Φλογίτσες ελπίδας κι ομορφιάς κάθε «κενής» στιγμής μας.
Μπουμπούκι πανευώδιαστο και μια δροσιά αγάπης, απ’ της ψυχής τις πιο γλυκές κι αθώες απολαύσεις.
Ευφραίνεται η καρδούλα σου, καθώς τα αντικρίζεις,και τρυφερά αισθήματα συμπάθειας πλημμυρίζεις.
Του Παραδείσου μια γωνιά, νομίζεις πως αγγίζεις.
...Ανέμελα χαμογελούν κι έμπλεα καλοσύνης, αγάπη αυτά δεν σου ζητούν, μα εσύ πολλή τους δίνεις.
Και τον σκληρό τον άνθρωπο, αυτά τον μαλακώνουν,όταν γλυκό χαμόγελο κι αγάπη τον «φορτώνουν».
Τότε η σκληράδα χάνεται, και λιώνει σαν το χιόνι,και πίστη πια του γίνεται πως λάλησε ένα αηδόνι.
Είναι το δώρο του Θεού να βλέπεις τέτοια μάτια, τέτοια γλυκά χαμόγελα, Αγάπης μονοπάτια… (Στελλα Ζυγούρη 2010)
Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μου Γεωργία!!! σε θεωρώ ένα απο τα φωτεινά πρόσωπα που ομορφαίνουν και κάνουν πιο γλυκιά και σημαντική τη ζωή μας..!!!
Στέλλα μου σε ευχαριστώ πολύ :))
ΑπάντησηΔιαγραφή