ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ " ΑΤΙΤΛΟ "

Λησμόνησα είναι μέρες ηλιόλουστες
τα βήματα γρηγορεύουν τη ξεχασιά.
Λησμόνησα τι έκανα πέρσι τέτοια μέρα
αν είχα πάει λαϊκή κι αγόρασα φασολάκια.
Τα ρούχα δε μου κάνουν 
τα παπούτσια έχουν χρώμα φούξια
φωναχτά είναι κοριτσίστικα.
Έχουμε συναντηθεί ,μου το μαρτυράνε οι μεταφράσεις
το αποδεικνύουν οι τσουκνίδες ,θέση δεν είχαν στην αφή.
Λησμόνησα πως οι άνθρωποι
είναι οφθαλμαπάτες του ανίσχυρου εαυτού τους
η τσάντα μου είναι γεμάτη με αφιερώσεις
άραγε πέρσι τέτοια μέρα τι κρατούσα;
Τα μαλλιά μου είναι πάντα ακατάστατα
ταιριάζουν με τη χλόη στο πάρκο
έχει ταμπέλα από κάτω,χλόη η χρονιαία.
Πριν από τη λησμονιά υπήρχε μνήμη αξημέρωτη
αγόρασα σατέν μπλούζα και σοσόνια με λουλούδια
μαγείρεψα ρεβίθια και έβαλα το ραδιόφωνο.
Η μνήμη της λησμονιάς είναι κουκούτσι του πάθους
το έμπηξα σε μια γλάστρα στην πίσω βεράντα.
Αν βγάλει βλαστάρια θα ξέρω
τι δε χρειάζεται μεταφύτευση.