Ο Έντισον Βήχος (1912 - 4 Ιουλίου 1994) ήταν Έλληνας ερασιτέχνης ηθοποιός και φωτογράφος
Ο Βήχος έγινε γνωστός από την ερμηνεία του στην βουβή ταινία Δάφνις και Χλόη (1931), στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Δάφνι, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου. Η ταινία, που αφηγείται ένα βουκολικό ειδύλλιο στη Λέσβο του 2ου μ.Χ. αιώνα, υπήρξε η πρώτη επίσημη ελληνική ταινία που παρουσίασε σκηνές γυμνού, γι΄ αυτό και την εποχή εκείνη είχε χαρακτηριστεί ως "πορνογράφημα".
Για τις ανάγκες του ρόλου, ο Λάσκος μετέτρεψε το όνομα του Βήχου σε Απόλλων Μαρσύας, ενώ η συμπρωταγωνίστριά του, στο ρόλο της Χλόης, ήταν η Ελληνοαμερικανίδα κλασική χορεύτρια Λούση (Λουκία) Ματλή. Ο πατέρας του Βήχου αντιδρούσε στη συμμετοχή του γιού του στην ταινία και, προκειμένου να καμφθούν οι αντιρρήσεις του, χρειάστηκε -όπως λέγεται- να δοθεί μάχη. Το Δάφνις και Χλόη χαρακτηρίστηκε ως "η πιο καλλιτεχνική ταινία του προπολεμικού ελληνικού κινηματογράφου".
Ο Βήχος τα επόμενα χρόνια έμεινε σχεδόν στην αφάνεια, πρωταγωνιστώντας το 1932 σε μία ακόμη ταινία του Ορέστη Λάσκου, το Πρίγκηψ των αλητών. Ασχολήθηκε με τη φωτογραφία και, σύμφωνα με μια πληροφορία, διατηρούσε κατάστημα με διακοσμητικά και κορνίζες επί της οδού Πατησίων, απέναντι από το ναό του Αγίου Λουκά.
Απεβίωσε στις 4 Ιουλίου του 1994.
Φιλμογραφία
Δάφνις και Χλόη (1931)
Ο Πρίγκηψ των αλητών (1932)
Τον παλιό εκείνο τον καιρό (1964) (ντοκιμαντέρ με αποσπάσματα από παλιές ελληνικές ταινίες)
Σκηνή της ταινίας, απεικονίζουσα τους Απ. Μαρσύα (Βήχο) (δεξιά) και Λούση Ματλή (κέντρο).
ΤΑΙΝΙΑ - Δάφνις και Χλόη
Η Δάφνις και Χλόη είναι βουβή ταινία του 1931 βασισμένη στο ομώνυμο ειδύλλιο του Λόγγου (3ος αι π.Χ) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ορέστη Λάσκου. Σημείωσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία όταν πρωτοπαίχτηκε στους κινηματογράφους.
Πλοκή
Ο Δάφνις και η Χλόη, δυο μικροί βοσκοί, μεγαλώνουν μαζί στα βουνά της αρχαίας Λέσβου. Με τον ερχομό της εφηβείας, η αφύπνιση των ερωτικών ενστίκτων, πιο έντονη στην περίπτωση της Χλόης, προκαλεί αμηχανία και ταραχή στα δυο παιδιά, που δεν ξέρουν πώς να απαντήσουν στο κάλεσμα της σάρκας. Ένας νεαρός πρίγκιπας πολιορκεί επίμονα τη Χλόη, αλλά τελικά σώζεται από τον Δάφνι, ο οποίος επεμβαίνει βίαια. Ο Δάφνις συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε μαστίγωση μέχρι θανάτου, όμως την τελευταία στιγμή αποκαλύπτεται ότι ο νεαρός βοσκός, που είχε εγκαταλειφθεί βρέφος στο δάσος, ανήκει σε οικογένεια ευγενών. O Δάφνις ζητά να παντρευτεί την αγαπημένη του, αλλά τώρα ορθώνονται νέα ταξικά εμπόδια, ώς την τελική αποκάλυψη ότι και η Χλόη έχει ευγενική καταγωγή. Οι δυο νέοι είναι πια ελεύθεροι να εκφράσουν τον έρωτά τους.
Παρατηρήσεις
Η ταινία αυτή του Λάσκου παρουσιάζει μια σειρά από πρωτιές. Κινεί το φακό κατά την λήψη, όταν συνηθιζόταν να μένει σταθερός την εποχή εκείνη. Πρόκειται για τη σκηνή των νυμφών που γυρίζεται στη λίμνη Βουλιαγμένη της Κορινθίας. Χρησιμοποιεί, επίσης, το λεγόμενο παγχρωματικό φιλμ, το οποίο δίνει πολλές αποχρώσεις του ασπρόμαυρου, σε αντίθεση με το ορθοχρωματικό της εποχής που έδινε απόχρωση άσπρο-μαύρο σκέτο. Τέλος, πρώτος από κάθε άλλο Ευρωπαίο σκηνοθέτη του κινηματογράφου, ο Λάσκος παρουσίασε γυμνό ηθοποιό, γι' αυτό και όταν η ταινία βγήκε στις αίθουσες είχε χαρακτηριστεί από ορισμένους ως "πορνογράφημα". Τα κοστούμια της ήταν τα ίδια με εκείνα που είχαν χρησιμοποιηθεί στις Δελφικές Εορτές.
Οι ηθοποιοί ήταν ερασιτέχνες και οι πρωταγωνιστές, η Ελληνοαμερικανίδα χορεύτρια Λούση (Λουκία) Ματλή -που, όπως έχει λεχθεί, ο Λάσκος την είχε ερωτευθεί "αυθωρεί και παραχρήµα"- και ο Απόλλων Μαρσύας (ψευδ. του μετέπειτα φωτογράφου Έντισον Βήχου), παρουσιάστηκαν από την παραγωγή ως "νέοι αρχαιοελληνικής κατατομής". Η ταινία γυρίστηκε στη Λέσβο, τον τόπο που έλαβε χώρα η ιστορία του Δάφνι και της Χλόης, και συγκεκριμένα στην Αγιάσο, εκτός από τη σκηνή των νυμφών, η οποία για λόγους κόστους γυρίστηκε στη λίμνη Βουλιαγμένη.
Η αρχική κόπια και το αρνητικό της ταινίας ήταν χαμένα για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή βρέθηκαν στις Η.Π.Α., γι΄αυτό και υπάρχουν αγγλικοί υπότιτλοι σε κάποια σημεία της. Η ταινία αποκαταστάθηκε από την τεχνική υπηρεσία της Ταινιοθήκης της Ελλάδος το 1992, με τη συνεργασία του σκηνοθέτη.
Η ταινία παραμένει πιστή στο αρχαίο έργο. Βασίστηκε στη μετάφραση του πρωτότυπου από τον Ηλία Βουτιερίδη, που είχε εκδοθεί το 1922.Το βουκολικό τοπίο αναπαρίσταται ικανοποιητικά και οι ήρωες είναι αρχαιοπρεπώς ντυμένοι. Όμως έχουμε και αποκλίσεις: δεν αναφέρει την επιδρομή των ληστών και των Μηθυμναίων, λόγω υψηλού κόστους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου