ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΙΟΣ " Ο ύπνος και το ρόδο ΙΙ "

Βασιλοπούλα του Ισπαχάν
μες στα χρυσά παλάτια
ρόδα στον κήπο μάζευε

κι εκείνα την ματώσαν.

Κι άκουσ’ ανθρωπινή λαλιά
απ’ τις τριανταφυλλιές της.
Κανέναν δεν εθώραγε.
Τάχα, θεός θε να ’ρθε;

Για σε, Βασιλοπούλα μου,
αρνήθηκα τον κόσμο,
με πλάνεψαν τα μάτια σου,
δυο κάρβουνα αναμμένα.

Με πλάνεψαν τα χείλη σου,
ίδι’ άλικα κεράσια,
κι έγινα τριαντάφυλλο
μαύρο σαν τη ζωή μου.

Κι ήρθα στον κήπο σου κρυφά
να σε θωρώ σιμά μου.
Ήπια το μαύρο δάκρυ σου,
γιατ’ έρωτα δεν ηύρες.

Με τα χεράκια σου τα δυο
κόψε και κράτησε με·
τ’ άρωμα της καρδούλας μου
κλείσε μεσ’ την δική σου!

Βάλε με μες στον κόρφο σου
να ξαναζωντανέψω,
ρίζες να ρίξω στην ψυχή,
κλαδιά στα όνειρα σου!

Να πέσεις ν’ αποκοιμηθείς
στον ίσκιο μου από κάτω,
φτερά να βρω του έρωτα
γλυκά να σε σκεπάσω!

Να πάρω κι απ’ τον Ζέφυρο
γλυκόλαλα τραγούδια
για την αγάπη την τρανή
π’ εμπόδια δε γνωρίζει.

Κινάει γη και ουρανό
το ταίρι της για να ’βρει,
εκείνο το άλλο της μισό
αστέρι να γενούνε.

Βασιλοπούλα μου όμορφη,
καρδούλα της καρδιάς μου,
σβήνω για σε τον ουρανό
τους ήλιους τα φεγγάρια.

Όλα μπροστά σου χάθηκαν, τι είσαι εσύ ο Ήλιος

Αθήνα 14/03/2017

*** Αφιερωμένο στην δασκάλα μας Σοφία Νινιού

Γιάννης Γιαννίτσιος