότι τον έχει γαλουχήσει η οικογένεια ή η κοινωνία, αλλά και πάλι υπάρχει επιλογή.
Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την θρησκεία. Το μεγαλύτερο μερίδιο του ελληνικού πληθυσμού είναι βαπτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι. Όχι επειδή το επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά κάποιος άλλος. Από ‘κει και πέρα μεγαλώνοντας έχεις ο ίδιος την επιλογή, αν θα γίνεις ένα θρησκόληπτο άτομο που πιστεύει στον θεό, να τηρείς κάποια από αυτά που ο χριστιανισμός πρεσβεύει (συνήθως όχι όλα), να κρίνεις τον άλλο σύμφωνα με αυτά που δεν τηρεί, να παθιάζεσαι και πολλές φορές να εγκληματείς στο όνομα της θρησκείας σου. Είτε λέγεται χριστιανισμός, είτε μουσουλμανισμός, είτε κάτι άλλο. Επίσης υπάρχει και η πολιτική στην Ελλάδα. Πάλι κάποιοι είναι «Βαμμένοι» από μικροί από την οικογένεια ή από την κοινωνία. Εκεί το πράγμα είναι πιο σύνθετο. Υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Αν θα ακολουθήσεις την ψήφο των γονιών σου ή όχι, αν θα είσαι ένας ιδεολογικά σωστός ψηφοφόρος, αν θα ψηφίζεις σύμφωνα με το συμφέρον σου, αν θα παθιαστείς και θα εγκληματείς στο όνομα του πολιτικού σου κόμματος, κ.α.
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τους φανατισμένους με τις ομάδες στο ποδόσφαιρο, μπάσκετ κ.τ.λ, όχι με τον αθλητισμό καθαρά, αλλά με τις ομάδες. Ναι, δέχομαι ότι κάποιοι ακολουθούν την ομάδα του πατέρα, της μητέρας, του τριτομπατζανάκη και ταυτίζονται. Αλλά βρε «άλογο» ον, να σκοτώνεις και να παθιάζεσαι με την κάθε ομάδα με το πιο ισχυρό κεφάλαιο χωρίς εσύ να έχεις ούτε καν συναισθηματικό όφελος που το έχεις δει γραμμένο; Α! Και σχετικά με τον φανατισμό σε πρόσωπα, όπως τραγουδιστές, ηθοποιούς κ.ο.κ δεν έχω να πω κάτι ίσως στατιστικά να είναι και οι πιο αναίμακτοι οπαδοί ως προς τον συνάνθρωπο τουλάχιστον.
Αν και πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν σε όλες τις φανατισμένες ομάδες που προείπα είναι και κάποιες που ίσως να έχουν διαφορετικά στοιχεία για να μην τα βάζουμε και όλα στο ίδιο τσουβάλι και εδώ πρέπει να πω πώς δεν χρειάζεται πάντα να τα βάζουμε με κάθε τι που μας έδωσε η οικογένειά μας ή η κοινωνία. Στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις βρίσκεται και το δικαίωμα της επιλογής. Μόνο αν θεωρείς τις επιλογές που έκανες στο παρελθόν, που κάνεις στο παρόν ή που θα κάνεις στο μέλλον λανθασμένες, τότε ρίχνεις το φταίξιμο σε κάτι άλλο και όχι στον εαυτό σου.-
Αναδημοσίευση από: www.decay.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου