ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ " ΒΡΑΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ! "

πηγή φωτογραφίας 

Μ’ ορμή και βιάση ξεχύνεται το κύμα ‘μπρός αφρίζοντας… …καθώς με βία κτυπά τον πελώριο βράχο δυνατά… …τόσο δυνατά κάνοντας τον να τρίζει συθέμελα το στέρεο του οικοδόμημα! Μια και δυο… μέσα σ’ αυτόν τον απαίσιο ορυμαγδό λες και σίμωσε το τέλος… το τέλος του κόσμου… μανιασμένο ολότελα κτυπά και ξανά κτυπά ξανά δίχως να προσδοκά σταματημό! Το κύμα σαν θεριέψει εμπόδιο ομπρός του δε λογά! Κάθε τόσο… τόσο καθώς το διαφεντεύει ο άνεμος ξεχύνεται μπρος! Ενώ ο μοναχικός αυτός βράχος αγέρωχος…. όλο κι’ αντιστέκεται στα κτυπήματα της μοίρας! Μα… συχνά κι’ ένα κομμάτι από δαύτον ξεφεύγει και πετάγεται μακριά! Είναι σίγουρα η αρχή του τέλους… του τέλους αυτού του αγέρωχου βράχου! Τι κι’ αν τώρα στέκει ορθός κι’ αντιστέκεται… ολοένα νιώθει το τέλος του! Το νιώθει… πως έρχεται! Μοιραία ο βράχος θα φθαρεί… θα μικρύνει… κι’ ύστερα… θα εξαφανισθεί… καθώς η πολυκύμαντη θάλασσα δε σταματά.. αν δεν ολοκληρώσει το έργο της! Τελικά θα περάσει το θέλημα της θάλασσας… που θέλει θα διαβεί… …καθώς ο βράχος δε βολά να σταθεί εμπόδιο ‘μπρος στο δρόμο της! Έτσι κάπως είναι… η πολυκύμαντη θάλασσα… δεν αφήνει τίποτα ορθό στο πέρασμα της! Έτσι θα διαβεί ο βράχος στην ιστορία… ίδια ανάμνηση… ….κι’ αυτόν… όπως τόσους και τόσους σαν και δαύτον που διάβηκαν… …δίχως ν’ αφήσουν μήτε χνάρι πίσω τους! Μα… ο βράχος όσο υπάρχει αντιστέκεται και… θ’ αντιστέκεται… …γιατί είναι μες το ριζικό του γραμμένο ! Ύστερα όμως θα λέμε: Υπήρχε μεσοπέλαγα ένας κάποιος βράχος! Μα… στα σίγουρα πάντα θα υπάρχει η θάλασσα.. ίδιος χρόνος που κυλά! Τελικά πάντα αναρωτιόμαστε: Μα… υπήρξε… αλήθεια στο μέσο της πλανεύτρας ένας βράχος; Μα.. πως είναι ποτέ να ήταν αυτό αληθινό; Τέλος… ο βράχος θα μείνει παντοτινή ανάμνηση…. …στους παλιούς από τότε που τον γνώρισαν! Ίσως… και μια παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία να το θυμίζει! Κι’ θάλασσα πάντα στο ίδιο ρυθμό… μια γαλήνη μια τρικυμία… …τη μια χαλασμός κόσμου…. ενώ την άλλη χαρά θεού! Κι’ η ζωή… αυτή η πλανεύτρα ζωή… όπως πάντα συνεχίζεται… και θα συνεχίζεται… δίχως κανένα σταματημό! «Ευδαίμων Συριανός»

Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Ελλάς και θάλασσα" του Πολεμικού Ναυτικού