ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ - Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!

The Road To Happiness by Paul Corfield

Μερικές σκέψεις που μπορούμε ίσως να κάνουμε για να βρούμε το δρόμο μας!

Ας αναπτύξουμε μερικές σκέψεις, που όσο πολύπλοκες αν φαίνονται ότι είναι στην αρχή,για να προσπαθήσουμε να τις κατανοήσουμε και αν συμβεί αυτό μπορεί να μας οδηγήσουν σε ορθά συμπεράσματα! Στο χέρι μας είναι μαζί με τη δύναμη της σκέψης, να ξεκαθαρίσουμε μερικές απλές έννοιες καταλαβαίνοντας κάποτε τι είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και ο περιβάλλων χώρος, ακόμη και η ίδια η ζήση μας!

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον στον πλανήτη γη, που μαζί με τον λόγο έχει και ένα άλλο χάρισμα,να έχει την απόλυτη συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει γύρω του! Ίσως όχι αμέσως, ίσως όχι πάντα στην ίδια ένταση, αλλά αυτή του η αντίληψη είναι και η δόξα και το μεγαλείο του, μα ταυτόχρονα είναι και το μέγεθος της οδύνης του! Από μας τους ίδιους εξαρτάται, αν θα είναι αβάσταχτη η οδύνη μας ή απέραντο το μεγαλείο της δόξας μας! Απλά είτε το θέλουμε είτε όχι, η συναίσθηση στα χέρια μας είναι ένα δίκοπο μαχαίρι, αλλά μας έχει δοθεί και είναι τόσο πολύτιμη! Μας δόθηκε από μικρή ηλικία, μα εμείς απλούστατα όχι μόνο δεν ξέρουμε καν τι είναι και πως χρησιμοποιείται, αλλά και τι να το κάνουμε! Είναι σαν να δίνεις ένα δίκοπο κοφτερό μαχαίρι σε χέρια ενός μικρού παιδιού! Το σπαθί, όπως είναι γνωστό, αν χρησιμοποιηθεί σωστά είναι ένα σίγουρο όπλο προστασίας, αλλά αν δεν έχεις επίγνωση του τι ακριβώς είναι, δυνατόν να έχει οδυνηρά αποτελέσματα για σένα τον ίδιο! Μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα ευλογία, αλλά και να μεταβληθεί σε κατάρα μεγάλη! Όλαεξαρτώνται από τον τρόπο που το χρησιμοποιήσουμε εμείς!

Έχουμε ακούσει όλοι να λένε, ότι η ζωή απλά και μόνο από μόνη της είναι τόσο όμορφη, τόσο ικανοποιητική, τόσο γεμάτη, τόσο μακάρια, αλλά τι είναι αυτό που μας κάνει φορές - φορές δυστυχισμένος και αθεράπευτα λυπημένους; Θέλετε να το σκεφτούμε αυτό για λίγο; Τι συμβαίνει, αφού η ζωή είναι όμορφη και μακάρια, ο ίδιος ο άνθρωπος να είναι δυστυχισμένος τις πιο πολλές φορές; Πράγματι η ζωή είναι ωραία, η ζωή είναι μακάρια, αλλά ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα της ζωής! Όπως και η φύση είναι υπέροχη, όταν συνυπάρχει ο άνθρωπος με αυτή, αλλά ο ίδιος την έχει εξοστρακίσει στο όνομα του πολιτισμού και έχει απομακρυνθεί απόότι είναιδυνατό να τον δένει με αυτή! Σήμερα ο άνθρωπος επιπλέονέχει αποκτήσει μεγάλη αυτογνωσία, αλλά αντί να την χρησιμοποιήσει θετικά για να βρει διεξόδους, προς κάτι πιο ουσιαστικότερο που θα του δώσει την απόλυτη ευδαιμονία, την έχει μεταβάλει σε εμπόδιο στην ίδια την ζωή και την εξέλιξη του! Έτσι το άτομο παραμένει ζωντανό, αλλά όχι στην ουσία του! Η αυτογνωσία έχει επιδράσει σαν ασθένεια επάνω του,με όλα τα ολέθρια αποτελέσματα, που έχει σαν συνέπεια!

Ας δούμε και κάτι άλλο για να ολοκληρώσουμε την όλη εικόνα του αυτού θέματος! Τα πουλιά καθώς και τα δέντρα, είναι ευτυχισμένα μες το περιβάλλον τους, δίχως καν να το γνωρίζουν! Τα σύγνεφα, αλλά και τα ποτάμια δημιουργούν ευτυχισμένα στο ίδιο τους το περιβάλλον, δίχως να συναισθάνονται απλά! Είναι ευτυχή… αλλά και δε νιώθουν διόλου ντροπή γι’ αυτό! 

Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα κάπως αλλιώς! Ο Χριστός, ο Κρίσνα και ο Βούδας όλες αυτές οι μεγάλες ηθικές προσωπικότητες είναι ευτυχισμένες, γιατί είναι απόλυτα συνειδητά όντα!Ας προσέξουμε, ότι υπάρχει μια ομοιότητα ανάμεσα στη υποσυνείδητη φύση, αλλά και στα υπερσυνείδητα όντα, ότι δηλαδή η υποσυνείδητη φύση δεν έχει τον «εαυτό», αλλά και τα υποσυνείδητα επίσης δεν διαθέτουν «εαυτό»! Κάπου στη μέση των δύο αυτών δεδομένων βρίσκεται ο άνθρωπος! Δεν είναι πια ούτε ζώο, ούτε δέντρο, ούτε βράχος, αλλά ούτε υπερσυνειδητό ον, δηλαδή κάτι σαν τον Χριστό δηλαδή!

Εκεί, ανάμεσα σε αυτά κρέμεται και όλη η δυστυχία του ανθρώπου! Κάποιοι πιστεύουν και θέλουν να είναι δυνατό να παραμείνουν για πάντα άνθρωποι! Δεν θέλουν να γίνουν υπεράνθρωποι, σαν τον Χριστό και το Βούδα, αλλά όμως να παραμείνουν για πάντα απλοί και μόνον άνθρωποι!

Όμως, κατά τον τρόπο που εξετάζουμε την δυνατότητα αυτή, δηλαδή να παραμείνουμε απλοί άνθρωποι, είναι εντελώς αδιανόητο αυτό! Δεν υφίσταται καν αυτή η έννοια, γιατί αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει, είναι σα να λέμε να παραμείνει η διαδικασία της εξέλιξης του ατόμου στη μέση! Γιατί αυτή καθ’ εαυτή η έννοια της λέξης άνθρωπος δεν είναι μια συγκεκριμένη κατάσταση, όπως όταν λέμε τραπέζι ή καρέκλα, αλλά είναι μια συνεχής μεταβολή δεδομένων, μια εξέλιξη! Έτσι στο να παραμείνουμε άνθρωποι,δεν υπάρχει καμιά εξέλιξη και παραμένουμε πάντα σαν ένα τραπέζι, αλλά ο άνθρωπος είναι η ίδια η διαδικασία της εξέλιξης, επειδή μάλιστα έχει συναίσθηση του τι ακριβώς κάνει!! Τα ζώα δεν έχουν συνείδηση της κατάστασης τους, απλά κάνουν ότι κάνουν, ενστικτωδώς δίχως να νιώθουν αυτή τη μεταβολή! Αυτή η κατάστασησ ε μας δημιουργείται, λόγω της αντίληψης, που έχει μόνο ο άνθρωπος και έτσι παράγεται ο πόνος σε αυτόν!

Για να συγκεκριμενοποιήσουμε το θέμα, αν κάποιο άτομο θελήσει για παράδειγμα να πει, ότι δε θέλω να γίνω νεαρός, δε θέλω να γίνω γέρος, θέλω μόνο να μείνω για πάντα παιδί, απλά θα γελάσουμε, γιατί είναι σα να προσπαθήσουμε να πείσουμε κάποιο να σταματήσει την εξέλιξη! Είναι δυνατόν να παραμείνουμε πάντα παιδιά;

Έτσι,οποτεδήποτε σκεπτόμαστε να μείνουμε απλά άνθρωποι, είναι κάτι πολύ φιλόδοξο μα… απόλυτα αδύνατο! Για να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα, είναι πιο εύκολο να γίνουμε θεοί ή και Χριστός ακόμη, και δεν είναι αυτό βλασφημία, από το να θέλουμε να παραμείνουμε άνθρωποι… στην ίδια κατάσταση όπως πριν!

Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε κατανοητοί με έναν ή άλλον τρόπο! Το παιδί είναι μοιραίο να εξελιχθεί από τη μικρή του ηλικία, στην εφηβεία και στην ενηλικίωση του! Πρέπει να καταλάβουμε απλά, ότι ακόμη και σε οποιαδήποτε ηλικία να θέλουμε να σταματήσουμε τον άνθρωπο, είναι αδύνατο αυτό, γιατί αυτή η μεταβολή είναι μια διαδικασία μόνο και όχι μια σταθερή κατάσταση! Σε αυτό οδηγείται με την εξέλιξη ο άνθρωπος και μοιραία σε μια στιγμή θα οδηγηθεί στην πλήρη εξαφάνιση του, από τον περιβάλλοντα χώρο! Δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να παραμείνουμε ίδιοι άνθρωποι στο διηνεκές! Αν παρόλα αυτά επιμείνετε σκληρά να μείνετε άνθρωποι, θα γενείτε απάνθρωποι! Γιατί ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτο να εξελίσσεται προς τα μπρος, περνώντας όλα τα σταδία της ηλικιακής εξέλιξης του! Αν εσείς δεν πάτε μπροστά… θα αρχίσετε να κυλάτε προς τα πίσω… μα πρέπει να πάτε οπωσδήποτε κάπου! Δεν γίνεται να μείνετε στατικός, στην ίδια κατάσταση! Όλος ο τρόπος που γίνεται η διαδικασία είναι ίδια κι’ απαράλλακτη με ένα ταξίδι! Δηλαδή η ζωή είναι ένα ταξίδι και άνθρωποςσημαίνει ότι πρέπει να κάνει όλη την διαδρομή! Ο τρόπος δεν είναι μόνιμος και δεν γίνεται αιώνιος, αλλιώς θα γίνονταν ανυπόφορος κουραστικός και σε τελευταία ανάλυση,τελικός στόχος της μετάλλαξης του, σε μια άλλη διάσταση, δεν θα επιτυγχανόταν ποτέ! Θα ήμασταν πάντα σε ένα συνεχές, ατελείωτο,ταξίδι μόνο!

Ως εδώ ελπίζω να έγινε κατανοητό το θέμα, ότι δηλαδή δεν μπορεί ο άνθρωπος να παραμείνει σταθερός σε μια ηλικία! Ας συνεχίσω την ανάπτυξη του θέματος! Ο άνθρωπος είναι δυστυχισμένος, γιατί κατά ένα σκεπτικό, πρέπει να είναι δυστυχής, γιατί αυτό σημαίνει άνθρωπος, ότι δηλαδή βρίσκεται στη μέση της διαδρομής κατά τη διάρκεια της ζωής του!Δεν είναι ούτε εδώ, ούτε εκεί, αλλά στη λήθη καιθα κρέμεται ενδιάμεσα! Λόγω όμως της έντασης,που δικαιολογημένα υπάρχει, δημιουργείται οδύνη και λύπη μεγάλη σε αυτόν!

Ας κάνουμε μια στροφή στη σκέψη μας και ας θυμηθούμε τον πρωτόπλαστο από την παλιά διαθήκη και ας σκεφτούμε, ότι από τότε που ο άνθρωπος έχει κατά νου την ανάμνηση της Εδέμ, πριν ο Αδάμ γίνει άνθρωπος με όλες τις οδύνες και τους κόπους, τότε που ήταν ευτυχής, γιατί δεν είχε τη συναίσθηση, δηλαδή δεν καταλάβαινε το ότι ήταν ένα ζώο! Από τον κήπο εκείνο που υπάρχει ακόμη η ευτυχία, έχει εκδιωχθεί οριστικά,για να βρει καλλίτερο και σπουδαιότερο χώρο να αναπτυχθεί, αλλά η νοσταλγία υπάρχει πάντα για τον πρώτο αυτό κήπο!

Μα ο άνθρωπος έχει ακόμη την ανάμνηση της ευτυχίας και ακόμη και σήμερα προσπαθεί με παραισθησιογόνα χημικά και φυσικά να κατορθώσει να αισθανθεί έστω και λίγες από αυτές τις στιγμές! Πράγμα που τον οδηγεί μοιραία στην εξάρτηση και τον θάνατο, προσδοκώντας να αναστήσει τον Παράδεισο!! Δεν είναι λύσηηαπόλαυση της ευτυχίας με να καταφεύγει στα ναρκωτικά!

Σε περίπτωση πολέμου ή θυμού, απλά ο άνθρωπος εγκαταλείπει την αυτογνωσία και αντιδρά εντελώς ασυναίσθητα! Έτσι σκοτώνει και λεηλατεί αδιάκριτα όποιον βρει! Και αυτό το επιδιώκει ασυνείδητα, ίσως ως κάποιο είδος εκτόνωσης! Διαφορετικά δε μπορεί να ζήσει! Έτσι δικαιολογείται η συνεχείς σχεδόν πολεμικέςεπιχειρήσεις και η διατήρηση ανοιχτών μετώπων, ίδιες εστίες φωτιάς να σιγοκαίνε!

