ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ " Ατιτλο "

Θυμάμαι κάποτε με φώναζες Αγάπη
Εσπερνες στα μονοπάτια του ουρανού
φιλιά γιασεμιών και έρωτα
Αγκάλιαζες  τρυφερά τους ώμους μου
παίρνοντας της μορφή σύννεφου
Ποτέ μην με αγγίξει ή βροχή της μοναξιάς
Οι λέξεις σου χαραγμένες στην άμμο των αναμνήσεων 
με χρώματα σκουριάς
Έγιναν πέτρες κοφτερές
Έχτισαν τοίχους ψηλούς, γδαρμένους από τον βοριά
Ταξιδεύουν τα μάτια στο σπίτι στην άκρη της θάλασσας
Βάφω με σταγόνες λήθης λευκές τις κόκκινες ρυτίδες που κάποτε
σχημάτιζαν την μορφή σου
Ώρες πορφυρών συναισθημάτων γδέρνουν
την αφή της ψυχής
Ελυσα το μαντήλι που κάλυπτε το φιλί 
στο λαιμό μου 
Θυμάμαι αγαπούσες να κρύβεσαι μέσα του
Σκάλισα πάνω του το όνομα σου και το χάρισα στον άνεμο 
να ανασαίνει ταξίδια σε άγνωστες χώρες
Εκεί που δεν απλώνεται το βλέμμα μου
Λησμόνησε με
Ή μνήμη ζωγραφίζει με απαλά χρώματα 
την σκληρότητα του προσώπου σου.
Σ.Χ.