ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ "Θάλασσα"

Εσύ μάνα όλων, κρυφό χαμόγελο και τσαλακωμένη περηφάνια

εσύ, παρανοϊκός δυνάστης με λαϊκή αποδοχή

εσύ αλυσόδεμα και λευτεριά μαζί, μια χαψιά σου όλες οι αντιθέσεις

—–

και φονικό και γέννα

και φουρτούνα και μπουνάτσα

και σκοπός και ερώτημα

και φόβος και δέος

και φως και σκοτάδι

και στοχασμός και τραγουδιού χορός

—–

Έτσι ισορροπείς με τα αντίθετα σου

έτσι η ζυγαριά σου παιχνιδίζει και κοντοστέκεται στη μέση

όλα σου εκτός από ένα, που κουβαλάς μονάχα θηλυκό μέσα σου

σου λείπει ο φαλλός, μα σε πληρώνουν άλλα

που ειν το μουνί σου βλάσφημο και τρυφερό σα μάνα

αυτό και αν είναι μαγικό, φερμένο απ τα απ έξω

ελλειπτική πληρότητα, την είπε ένα τρελός

—-

πως με μεθάς χωρίς κρασί

ζαλάδα χωρίς στάχτη

φωτιά αφλόγιστη ψυχρή

πόνεμα δίχως άχτι

πως με πετάς δίχως φτερά

όνειρο δίχως ύπνο

πως με κοιτάς δίχως ματιά

λουλούδι δίχως κήπο

—–

όποιος ισχυριστεί ότι την ξέρει έχει λαθέψει

και σαν πόθος ασεβής θα τον πληγώσει

φιλόξενη αέναα, για σπέρματα και τελικές ανάσες

ποτέ ξανά πόθος δεν έκρυβε τόση αλήθεια μέσα του

γι αυτό σου σκάρωσα χορό, να φύγω όπως σου πρέπει

—–

θάλασσα μάνα ανύπαντρη

με τ’ όπλο στο θηκάρι

θήλασα ντάνας στοίβαγμα

και χάος απ τ’ αρμάρι

ορδές πνιχτές τα κύματα

σα θηλυκού καμπύλες

μάγεμα στα ζωντανά

λύτρωση για τις ύλες

θάλασσα πόνου διάλεγμα

χαράς μου αποστάκτη

θάλασσα γέννας διάγγελμα

περήφανη σαν άτι

άναρχο λιόγερμα χρυσό

με σεβασμό δοσμένη

άγρια και ήρεμη θαρρώ

αιώνια καυλωμένη

τα ηδονικά σου κύματα

όσοι είπαν να δαμάσουν

στον πάτο πήραν κρίματα

δίχως να δοκιμάσουν

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://anorthografies.net/archives/2065