Στο αυτοκίνητο μπήκε η όπισθεν για να διορθωθεί η κατάσταση στην οδήγηση, δε συμβαίνει όμως το ίδιο και στην πορεία στη ζωή μας! Στη ζωή δεν υπάρχει καμιά μηχανή, που να γυρίζει τον χρόνο πίσω, ότι και να κάνουμε, όσα κι’ αν πληρώσουμε! Το παρελθόν δεν διορθώνεται ποτέ! Δεν επιστέφεις ποτέ πίσω στον χρόνο! Μία και μοναδική πιθανότητα που έχεις είναι να πηγαίνεις συνέχεια μπρος! Μόνο να μην επαναλαμβάνεις ακριβώς τα ίδια λάθη, γιατί είτε το θες είτε όχι, η νέα κατάσταση θα είναι διάφορη από την προηγούμενη! Έτσι, σαν άνθρωπος είσαι πάντα αναγκασμένος να παραμένεις στο μαρτύριοσου διαρκώς!

Όλη η ανθρωπότητα είναι μια και μόνο γέφυρα, δεν μπορεί να κατοικήσει κανείς πάνω σε αυτή! Πρέπει συνεχώς να προχωράςμπροστά! Κάποτε χρησιμοποίησαν ένα ρητό που να έχει νόημα και το έγραψαν στη γέφυρα που φτιάξανε! «Ο κόσμος είναι μια γέφυρα, μην προσπαθείς να κτήσεις πάνω της!» Κρύβει μεγάλη αλήθεια!

Ας μην ξεχνάμε πάντα, ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του μια θεία καταγωγή! Ας προσπαθήσουμε να οδηγηθούμε προς αυτήν! Να γίνουμε κάποιο είδος υπερανθρώπου! Ίσως αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος να γίνουμε άνθρωποι! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος! Αν έχουμε σαν στόχο ψηλά τα αστέρια, τότε θα μπορέσουμε να αναπτυχθούμε σωστά σαν άτομα! Μην ξεχνάμε, ότι ο άνθρωπος είναι ένα φαινόμενο, που διαρκώς αναπτύσσεται, σε μια διαδικασία εξέλιξης! Αν δεν έχετε στόχο συγκεκριμένο, τότε η εξέλιξη σας μοιραία θα σταματήσει! Μετά κολλάτε… και μοιραία μένετε στάσιμοι! Αυτό συμβαίνει σε πάρα πολλούς, πουκαι τα απρόσωπα τους ακόμη παραμένουν δίχως μια κάποια λάμψη… σκέτα ζόμπι!

Αν μπορέσετε να αγγίξετε το όριο του υπερανθρώπου τότε και μόνο τότε, θα μπορέσετε να αισθανθείτε άνθρωπος και θα αγγίξετε την ευδαιμονία ηρεμώντας!

Εάν συμβεί αυτό, τότε όλο και περισσότερο θα ανακαλύπτετε, ότι δε βρίσκεστε σε μαρτύριο, ότι δε βασανίζεστε! Σε λίγο θα έχετε τόση γαλήνη σαν να έχετε ανθοφορήσει! Τόση θα αισθανθείτε αγαλλίαση! Δεν θα αδημονείτε και θα μπορείτε να ελπίζετε και να ονειρεύεστε, δίχως προβληματισμό!

Όταν δεν προσπαθείτε να δημιουργήσετε, δηλαδή δεν έχετε όραμα, τότε απλά είστε όπως το εννοείτε ένας και μόνο άνθρωπος… τότε το ποτάμι της εξέλιξης το έχετε σταματήσει πια να κυλά! Δεν πάει στον ωκεανό, γιατί να πάτε σε αυτόν, πρέπει να το έχετε επιθυμία! Διαφορετικά γιατί να πάτε; Αν δεν θα γίνεται αυτό που λένε, ένα με αυτό γιατί λοιπόν να πάτε στον ωκεανό;

Η πραγματική θεοποίηση είναι ο στόχος,που μπορείτε για να είσαστε πράγματι άνθρωπος, όταν προσπαθείτε να έχετε ανάταση ψυχής! Τότε αρχίζει να διαφαίνεται και να λάμπει η ανθρωπιά σας! Με αυτόν τον τρόπο πράγματι θα ζωντανέψετε την ίδια την ύπαρξη σας!

Η ζωή είναι αρκετά ικανοποιητική, μα… εσείς δεν έχετε επαφή με τη ζωή!

Η παλιά επαφή με τη ζωή πάει πια χάθηκε, πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα! Είσαστε απλά σε μετάβαση, γι’ αυτό η ζωή δείχνει τόσο μέτρια, θλιβερή, βαρετή ακόμη και πολύ μάταιη!

Υπάρχει η άποψη, ότι ο κάθε άνθρωπος διακατέχεται από ένα άχρηστο, ανίκανο πάθος, που κάνει χωρίς ένα κάποιο λόγο,τόσο πολύ φασαρία για τη ζωή, μα μες σε αυτή δεν υπάρχει τίποτα απολύτως…. γιατί μια τέτοια ζωή είναι δίχως νόημα! Όσο πιο πολύ κλείνεστε στον εαυτό σας, τόσο λιγότερο νόημα έχει η ζωή! Τότε πράγματι είσαστε δυστυχής! Όταν χαίρεστε, είσαστε φυσιολογικός, γιατί χαρούμενος σημαίνει πάντα φυσιολογικός! Όταν γίνετε δυστυχής είσαστε ασυνήθιστος! Προσέξτε, ότι δεν υπάρχει τίποτα το ασύνηθες με το να είσαστε ευτυχής! Η φύση όλη είναι ευτυχισμένη και όλα τα παιδιά χαρούμενα! Είναι τίποτα το ιδιαίτερο αυτό; Αυτό είναι το σύνηθες πρακτικά! Το υλικό της ύπαρξης είναι να φέρνει ευτυχία! Απλά εμείς δε μπορούμε να αισθανθούμε πόσο χαρούμενο είναι! Η ευτυχία δεν είναι κάτι το ξέχωρο μα… μια συνηθισμένη κατάσταση και μόνο! 

Ακόμη και όταν έχεις αποκτήσει μακαριότητα, είσαι ένα τελείως συνηθισμένο άτομο! Αυτό όμως δε στο επιτρέπει το εγώ! Γι’ αυτό μιλάνε για τη δυστυχία τους τόσο πολύ οι άνθρωποι! Προσπαθούν να γενούν ξεχωριστοί, μιλώντας για τις δυστυχίες τους! Μιλάνε για ασθένειες, για πονοκεφάλους, για πόνους στο στομάχι, και για οτιδήποτε άλλο! Όλοι είτε έτσι είτε αλλιώς, είμαστε υποχόνδριοι πάντα! Αν κάποιος κάποτε μας αμφισβητήσει νιώθουμε πληγωμένοι! Αν μας συμπονέσουν στη δυστυχία μας, έστω κι’ αν αυτό που λέμε είναι μια υπερβολή, νιώθουμεαμέσως χαρούμενοι! Αυτό είναι εντελώς ανόητο, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει σε όλους! Νιώθουμε ότι η δυστυχία, μας κάνει πιο ξεχωριστούς, αλλά στην ουσία μας κάνει πιο εγωιστές! Δίχως εγωισμό είσαι ευτυχής, με την δυστυχία έχειςέναν πιο έντονο εγωισμό και θες πολύ να τον καλλιεργείς πάντοτε! 

Υπάρχουμε σαν εγώ μόνο μες τη δυστυχία! Έχετε δει ποτέ μια κάποια ευτυχισμένη στιγμή σας; Μπορείτε να την παρακολουθήσετε; Στην ευτυχία δεν υπάρχετε! Είναι σαν ένα όνειρο, όταν απολαμβάνετε μια ευτυχή στιγμή, γιατί δεν υπάρχει το «εγώ»! Κυριολεκτικά δεν υφίστασθε! Το ίδιο ακριβώς και με την αλήθεια, όταν υπάρχει εξαφανίζεται το «εγώ»! Υπάρχουμε μόνο στο ψέμα! Υπάρχουμε μόνο στο λάθος!

Ας συλλογιστούμε για λίγομε μερικές από αυτές τις σκέψεις! Ίσως να μπορέσουμε να βρούμε το λόγο που υποφέρουμε, να μπορέσουμε να αντλήσουμε λίγο ευτυχία!

Ίσως να είναι έτσι το σωστό, μα… ίσως λάθος!! Πραγματικά ποιος το ξέρει;

ΖΑΡΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ «ΕΥΔΙΑΜΩΝ ΣΥΡΙΑΝΟΣ» 5 / 14