Βαρύ φορτίο
πάνω στους ώμους του ξωμάχου
η τσάπα κι ο κασμάς.
Το χώμα άγονο γιομάτο πέτρες
φτύνει στις ροζιασμένες παλάμες του
κι αρχίζει ο πόλεμος.
Βογγά η αξίνα στα χτυπήματα
ο ιδρώτας αυλακώνει το μέτωπο του
στάζει στην σκόνη,σα να θέλει να την κάμει πηλό
να πλάσει το αμπέλι που ονειρεύεται.
Πιό πέρα...
στο δικό του το χωράφι ο ποιητής
μ' ένα μολύβι κι ένα άγραφο τετράδιο
νιώθει να του βαραίνει ο νούς
να γίνονται βουνό οι λέξεις
όταν παλεύει να τις συνταιριάξει
στις άδειες γραμμές.
Άλλοτες δεν βρίσκει τίποτα
σαν διψασμένος προσκυνητής σε έρημο
που αναζητά μιάν όαση
να πιεί νερό να ξαποστάσει.
Το τέλος της μέρας τους βρίσκει κατάκοπους
κι απάνω στης παλάντζας τα μπρούτζινα τάσια
ισορροπούν η τσάπα κι ο κασμάς
με το φτηνό μολύβι και το λιγόφυλλο τετράδιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου